Nieuwigheid.

Tijdens mijn studie aan het conservatorium, gaf ik al incidenteel les bij wat clubs. En na mijn studie werd het toch een substantieel deel van mijn werk en inkomsten.
Wat prive leerlingen, muziekverenigingen en muziekscholen.
Sommigen bleven lang, anderen een seizoen, soms 2.

Inmiddels geef ik ruim 10 jaar lang les. En heb ik zeker 80 leerlingen door mijn handen laten gaan. De ene meer succesvol dan de andere. Sommige leerlingen had ik een klik mee, anderen waren wat lastiger om mee om te gaan.
Maar na verloop van tijd begon ik steeds meer te twijfelen. Ik ben in de 30, en ik kan me werkelijk niet voorstellen dat ik over 30 jaar nog steeds lesgeef. Begon er ook tegen op te zien.
Weer een dag. Leerlingen die afbellen. Leerlingen die niet oefenen, leerlingen die het niet kunnen, nooit zullen kunnen. Leerlingen die eigenlijk niet willen.
Is dat dan alles?
Nee, als ik eerlijk kijk zijn er ook leerlingen die het wel kunnen. Leerlingen die komen, zelfs als ze hun handen breken. Leerlingen die naar de tandarts geweest zijn, en met een bloedende waffel aan hun les beginnen. Leerlingen met wie het zo goed klikt, dat je je halve les aan het lachen bent, meer dan dat je speelt. Leerlingen die wel oefenen en je het naadje van de kous vragen.
Maar gaandeweg werd het steeds lastiger voor mij om die positieve dingen ook echt te koesteren. Ik begon te merken dat ik een soort van lesboer werd, en dat elke les een herhaling werd. Soms leerling op leerling, soms week op week.
En toen begon ik me te realiseren dat ik hoogstwaarschijnlijk niet echt een heel erg goede docent ben.
Tuurlijk, ik heb echt wel een paar goede leerlingen afgeleverd. Dat is het niet. Maar een goede docent stelt zijn leerlingen centraal, terwijl ik weg dreigde te glijden in een soort van vervlakking.
Een goede docent weet zijn leerlingen te motiveren. Ik kreeg het lastig met mezelf te motiveren om maar weer een lesje af te draaien.
Tijd om te stoppen dus.
Er zijn talloze trompettisten die ongelooflijk goed les kunnen geven. En dat ook geweldig leuk vinden. Waarom zou ik een arbeidsplaats bezet houden, terwijl ik mezelf geen goede docent vind, terwijl er anderen zijn die vele malen beter geschikt zijn?

Toen herinnerde ik me dat ik ooit, in een grijs verleden mijn busrijbewijs heb gehaald. En ik zag een vacature die perfect bij me paste. Minimaal 24 uur in de week. Op een plek die ik altijd al fascinerend heb gevonden: Schiphol, achter de douane, op het platform.
Razend snel begon ik 1+1 te doen, ik solliciteerde, werd aangenomen, kwam door de veiligheidstest (voor eenieder van mijn lezers: ja, heus: ik ben geen gevaar voor de veiligheid, en ik mag dus psychologisch/medisch/etc in staat worden geacht u veilig van de gate naar het vliegtuig te rijden) en ik kan dus op voor mijn code 95 (diploma verlengen).

Toen kwam dus het moment van ontslag nemen. Na 10 jaar lesgeven, is dat toch een wat aparte gewaarwording.
Verrassing, misschien wel wat teleurstelling. Het is ook een redelijk ongebruikelijk moment om te stoppen, zo met de kerst.
En voor mezelf ook. Nooit meer lesgeven. Aan de ene kant een opluchting. Ook omdat ik weet dat ik nu niet meer het risico loop om mensen slechter te gaan opleiden dan waar ze recht op hebben. Opluchting dat ik niet hoef te doen, waar ik zo tegenop zie.
Aan de andere kant ook wel raar. Nooit meer naar Sliedrecht. Nooit meer naar Aalst. Hoe gaan "mijn kids" het doen. Zullen ze veel hebben gehad aan mijn lessen? Zullen ze zich mij herinneren als een vakbekwame docent? Als een prettige docent? Gaan ze verder?

Ik begin pas op Schiphol in 2018. Dus eerst eventjes rust en pas op de plaats (na kerst, want voor kerst is het te druk).
En mezelf even hergroeperen. Een nieuw ritme zien te vinden. Want op Schiphol is het natuurlijk in 24-uurs diensten. En ik wil ook heel graag weer de trompet als instrument oppakken. Los van het snabbelen dat ik doe, wil ik zelf weer eens een poging wagen om meters op het ding te maken. Even zien of ik los van de routine ook weer in staat ben om weer van die maffe filmpjes op te nemen. Bizarre dingen doen.
Tussen het busrijden en de kapel door.

Al met al: voor mezelf een taaie, doch goede keuze gemaakt, die niet zonder slag of stoot is gegaan.