Memorabele Messiahs

Ik ben toch wel een beetje blasé. Want de Messiah komt elk jaar wel weer voorbij, en tot mijn schande moet ik toegeven dat ik in de meeste gevallen, de details gewoon niet onthou.
Van sommigen wel.

Zoals jaren geleden. Mijn eerste keer op eerste, onder leiding van Nicolas Mansfield. Een geweldige dirigent, een showpik tot en met, en een ontzettend aardige man. De manager van het orkest, altijd even motiverend:"het moet wel goed zijn". Ja... Fijn man, fijn dat je me nog even inwrijft dat ik dit voor het eerst doe. Fijn dat je de druk er nog even lekker oplegt.
Maar het ging goed. Dat lag trouwens niet aan het instrument, want dat ging zeker niet goed. Vlak voor de inzet van het duet met de bariton gaven mijn ventielen er de brui aan. Dus toch wel een beetje emotioneel griste ik de trompet uit de handen van mijn collega naast me, en uit boosheid, speelde ik een nagenoeg perfect duet.

Ook jaren geleden. In Enschede, een meezing Messiah. Niemand verwachtte dat die door zou gaan, want koning winter hield het land in zijn greep, en de verwachting was dat het orkest niet door de sneeuwbuien heen zou komen. Het onverwachte gebeurde wel, en het koor, solisten en orkest waren compleet. Op de terugweg echter ging het echter volslagen mis. Ik glibberde over de met sneeuw volgebaggerde wegen naar huis, en anderhalf uur later was ik nog niet op de helft, maar wel bij een tankstation. In de hoop daar wat te kunnen eten, gleed ik het terrein op. De uitbater had slecht nieuws: hij was door de sneeuw niet bevoorraad, en ik kon er dus niks te eten krijgen. Wél een gratis kop koffie. Met een kop koffie op het dashboard naast me ging ik weer op weg. Pure concentratie om die topzware berlingo de snelweg weer op te krijgen. Toen dat gelukt was: hehe lekker koffie! En ik greep de koffie bij de deksel, tilde hem naar mijn mond, en begon vreselijk te vloeken. De beker liet namelijk het deksel los, en een kledder bijna kokend hete koffie landde onbarmhartig in mijn kruis. Letterlijk gillend van de pijn moest ik dus mijn auto aan de kant zien te krijgen. Sindsdien doe ik dus ook nooit meer een dekseltje op de koffie.

Wat minder lang geleden: een Messiah met een koor in Arnhem. De dirigent laat zich het beste omschrijven als een kruising tussen een zwerver, een hells angel en een rockster. Maar wat was hij enthousiasmerend. Wat motiveerde hij. Hoezo trompetten zacht? Bulderen!!! Het koor moet maar een tandje meer geven. En een enorme kennis van zaken, en een enorm goeie wil. Ik deed dit voor het eerst niet op de kleine piccolo, maar op de wat grotere D-trompet. Zenuwen had ik wel, en blijkbaar zozeer, dat ik te hard in mijn trompet kneep. De triggerring liet hierdoor los, en zo kon het gebeuren dat toen ik het podium afliep (na een prima duet) ik eruit zag alsof ik halverwege de Messiah in de echt was verbonden.

Toen volgenden er jaarlijks Messiahs, waarvan ik alleen nog maar weet dat iedereen hard zijn best deed. Meestal met koren en dirigenten die op zijn zachtst gezegd van een uitdaging houden. En daar blijft het dan ook (pijnlijk genoeg) bij.

Dit jaar. Messiah nummer zoveel. Omdat ik fijne collega's heb, kon ik vanwege een (naar ik hartelijk hoop) kortstondige winterblessure (die nog niet over is) de eerste partij overdragen aan Frank.
Dit jaar was wél weer een memorabele Messiah.
Niet zozeer muzikaal gezien (hoewel ik een veer in Franks reet wil steken vanwege het feit dat hij zomaar eventjes die eerste partij speelt, en verrekte goed ook). Maar meer de totale slappe lach die we kregen tijdens de repetities.
Maar het allerergste was deeltje 15. Heel soms hebben dirigenten leuke ideeen. Zoals dat deeltje 15. Die dan voorschrijft dat de trompetten vanuit de verte moeten klinken. Leuk. Wij zouden buiten de zaal wachten op de cue. De deuren openen, ons deeltje spelen, en weer rustig wachten op de pauze.
De cue was het super zachte strijkdeeltje. Daarop opende ik de deur, die helaas niet goed in de scharnieren hing. Dwars door dat fijnzinnige vioolmelodietje hoorde het publiek dus een geschraap dat door merg en been ging. Toen moesten twee trompettisten dus alle zeilen bijzetten om de lachbui te onderdrukken en op tijd in te zetten. Maar we waren er! En goed hoorbaar. Na afloop moest die deur dus weer dicht...

Ik zeg: op naar 2015. Messiah nummer zoveel. En naar ik hoop weer met toffe en goeie collega's. Waarbij we weer mooi muziek mogen maken, al dan niet gelardeerd met een hoop lol.