Kerst-misjes deeltje twee. Tot volgend jaar!

Het is bijna 1300 uur, ik ben net thuis van mijn allerlaatste optreden voor 2017.
Gisteren moest ik op Schiphol in het luchthavenpastoraat spelen, vanmorgen gewoon in een kerk in Rotterdam (of all places. Verhuizen is gek: pas als je ergens vandaan verhuist, krijg je er leuke klussen die blijven.)
Die kerstmis op Schiphol is wat bijzonders. Dit komt omdat ik de sfeer van Schiphol, achter de douane, iets bijzonders vind. Er heerst een bepaald soort dynamiek die ik wel kan waarderen. Vandaar ook dat ik mezelf gelukkig prijs dat ik er vanaf volgend jaar mag werken.

De allereerste keer dat we er gingen spelen, begon en ging niet zonder horten of stoten.
De collega met wie ik in eerste instantie zou gaan, stortte ter aarde, tand door zijn lip, en spelen was onmogelijk. Gelukkig was daar collega Paul met wie ik kon gaan.
Het was ook voor het luchthaven pastoraat een nieuw iets, een probeersel. Dus van alle kanten even zien hoe het gaat, om voor later aanpassingen te doen.
We hadden een bepaalde tijd afgesproken waarop wij van de plaza werden opgepikt door meneer de dominee, die ons van de plaza naar achter de douane zou begeleiden. Dit moet. Je komt als gewoon mens, die weinig te zoeken heeft achter de grens, omdat hij niet op reis gaat, niet zomaar achter die grens.
Omdat het tijdstip van de mis naar het idee van onze magen, niet geheel handig was, vroegen we of we misschien eerst even wat konden eten.
Uiteraard kon dat.
Dus Paul en ik keken rond, zagen de Burger King, keken elkaar eens aan, en stoven -achtervolgd door de dominee- naar de balie.
We bestelden een dubbele whopper met kaas en bacon, een grote portie kipnuggets, een grote portie patat en een grote beker cola om het geheel mee weg te spoelen, en gingen zitten.
Gelukkig was onze bestelling er vrij rap.
De dominee bekeek met enige verbijstering de hoeveelheid vette hap, die we van plan waren naar binnen te werken, en bleef wat bedremmeld naast onze tafel staan.
Om vervolgens toe te zien hoe wij in hoog tempo ons eten van ons blad naar onze mond hesen.
Ik weet wat de man op dat moment, in al zijn verbazing moet hebben gedacht:" dat doen we volgend jaar anders".
Gezien de hoeveelheid voedsel, neem ik aan dat de goede man enigszins bang was dat we alsnog te laat zouden komen.
Maar hij onderschatte ons laadvermogen. Wij kunnen in behoorlijk tempo onverdroten schuiven van bord naar mond. Dus we waren op tijd.
En de dominee was bijzonder in zijn nopjes met ons spel. Zozeer dat we een fles wijn van hem kregen als dank.
Het jaar erop werden we aan een heel andere kant van Schiphol verwacht, ver uit het zicht van de Burger King, en werden we getrakteerd op een maaltijd in de personeelskantine. Gezonder. Dat wel.

Inmiddels is er een nieuwe dominee, die ons wél een gratis parkeerplaats aan kan bieden, maar nog geen inzicht heeft in de maag van ondergetekende. Met rammelende buik zo'n mis spelen, gaat prima (dit jaar helaas niet met Paul, maar met Rianne die ook goed speelt, improviseert en gezellig is) maar is niet echt optimaal.
Dat doen we volgend jaar anders.... Toch maar weer een Burger King.

En dan kom je dus toch wat laat thuis (zomaar terug langs de douane kan ook niet) en moet je in alle vroegte op om een misje te spelen in Rotterdam.
Gelukkig waren de snelwegen leeg, en kon ik dus in een behoorlijk tempo doorrijden.
De dominee aldaar is een heel erg leuke en joviale kerel, die niet snel onder de indruk is van dingen die niet helemaal lopen zoals het zou moeten.
Het mannetje dat de kaarsjes zou aansteken, was bijvoorbeeld gewoon niet aanwezig. Moest uit de gang getrokken worden.
Het schijnt een gewoonte te zijn dat de kinderen tijdens zo'n dienst een klein momentje apart hebben. Misschien omdat de uitleg te lang en te moeilijk is, en om tijd te sparen, nemen ze de kinderen apart.
Dat is leuk, maar op het moment dat de uitleg toch niet zo lang blijkt, en veel minder moeilijk dan gedacht, moet er dus wel gewacht worden op die kinders, om samen de dienst uit te zingen (letterlijk en figuurlijk).
Waarop de dominee, die dit in zijn geheel niet verwachtte, zei:" Maakt u zich geen zorgen, ik verwacht de kinderen wel weer terug, hoor!.... Ooit....".
Het was een mooie dienst, en na afloop wist ik niet hoe snel ik terug naar huis moest rijden.
Om dus nu met een kop koffie in mijn handen deze blog te tikken.
Want vrouwlief ging met Jente naar een dierentuin (die open is op eerste kerstdag?).

Trompet met koffer en al in een hoek geflikkerd, is het nu tijd voor een klein weekje rust.

Voor degenen die deze blog pas na kerst lezen: oke.
Voor degenen die tussen het middags en avonds vreetfestijn nog de tijd hebben om tijdens het uitbuiken deze blog te lezen: fijne kerst gewenst.
En voor allen: een ongelooflijk goed nieuwjaar gewenst. Mag er maar veel leuks/fijns/liefdevols/whatever-aan-positiefs op je levenspad komen.

Dank voor het lezen van mijn soms kruidige epistels vol van emotie, onzin en andere gekkigheid.
Dank voor uw tijd.
Dank voor het feit dat u me na het lezen niet meteen een mantel uitveegt.

Tot volgend jaar!