Dat kleine zetje.

Er zijn lieden die 'de herdenking' kapen voor hun eigen, minder frisse, politieke ideetjes. Mensen die zichzelf tekort gedaan voelen, en dat middels respectloos gekrakeel op het verkeerde moment tot uiting willen brengen. Tot het dreigen met een luchtalarm aan toe.
Dan ben je wel heel erg diep gezonken.
Dat je geen respect wil tonen, is een vrijheid die ooit zwaar bevochten is. Dat je zo kinderachtig, stupide en onmenselijk wil zijn, door dat te doen tijdens een herdenking voor hen die vielen voor onze veiligheid en vrijheid, is zó ironisch dat zelfs ik er met mijn toch wel cynisch ingestelde ziel er niet meer bij kan.
Waar sta ik dan voor te spelen? Voor de domme, egocentrische en constant beledigden?

Er zijn ook lieden die alleen maar herdenken om sociaal aanvaardbaar te willen zijn. Om politiek correct te willen zijn. Voor het plaatje. "Kijk mij eens herdenken". Mensen die op zo'n Dam (of ander plein) een grafgezicht opzetten, doen alsof ze luisteren, plechtige kleding aantrekken, in de hoop dat men ziet dat zij toch wel heel begaan zijn met onze herdenking. Onze tradities.
Lieden die zo'n herdenking tot een complete, zielige poppenkast maken.
Lieden die (al dan niet stiekem) vinden dat hun vrijheid tot alles, belangrijker is dan die van een ander. Lieden die na de herdenking opgewekt verder reutelen dat andere religies toch maar kut zijn. Lieden die na de herdenking net zo hard verder feesten als er weer een paar honderd vluchtelingen verzopen zijn in de Middellandse zee.
Lieden die vinden dat anderen geen recht hebben op vrijheid en veiligheid.
Lieden die niet om kunnen gaan met andermans vrijheid om een afwijkende mening te hebben, en dus maar gaan lopen schelden en tieren.
Ook hierin schuilt een ironie die ik niet te pruimen vind. Want deze figuren kapen evenzeer een herdenking, en missen compleet de diepere filosofie die erachter schuilt.
Maar hebben evenzeer een grote bek over dat zogenaamde respect dat ze zouden hebben. En dan op 5 mei met een grote grijns en veel alcohol de vrijheid vieren die ze een ander misgunnen.
Waar sta ik dan voor te spelen? De schijnheilige poppenkast speler?

Soms heb je maar een klein zetje nodig.
Want mijn reden om het wel weer te doen, werd me aangeleverd door een dutchbat veteraan die vertelde dat hij 4 mei ergens ver weg zou zitten. Jankend om zijn herinneringen. Zijn littekens.
Mijn reden om wel te spelen, werd me aangeleverd door diverse oud-militairen die elk op eigen manier kenbaar maakten hoe zij de nationale herdenking ervaren.
En iets verder terug: die piepjonge veteranen die mij toegaven dat ze tijdens het signaal Taptoe en het Wilhelmus toch wel natte wangen kregen.

Los van het feit dat ik natuurlijk gewoon speel voor de overledenen en de overlevenden, gaven deze mensen mij weer even een boost. Een "waar doe ik het voor".

En dus stond ik gisteravond op een plein in Rotterdam mijn best te doen om de mensen te eren die voor onze veiligheid en vrijheid heel veel en soms wel te veel in de waagschaal stelden.
Die mensen deden en doen ertoe. De bovenstaande groepen, die alleen maar over vrijheid en respect kunnen kakelen, zonder daadwerkelijk te snappen waar het over gaat, tellen dan niet meer mee.

Voor al die mensen die mij al dan niet bewust duidelijk maakten waar ik voor speelde: dank. Dank voor de kleine terechtwijzing.
Ik ben ook maar een mens, en soms heb ook ik gewoon even een klein zetje nodig. Voor die mensen speelde ik. Heb ik mijn best gedaan. Ten slotte is het maar een klein stukje respect dat ik terug kan geven.