Enerverende weekenden

Ik liet me de afgelopen tijd verleiden om ver weg wat concerten te spelen. Oostzaan, Vriezenveen. Dat soort plaatsen.
Met de steeds maar voller lopende agenda, misschien niet het meest handige om te doen, maar hey; ik zeg ja, dus geen gezeur.
Dat betekende dat ik het weekend in zou gaan met een vergadering in Apeldoorn, een repetitie in Vriezenveen, een huwelijksmis in Den Haag en vandaag als afsluiter een operette repetitie in Oostzaan.
Dat is toch al gauw een 630 kilometer.

De vrijdag verliep tot aan de terugreis vrij soepel. Repetitie gespeeld in Vriezenveen, en dan moet je toch al gauw een goeie 1,5 uur tot de carpoolplaats.
Toen bleek dat ik wat vaker mijn telefoon van de trilstand af moet halen. Heel even leek het namelijk mis te gaan in huize Ilse, alwaar een kind groeit.
Ik werd gebeld vanuit de eerste hulppost, waar ik was. En dat ze naar het ziekenhuis in Rotterdam moest. Ter controle. (Voordat jullie nu allemaal gaan bellen voor je het einde van dit stukje hebt gehaald: het is goed gekomen).
Ik meldde mijn vrouw dat ik er binnen 20 minuten zou zijn. Dat werden er 10. Vertel mij dat iets niet goed gaat met het kind of Ilse, en mijn voet heeft de ononderdrukbare nijging om zo diep mogelijk naar beneden te zakken. Dat lijkt me universeel aan het ouderschap. Als er iets mis is met of aan een kind, trap je het gas in en wil je alle slome ellendelingen gewoon voor je wielen vandaan hebben.
Ilse ingeladen, en vol gas (mijn trouwe Volvo gaf geen krimp en deed precies wat ik wilde: namelijk gemiddeld 20-30 kilometer harder dan had gemogen) stoven we naar het ziekenhuis. Het was toen al redelijk ver na 0:00 uur, dus de weg was redelijk vrij. Ik heb zelfs niet hoeven bumperkleven.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, werden we naar een kraamsuite gebracht, mijn Ilse werd na bijna een uur in de beugels geholpen, en gelukkig, er was weinig aan de hand. Maar better to be safe than to be sorry. Dat bed, bleek een soort hybride te zijn tussen een bed, een bank, een stoel en een bevaldinges. Met van die steunen waar de aanstaande moeder haar benen in kan leggen. Ziet er zeg maar niet bijzonder charmant uit. Het zal zijn doel best hebben, maar echt bevallig erbij liggen in zo'n kraambed, is er niet bij.

Dus vele malen rustiger konden we aan de thuisreis beginnen. Uiteindelijk was het ver na 04:00 uur dat ik eindelijk op mijn nest lag.

De volgende dag moest ik echter redelijk bijtijds op, want ik had een snabbeltje aangenomen in Den Haag. En hoewel dat pas om 1400 uur was, moest er van te voren gerepeteerd worden, en wist ik dat er her en der wat omleidingen waren, dus ik wilde redelijk vroeg weg. Nog wankelend van vermoeidheid, en nadieselende adrenaline, stapte ik in het autootje van Ilse en reed ik naar het Haagsche. Ik moet oprecht bekennen: ik weet dat ik er gekomen ben. Ik weet ook nog dat ik de remmen van Ilse haar auto heb laten blokkeren, vanwege een juffrouw die niet spiegelde toen ze wilde invoegen, en ik weet ook nog dat ik de auto voor de kerk wel erg oncharmant parkeerde toen ik maar net op tijd aankwam.
Maar vanaf dat punt, weet ik niks meer. Ja, ik weet dat ik alle liedjes speelde, en ik weet ook dat ik tussendoor een paar keer in slaap ben gevallen. En toen was het klaar, en stond ik weer buiten. Ik kreeg wat complimenten her en der, maar voor de rest.... 1 Waas. Te moe.

Dus in de hoop dat ik goed gespeeld heb voor mijn geld, reed ik voorzichtig weer naar huis. Mijn bed was -wat later die avond- ernstig blij me weer te zien. En dat was absoluut wederzijds, moet ik zeggen. Zelden voelden mijn kussens comfortabeler en het matras kon niet lekkerder liggen als gisteravond.

En toen was het grote moment daar.... Ik ga weer eens een operette spelen. Dat is toch zeker 7 jaar geleden. En ik herinner me er voornamelijk de kostelijke momenten in de bak. Gekke muziek, gekke acteurs, gekke dirigenten en gekke musici.
Het is alleen wel weer 100 kilometer heen en 100 kilometer terug. Ik was gelukkig goed bijgerust, en kon dus over een nagenoeg lege A2 richting Amsterdam en Oostzaan. En het was een feest der herkenning. Lekker leuke mopjes hompen en af en toe omdraaien om te kijken of er in het koor nog leuke verfrissing was gekomen. Dat laatste dus niet. Wat mij echter wel verbaasde was de ovatie die ik kreeg naar aanleiding van een gespeeld signaaltje. Zó moeilijk was het echt niet... Blijkbaar wel.
Nog 5 voorstellingen te gaan.

Ik moet hier ook even melden dat mijn vrouw bijzonder goed aanvoelt wat ik nodig heb. Toen ik gisteren totaal afgepeigerd weer thuis kwam, lag er in de koelkast een biefstuk op me te wachten.
En toen ik net thuis kwam, kreeg ik de mededeling dat er vanavond kaasfondue op de tafel komt.
En laat ik nu toevallig op biefstuk en kaasfondue helemaal verzot zijn. Dat betekent wederom een smulpartij als afsluiting van een enerverend weekend.

Het is inmiddels ook al weer twee jaar geleden dat ik mijn aaifoon in ontvangst mocht nemen van meneer T-mobile.
En omdat dit exemplaar mij steeds meer in de steek liet wat batterijduur betrof, maar ik dit toestel nog zeker niet zat ben, dacht ik wijs te zijn, en er een nieuwe accu in te laten zetten door de plaatselijke gsm specialist. Door dit te doen, bespaar ik mezelf een nieuw abonnement, maar kan ik met dit toestel nog minimaal 1 jaar door en een sim only te nemen.

Ik wilde mijn licht opsteken, en liep de plaatselijke phonehouse binnen. Zo'n tent waar ik alle providers kan vergelijken. En die wist mij iets te melden, waar ik een beetje zure oprispingen van krijg: namelijk alle telefoongesprekken kosten minimaal 1 minuut. Of je nu wel of niet 1 minuut spreekt, ze kosten je 1 hele minuut. Dus als je een voicemail krijgt, en je spreekt niet in, ben je toch 1 minuut van de door jou ingekochte belminuten kwijt.
Juist.
Ik ben het hier uiteraard niet mee eens, maar verder vergelijkend waren onderzoek toont aan dat mijn huidige provider nog steeds de goedkoopste is. KPN wil ik niet naar toe. NOOIT!!!! Vodafone is me te duur, Telfort=KPN dus doen we maar niet, en dus blijft T-Mobile over.
Hierover sprekende:

De Rabobank gaat haar prijzen verhogen. Ze willen dat de klant steeds meer zelfservice gaat doen, en om dat te kunnen bekostigen, mag je nog meer betalen.
Dus, toen ik de reclame van SNS hoorde: minder rente op roodstand, meer rente op de betaalrekening en minder kosten aan de bank, dacht ik bij mezelf: waarom in vredesnaam niet. Waarom moet ik meer betalen bij een bank die alleen maar minder service gericht is, en van klanten verwacht dat ze zelf wel alles zullen doen.
Wordt misschien tijd dat ik met de tijd en de consumentenstroom meega. En gewoon meer ga zoeken naar wat voor mij beter is.
Tuurlijk, niet wijzigen is makkelijker. Maar als dit geld bespaard, hou ik meer over om voor mijn kleine meid/jongen te sparen. En dat is ook leuk.