Huiselijk geneuzel...

Mijn huis in Tiel, waar ik eerst alleen woonde, was een plek waar ik maar moest zien hoe ik het redde in mijn eentje. Een relatiebreuk, lange laaaaange ritten naar een ziek mens, de zorgen erom en het overlijden ervan. Werken, lang werken, langer werken en dodelijk saaie momenten. Altijd was het huis in Tiel MIJN huis. En altijd weer wachtte Claus mij op.
Niet alleen was het huis getuige van alle verdriet, boosheid, angst en frustratie van zijn bewoner. Ook mocht het huis meemaken hoe ik weer opkrabbelde. Ik kreeg er een dame met wie het wél leuk leven was. Sterker nog: zo leuk dat ik niet alleen haar in mijn huis opnam (en en passant met haar trouwde), maar ook haar hond en nog een extra kat. 

Natuurlijk is het heus niet allemaal koek en ei, in deze romance tussen mens en huis. Want het huis heeft zo zijn nukken. Een cv-ketel die een totaal eigen leven leek te leiden, en uiteindelijk lekgeslagen was. Een badkamer die vanaf het moment dat de dagen korter worden, gaat lekken tot het moment dat de dagen weer langer worden. Een soort van herfst-winter-en-een-beetje-voorjaarsdip voor sanitair. In het voorjaar en de zomer is er nooit een lek....
De vloer die op sommige punten erg zacht is, en een dakraam dat af en toe wat TLC nodig heeft.
Toch een soort van haat-liefde verhouding met deze wankele opstapeling van bakstenen en hout.

Ik wist uiteraard van te voren al dat deze relatie geen lang leven beschoren was. Het is tenslotte anti-kraak. Vastgoedbeheer. En het moment dat we afscheid moeten nemen, nadert met rasse schreden. Eind van het jaar moeten we eruit zijn.
En dan is het gevoel.... Bitterzoet....
Lelijke, pijnlijke en vooral ook hele mooie momenten in dit huis. Vervloekingen over de slechte staat van onderhoud, verbijstering over de bizarre constructies in en om huis en blijdschap over een aanstaand huwelijk en kind.

Dus nu op zoek naar een nieuw huis. En nu iets voor langere tijd, zonder dat er een zwaard (van verhuizing) van Damocles boven onze 3 hoofden hangt.

De ritten over de veel te smalle, in slechte staat verkerende en saaie A15 zal ik in elk geval niet missen. Vooral niet als het gaat om vrachtverkeer dat niet gehinderd door enige vorm van inzicht of zelfs maar rudimentair fatsoen, zich in de spits plompverloren op de linkerbaan propt.
Tiel zelf zal ik ook maar matig missen. De mensen zijn er op zich best aardig. Maar de stad zelf heeft weinig om het lijf. Zoveel te mooier is de omgeving. Waar toch een aantal zeer fijne collega's wonen, waar het goed wandelen is door een prachtige omgeving.

Bij een nieuwe fase in het leven past een nieuwe behuizing. Dat klopt misschien ook wel.
Er zal wederom een hectische tijd aanbreken: veel snabbelen, veel spelen, veel troep, veel verhuizen. En dan ook nog een kind. Maar wel in ons eigen huisje.
Voor mensen die gaan roepen: Koop een huis!!! Ja, heel leuk, en als we een hypotheek konden krijgen, zouden we dat meteen doen. Maar helaas. De realiteit is dat we geen hypotheek kunnen krijgen. We mogen wél een huis huren a 6-700 euro, maar een hypotheek van 500 mogen we niet.
Dus die optie vervalt. Wellicht ooit, maar voorlopig niet.

Mochten er mensen zijn die toevallig een leuk 3 kamer huisje weten voor een schappelijke prijs in de randstad, we horen het graag, en de beloning zal zijn een huisgekookt diner waarin in elk geval een lekker stukje vlees of vis verwerkt zijn.
En uiteraard onze eeuwige dank!