Een fijn weekend.

Toen we (het was hoog zomer) het huis van mijn moeder leeg lieten halen, was ik me niet bewust van kinderen, kinderwensen of de waarde van sommige spullen.
We wilden alles zo snel mogelijk achter de rug hebben, belden een ontruimingsbedrijf en lieten het huis helemaal bezemschoon opleveren.
Stom natuurlijk, want achteraf hadden we veel zooi kunnen verkopen, maar soit.
Stom natuurlijk, want ik had helemaal niet gekeken naar of er nog dingen zouden zijn waavan ik spijt zou krijgen dat ze onherroepelijk zouden verdwijnen.

Inmiddels is Jente bijna 3 en ben ik er in de afgelopen jaren achter gekomen, dat ik toch beter had moeten opletten.
Een heleboel bladmuziek is inmiddels tot kranten gerecycled.
Ettelijke kilo's boeken zijn inmiddels tot toiletpapier verwerkt, en vergaan in de diverse wereldzeeën.
Ik had er wel een paar uitgezocht die ik per definitie mee wilde, maar bij het overgrote deel dacht ik niet na.
Stom dus, want in de loop van de afgelopen 5+ jaar, heb ik regelmatig zitten denken aan boeken die ik niet had weg moeten gooien, omdat het simpelweg mooie (jeugd)boeken waren.
De boeken waar het om gaat, zijn nog lang niet voor Jente geschikt. Ik bedoel, we vinden allemaal dat Jente zo lekker intelligent is, en zo lekker slim en bijdehand, maar lezen, dat kan ze nog echt niet. Het waren wel boeken die ik als tiener bijna letterlijk heb stukgelezen.

Ik heb de afgelopen tijd zo goed als ik kon een lijst gemaakt met boeken die ik heb weggegooid, en die ik dus weer in mijn verzameling wil hebben.
En met dank aan een Sinterklaas in Heerlen, en een ergens in Den Haag (lang leve het kerstpakketgeschenkbonkado) heb ik er inmiddels 4 weer van boven water gehaald. Dat is ongeveer 10% van wat het zou moeten zijn, maar we zijn op de goede weg.
En dan beloof ik mezelf om nooit meer boeken of andere zooi weg te gooien.

Ik moest zaterdag het eerste kerstconcert van het seizoen spelen (en er komen er nogal wat). Dat moest in Veenendaal, en de heenreis was even opnieuw wennen aan het sneeuwrijden. Hoewel er eigenlijk vrij weinig aan de hand was.
Het was een voor mij bijzonder concert. Meestal speel ik kerstconcerten waarbij een heel orkest betrokken is, maar dit jaar bestond het orkest uit een orgel, trompet en een piano.
Dit concert werd door twee koren afwisselend gezongen.
Tot zover niks vreemds. Hoewel...
Ik verbaasde me over de welhaast militaire gang van zaken. Als het ene koor zijn blokje had gezongen, trad de dirigent terug, ik ging op mijn plekje zitten en kwam er een van de leden naar voren, die middels handgebaren het koor een teken gaf dat ze af moesten gaan.
Dan gingen ze, in ganzenpas naar de hun aangewezen plek, en bleven staan, tot het lid (weer middels handgebaren) aangaf dat ze mochten gaan zitten.
Meteen kwam er van het andere koor een lid op, die op diezelfde plek ging staan, en middels handgebaren aangaf dat het koor mocht gaan staan, en wederom met handgebaren, dat ze naar het podium mochten gaan (wederom in ganzenpas).
Kwam heel gedisciplineerd over. Bijna alsof het om een militaire taptoe ging.

Waar ik echter niet op verdacht was: het totale gebrek aan applaus. Dat koor had ongelooflijk zijn best gedaan, echt mooi gezongen vaak, en dan was de reactie van het publiek... Helemaal niks. Doodse stilte. Ik heb dit vaker meegemaakt, en het lijkt me iets religieus. Maar wennen eraan, lukt me niet.
Ook nadat de pianist een solo had gespeeld (prachtig gedaan overigens. Wouter Harbers, volgens mij echt een talent, onthou de naam) wilde ik enthousiast gaan klappen, maar omdat de rest van de zaal bijna apathisch voor zich uit bleef staren, durfde ik dat toch niet helemaal aan.
Het heeft iets heel sinisters. Alsof de zaal almaar zit te wachten tot het gaat beginnen, en dan collectief heeft gemist dat het al begonnen was.

Hoe dan ook de terugweg ging redelijk soepel, en dat was maar goed ook, want ik lag er lekker bijtijds in.
Want zondag zou ik visite krijgen van 2 vriendjes uit mijn Citroën club.
Als je eenmaal bevlogen bent van een auto, wil je ook dat je auto er zo mooi mogelijk bijstaat, leuke nieuwe snufjes toegevoegd krijgt, en wat er voor een liefhebber allemaal langskomt.
En die afspraak hadden we al even geleden gemaakt, niet wetende dat een rit voor hun, die normaal een uur zou duren, door heftige sneeuwval 2 x zo lang zou duren.
En het was een dubbele afspraak: enerzijds lekker gezellig kletsen en smikkelen, anderzijds dus een paar dingetjes op mijn auto monteren.
Ja. Dat werkt natuurlijk niet zo lekker, als het sneeuwt. En hoe rijk ik mezelf ook voel, een eigen garage met brug en andere gereedschappen, zit er eventjes niet in.
Gelukkig was schoonvader zo lief om de carport ter beschikking te stellen, en ons te voorzien van warme dranken en een lekker soepje. Zo konden we de lampen en stootstrips vervangen zonder dat we ter plekke zouden veranderen in menselijke sneeuwpoppen.
Oh ja, en eenmaal op leeftijd, kunnen auto's wat raar gedrag gaan vertonen. Zo was het bij mij regelmatig zo, dat alle alarmlichten aansprongen, alle meters op tilt sloegen, zonder dat daar een reden voor was. Tips die ik kreeg, waren allemaal hetzelfde: het schermpje van je boordcomputer is aan het overlijden.
En bij controle bleek dat ook zo te zijn. Een paar meppen erop, en de verlichting leek stapsgewijs dood te gaan, en gekkigheid uit te willen halen. Dus die ook maar gelijk vervangen. Kijken of dat inderdaad het probleem oplost.
Ik zeg wel dat "we" dat gedaan hebben, maar eigenlijk bestond mijn taak eruit om te zorgen dat er lekker eten was, dat er een ruimte was om even op te warmen, en ervoor zorgen dat ik niet in de weg liep. Want Richard heeft het allemaal voor me gedaan. Samen met zijn onvolprezen vriendin Annika.
Wat was het een gezellige dag. We hebben gekletst, gelachen, geprobeerd de wereldproblemen op te lossen. Lekker gesnacked, en ons verbaasd over de manier waarop sommige mensen omgaan met de sneeuw-ellende.
En mijn auto staat er echt supergaaf bij. Dat dagrijlicht zit op de plek van het oude knipperlicht, en brandt zodra de motor gestart wordt. Als je dan je knipperlichten nodig hebt, gaat het dagrijlicht uit, en doet de knipper wat hij moet doen. En als je dan klaar bent met knipperen, gaat het dagrijlicht weer aan. Echt een heel mooi effect. Jammer dat meneer Appel zijn Aaifoons niet uitrust met wat beter (video)cameraspul, anders dan zou ik een klein videootje maken.
Vanwege het feit dat ik de matte stootstrips door hoogglans vervangen heb, heb ik mede op advies van Annika besloten dat als er nog een spoiler komt, die ook in hoogglans zwart gaat zijn, omdat dan beter past bij de strips.
Het mooie aan dit soort rijdende hobby projecten is, dat je een relatief oude, maar goede auto op de weg houdt, in plaats van hem weg te doen. En dat je dus niet alleen iets moois voor jezelf creëert, maar ook bijdraagt aan duurzaamheid. Want wat is er nu precies duurzaam aan het wegdoen van iets, dat nog functioneert?

Hoe dan ook: ik hoop dat de sneeuw snel gaat wieberen. Ik heb er weinig mee, en zie alleen de nadelen ervan. En ik wil wel gewoon lekker kerstconcertjes spelen, zonder me zorgen te maken of mijn medeweggebruikers niet totaal angstige of overmoedige acties ondernemen die ervoor zorgen dat ik het niet overleef of dat mijn vers gepimpte auto het niet overleeft.