Het Gesprek....

Bijna iedereen kent het wel, want in vele relaties komt het voor. Of is het voorgekomen.
Het Gesprek.
Een gesprek dat kan beginnen met:"Liefje, luister eens, ik moet je wat vertellen".
En 'Liefje' voelt dan zijn of haar hart in de schoenen zinken.
Persoonlijk heb ik zo'n "Het Gesprek" met praktisch al mijn levensgezellinnen wel eens gevoerd. Of ondergaan.
Bij alle voorgaande partners zakte mijn/haar hart in de schoenen om daar de eerste weken niet meer uit te komen. Dan voer de relatie op de klippen.

Vijf jaar geleden kochten Ilse en ik een caravannetje. Om eens te proberen of het wat voor ons was.
Omdat het lekker makkelijk was voor het orkest waarmee we toen nog naar Frankrijk afzakten.
Comfort. Lekker. Etc.
De Wilk die we kochten voor erg weinig geld, had wat reparaties nodig. De remmetjes, want zonder remmen, is het een gevaarlijk, nauwelijks geleid projectiel achter je auto.
En gaandeweg moesten we steeds meer kleinere (nood)reparaties uitvoeren om de Wilk achter de auto te mogen houden. Een aanhanger-supplement bij de ANWB. Een stalling.
En het verbruik van de auto dat met Wilk erachter schrikbarende vormen aannam. In de categorie: niet-tegen-milieudefensie-vertellen-want-die-komen-ons-met-kapmessen-uitbenen.

Maar het was maar wat fijn om met die caravan op pad te kunnen. Nooit lekkage. Nooit kou. Gezellig. Knus.

En toch.

Elk jaar hadden we wel bizarre uitgaven eraan.
200 euro stalling hier, 160 euro banden daar.
400 euro nieuwe voortent zus, remmerij à 500 euro rondom zo.
En dan nog uberhaupt: wanneer gaan we ermee op vakantie. Want dat was een weekendje met hemelvaart/pinksteren. In de afgelopen 5 jaar was er nauwelijks gelegenheid of tijd of kans of geld om met het ding verder weg te gaan. Er kwam telkens wel wát tussen.

En dan klonk het weer uit mijn of Ilses keel:"lieverd, luister eens..."
En begonnen we met "Het Gesprek".

Ons "Het Gesprek" ging nooit over 'ons' maar over de Wilk. Elk jaar weer, sinds dat we hem hadden.
En elk jaar mondde ons "Het Gesprek" uit in 2 dingen: we hielden de Wilk, en we zouden "Het Gesprek" niet meer voeren.

Tot een paar dagen geleden.
Ik begon een beetje lauw te worden van de Wilk. Zomaar ineens.
Berekende wat de Wilk ons kostte, en wat hij opbracht. Ik vond de kosten niet meer tegen de baten opwegen.
En tuurlijk. De Wilk was een fijne reisgenoot. Hing lomp, zwaar, maar stabiel achter de auto. En het was fijn om zeker te weten dat een regenbuitje niet heel erg zou leiden tot natte kleren.
Maar toch. Jaarlijks 200 euro in mijn zak houden is fijn. Jaarlijks de bijdrage aan de ANWB verkleinen is ook fijn. En op vakantie naar Frankrijk niet de hoofdprijs aan brandstof en tol betalen: ook helemaal top.
En Ilse ging schoorvoetend akkoord, nadat we eens goed hadden rondgekeken of er geen tenten waren die voor ons in aanmerking zouden komen.
En die tenten waren er. Een tunneltent voor 6 personen. Zó groot dat de complete caravan, met voortent uitgebouwd erin past, en dan is er nog ruimte voor de auto én kunnen wij er nog naast slapen.
Dikke matrassen erin, kooktoestel kopen, kastje kopen en koelkast en gaan. Alles past in mijn of Ilses auto.

Uitgekiende timing dus om de Wilk te koop te zetten.
We zetten hem te koop als "opknapper". Want dat was het toen wij hem kochten. En we hebben er best wel veel aan gedaan, maar heus niet alles. En mooi? Zeker niet!
Dus voor bizar weinig geld te koop gezet.
En dan krijg je dus mensen die (en hier quote ik vriendje Emiel) voor een appel, een bounty en een bosje konthaar denken een caravan te kopen.
Het begon met een redelijk serieus lijkende koper, die er wel erg vroeg bij was. Ik had nog geen foto's, maar gaf een heel gedetailleerde en eerlijke beschrijving van uiterlijk en innerlijk en noemde mijn prijs: 400 ekkies.
Het begon er mee dat hij me vroeg of hij dan aan het einde van de maand mocht betalen. Ik voelde nattigheid, en hield me wat op de vlakte. Dus dat hij maar eerst de foto's moest afwachten.
Toen vroeg hij of hij in twee keer mocht betalen.
Maar na het zien van de foto's, zag hij er toch maar vanaf. Want de caravan zag er toch wel heel oud uit.
Mijn broek schoot los. Mensen verwachten dus echt dat je voor 400 euro een "als nieuwe" (en zeker niet zo geadverteerde) caravan zonder schade, gebruikssporen etc. koopt.

En fin. Op marktplaats ermee. En ook daar allemaal geinteresseerden, die er dan allemaal bizarre eisen op na houden. Mijn advertentie liet aan duidelijkheid weinig te wensen over. En toch krijg je dan van die slampampers die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.
Of van die handelaartjes die hem voor 100 euro "vandag nog ophallen, gen gezuir, als hij mar wel rijdbar is, niet lekd, gen problemen heft".
Mijn standaard (geworden) reactie: U mag voor 100 euro komen kijken hoe ik het ding in de Oostvaardersplassen parkeer. Zet zelfs een stoeltje voor u neer, maar die moet u wel achterlaten als de show voorbij is.
Of mensen waarmee je bijna tot een akkoord bent, die dan vervolgens gewoon geen reactie meer geven. Ook mooi.

Tot ik wat later op de dag een kort en bescheiden berichtje ontving van iemand van een scoutinggroep die een goedkope opknapcaravan zocht. Staat maakte hem niet zoveel uit, want ze zouden het ding samen met de kids opknappen en gebruiken voor hun kampen. Ze hadden niet zoveel geld te verteren, maar er wel heel dankbaar gebruik van kunnen maken.
Hun bod was iets lager dan vele anderen (welke ik niet helemaal vertrouwde) maar de aankoopreden verregaand charmanter.
Ik heb ze teruggemaild dat als ze hun bod nog ietsjes konden oprekken, ik de caravan naar ze toe zou brengen.




En zo kon het gebeuren dat ik gisteravond de caravan voor de laatste keer achter de auto hing, en ermee op pad ging. Naar zijn (laatste? ik hoop dat ze daar serieus zijn, en er lekker aan klussen en er fijn gebruik van maken) nieuwe baasje(s).

Toch. Na 5 jaar grappen maken over onze Wilk, en schertsend tegen elkaar zeggen dat we altijd nog in de Wilk kunnen wonen als we geen woning konden vinden (verhuizing Tiel-Rotterdam) of we de hypotheek niet konden betalen.
Na 4 jaar Noord-Franse regen- en onweersbuien en stormen. Na 5 jaar elke keer weer met knarsende tanden van liefde weer die stalling betalen, of kleinere en grotere onderhoudsbeurtjes doen, is het bitterzoet.
Daar gaat ons kleine tweede thuisje. Gelukkig naar een soort van goed doel.
En we hebben altijd nog de voortent. Die zat niet bij de koop inbegrepen.

En het levert ons een probleem op.
Want waar moet ons jaarlijkse "Het Gesprek" nu over gaan.
Gisteren moederdag gevierd, en ik blijf erbij: Ilse is de vrouw met wie ik oud wil worden. En ik heb het gevoel dat dat gevoel wederzijds is.
Dan moeten we maar eens gaan kijken of er een lichter onderwerp is om "Het Gesprek" over te laten gaan.