Update.

Als ik naar mijn werk rij, ga ik in de regel eerst even naar de Albert Heijn om wat te eten te halen.
Want ten slotte is het in mijn geval linke soep om hongerig achter het stuur van een bus plaats te nemen.
Ik raak dan op een gegeven moment zó hongerig dat ik in staat ben om mijn passagiers te verslinden.
En hoezeer mijn baas ook blij met me is, aangevreten menselijke resten zullen ze beslist niet waarderen. Geeft ook zo'n troep in de bus.
Bovendien is de schoonmaker een hele hardwerkende en vriendelijke man die ik niet wil opzadelen met een trauma naar aanleiding van half-kaal gesmikkelde lichamen.
En met camera's op elke straathoek is het op Schiphol nog behoorlijk lastig om een gekannibaliseerde passagier te verstoppen, zonder dat ik gesnapt word.
Ik denk ook, nu ik er over nadenk, dat ik rauw mensenvlees helemaal niet lekker vind. En aangezien een barbecue niet echt door de beveiliging komt, wordt het opbakken van een menselijk "filet-lapje-a-la-minute", toch een uitdaging.
Ook als ik muziek ga maken, is het verstandig om dat met enigszins gevulde maag te doen. Uit ervaring kan ik melden dat mijn maag harder rommelt dan mijn trompet in geval van honger.
Ook de directe collegae naast me stellen het niet op prijs als ik ineens aan hun ledematen ga knagen. Kannibalisme schijnt in Nederland verboden te zijn, en op een opleidingscentrum van een militaire politiedienst dan maar happen te gaan nemen uit collega's is vragen om juridische ellende. En ontslag. 
Ergo: naar de plaatselijke grutter voor het halen van verantwoord voedsel.

Welke grutter ik ook kies: de Deen of de Appie, in beide gevallen is de weg erheen verkeerstechnisch en qua comfort zo'n beetje een dodemansweg.

Het is niet alleen letterlijk zo dat er elke 50 meter een drempel ligt, maar op elke straathoek ligt er zo'n van ruwe, getrommelde klinkers gemaakte "paddenstoel" of microrotonde.
Alles om de vaart eruit te halen, en eruit te houden.
Nu ben ik gezegend met een auto die op zichzelf genomen geen moeite zou moeten hebben met drempels en dat soort shit. En dat heeft ze ook niet. Maar omdat ik haar (het oog wil ook wat) heb laten verlagen, heeft ze dat wel. Dat wil zeggen: de bodem ligt wat lager.
Als je al deze drempels neemt met de maximale toegestane snelheid in een woonwijk/woonerf (30 km/u) is het al bijna niet te doen. Zelfs hydropneumatische vering krijgt het op haar heupen als ze elke 50 meter een drempel van een meter hoog moet zien te overwinnen.
Kom je aan bij zo'n kruispunt, waar zo'n paddenstoel ligt, loop je het risico dat je wordt afgesneden door verkeer van rechts of links.
Die nemen namelijk de bochten zó bizar krap om die klote-paddestoel min of meer te omzeilen, dat je oog in oog kan komen te staan met iemand die op dat moment als een heuse spookrijder de bocht afsnijdt.
Ik betrap me erop dat ik dat ook doe. Gevaarlijk, want veel van die bochten zijn door hoge tuinbegroeiing of hekken niet te overzien. Maar als ik hem recht neem, gaat de auto weer protesteren.
Ik betrap me er ook op dat ik drempels schuin neem. Niet om sneller thuis te zijn, maar om mijn (en als ik in Ilses auto rij, haar) auto te ontzien. Die drempels zijn er zó gruwelijk veel en zó achterlijk hoog (of als ze van straatklinkers gemaakt zijn: verzakt, ongelijk en volkomen kut) dat je gewoon het gevaar loopt dat je je schokbrekers erop lek rijdt.
Of -en dit dan in mindere mate bij Ilse's hoge voiture- dat je toch iets té enthousiast bent, en vervolgens een heel verklaarbare, maar zeer ontsierende bult in je dak krijgt.

Aldus met de fouragementen voor een dagje bussen of muziekmaken in mijn auto, rij ik terug naar huis om daar nog een paar uurtjes genoeglijk met Jente en of Ilse te spelen.
Maar omdat Jente met iets bezig is, en Ilse ook, heb ik even weinig te doen en sla ik aan het denken.

"Ik bepaal zelf wel wat veilig is of niet, daar heb ik geen wetgeving voor nodig".
Aldus een of andere lul die weer loopt te zeiken over een verkeersboete.

Als dat zo zou zijn, zouden woonwijken en straten in Nederland niet zo ontzettend kansloos volgeplempt worden met drempels. Blijkbaar kan men zelf niet bepalen wat veilig is, en zijn er altijd kansloze eikels die menen dat het veilig is om met meer dan 30 km/u langs/door schoolzones en woonwijken te knallen.
Dank aan dat soort minkukels.
Begrijp me niet verkeerd: ik ben vader van een 3-jarig ukkie, dus ik ben op zich wel blij met die drempels. Het haalt de vaart eruit bij die leeghoofden die denken zelf wel kunnen bepalen wat veilig is.
Maar dat het nodig is, is te zielig voor woorden.
Zo vreselijk moeilijk is het namelijk niet: 30 kilometer per uur rijden. En nee: je hoeft niet continu op je wijzer te kijken of je wel 30 rijdt. Als je dat nodig hebt, ben je rijp voor een nieuwe serie rijlessen bij een goede instructeur. Als je ook maar een beetje kan rijden, weet je wel ongeveer wanneer je 30 rijdt. Het ego is in dit geval echt, heus, werkelijk waar minder belangrijk dan een veilige leefomgeving.

Maar goed.

We hebben dus een tent gekocht als vervanging voor de "good ol' Wilk".
Om nu te voorkomen dat we aangekomen in Frankrijk op de camping, op erg ongemakkelijke manier worden geconfronteerd met incomplete, beschadigde ellende (een tweedehands tent op marktplaats kopen, is nu eenmaal een risico), besloten we om vandaag in dat lekkere zonnige weer, een leuk veldje in de buurt op te zoeken, waar honden nog niet massaal hun toilet van gemaakt hebben, om toch even ons voor te bereiden en al vast te oefenen met het opzetten. 
Die tent blijkt echt ENORM te zijn. Dat wist ik al, maar eenmaal geconfronteerd met de 2 zakken waar alles inzat, die letterlijk niet in je eentje comfortabel te tillen zijn, én geconfronteerd met de enorme maten van buiten en binnentent die dan uit die zakken komen, zonk mij de moed eventjes deerlijk in de schoenen.
Vooral ook omdat we in eerste instantie al verkeerd begonnen. Elke set stokken heeft zijn eigen plekje, en als je dat verwisselt, krijg je die tent van zijn levensdagen niet overeind. Niet stabiel en stevig, that is...
Maar, omdat wij ook ikea-meubelen in elkaar kunnen zetten zonder dat dat tot doffe echtscheidingen leidt, lieten wij ons niet uit het lood slaan, en onverdroten gingen wij door.
Dju, en hebben wij even een mooie tent gekocht. Ziet er knap uit, zit stevig in elkaar en is verrassend compleet.
Ons gewenste bed kan er 2 keer in, en Jente heeft haar eigen slaapkamertje. Iets dat ze in de caravan niet eens had.
En de apart aan te ritsen luifel, maakt er helemaal een beschamend grote unit van.
De auto van Ilse, de caravan mét voortent én mijn auto passen er zonder mankeren in.
En aangezien ik nu niet meer bang ben dat we een eventueel natgeregende tent niet meer kunnen drogen (ten slotte hebben we inmiddels een slordige twee jaar een tuin) gaan wij met frisse zin toeleven naar de zomervakantie.
Voor zover ik weet, is dat mijn eerste echte lange, buitenlandse vakantie met mijn gezin.

Dat moest er ook eens van komen.