Het begin....

Het nieuwe jaar begon met een concert van het Rotterdams Opera Koor.
Een selectie uit Bellini, Rossini en een operette werden voor het uitzinnige publiek gezongen en gespeeld.
De sectie bestond uit 2,5 trompettisten. Twee vaste en een halve die uit de hoornsectie opstond, zodra er maar 3 hoorns van de 4 nodig waren, en er toevalligerwijs 3 trompetten nodig waren in plaats van 2.
Het concert vond plaats in de Doelen. Een prachtlocatie. Enorme hal waarin je als koor en orkest echt moet bulderen om verstaanbaar te zijn. En een locatie waar je, als je er niet heel vaak speelt, verdwaalt. Zo verdwaalde ik ook. Kleedkamer ergens helemaal bovenin het gebouw, maar om op het podium te komen... Nou ja, laat ik volstaan met zeggen, dat ik zelfs de machinekamer van de goederenlift gezien heb. En ik zweer je: ik ging af op het geluid....

Het nieuwe jaar begint ook met een deelname aan het NJO. Het Nationaal Jeugd Orkest. Met mijn 32 jaar ben ik rijkelijk oud voor dit orkest, waar de gemiddelde leeftijd 10 jaar lager ligt.
Dat zit zo: geprogrammeerd is onder andere de Symfonietta van Janacek. De beste man vond de standaard trompetbezetting in een symfonie orkest blijkbaar te mager, en componeerde een liedje waarin niet 4, niet 6, niet 8 en zelfs geen 10, maar 12 buhnetrompetten noodzakelijk waren.
En ja, zie als projectmatig werkend orkest maar eens 16 trompettisten te krijgen.
Bij het NJO waren ze niet op hun achterhoofd gevallen. Hun thuisbasis is Apeldoorn, en laat dat nu ook de thuisbasis van het TKKMAR zijn. 1+1 is in dit geval geen 2 maar 3, want van mijn baas kregen we het verzoek of wij mee konden doen. 3 man zeiden ja.
Dus toog ik gisteren, nog brak van een gezellige avond, naar Apeldoorn voor een repetitie van het betreffende deuntje. Gelukkig, ik ben niet de oudste die ingehuurd is. Want een mijner collega's is voor in de 40 en een van de andere ingehuurde trompettisten is eind 30.
Toch weer veel oude bekenden tegen het lijf gelopen, en een aantal gezichten gezien waar ik nu nog van denk:"die kop ken ik". Over een week zijn de concerten. Ik ben heel benieuwd of het orkest net zoals in de tijd dat ik er speelde, nog steeds vol zit met die jonge sturm-und-drang mensen, die de wereld willen veroveren.

Inmiddels is de kerstboom vakkundig naar buiten gedonderd. Colette is een leuk beest, maar in combinatie met de kerstboom leverde het mij toch een en ander aan irritatie op.
De eerste keer dat ze ongeveer halverwege de  boom zat, was het nog grappig. Maar dat ze continu ballen en bellen uit de boom moest meppen, en dat zelfs de piek (nou ja, wat bij ons voor piek moet doorgaan) niet veilig was, begon me op mijn gemoedstoestand te werken. Niet zozeer dat ik totaal hysterisch die kat uit de boom krijste, dat dan weer niet. Maar toch. Bij kerstversiering wil ik een serene uitstraling van kleinburgerlijke gezelligheid. En die mag niet worden gecompromitteerd door een loeder van een kat.
Die overigens meteen al weer nieuw kattenkwaad uithaalt. De tafel was namelijk gedekt om twee lieve gasten te ontvangen. Allerlei lekkers stond op tafel, en dat vond Colette nou toevallig ook. Als haviken moesten wij de tafel in de gaten houden, anders zou ze de kazen, de vlezen en de overige lekkernijen zomaar in haar bekkie proppen. Haar eigen bakje voer staat daar nog geen 2 meter vanaf.... Het kreng.
Het kreng, maar o zo vertederend.

Omdat 6 januari officieel de laatste dag is, waarop je mensen een gelukkig nieuwjaar toewenst. Heb ik ooit begrepen.

Dit geschreven hebbende, las ik zojuist tijdens een rookpauze dat er een tweede kat is opgeblazen met vuurwerk. Bij het eerste nieuwsbericht ervaarde ik al een dof verdriet. Wie doet zoiets? Ik moet dan meteen denken aan Colette en Claus. Waarom? Ik verbaas me graag, en met verve, maar dit is niet het soort verbazing waar ik erg aan gehecht ben. De dader(s) wens ik in elk geval geen gelukkig nieuwjaar. Dat heeft ook helemaal geen zin. Dit soort mensen herkent geluk nog niet eens als ze erover struikelen. Ze zullen het niet eens kunnen spellen. En ik ben bang. Niet eens zozeer voor Colette en Claus, maar wel voor dat soort mensen. Want wat is de volgende stap, als katten niet meer leuk genoeg zijn om te martelen?
Dit soort zielen zijn rot geboren. Niet rot gemaakt. Dit soort walgelijke slechtheid, daar heb je serieus een rotte ziel voor nodig. Een stinkende, al jarenlang overleden geest.
Gevangenisstraf alleen zal niet helpen. TBC ook niet. Als je dit soort dingen doet, moeten ze je opsluiten, en nooit meer loslaten in de maatschappij. NOOIT meer.
Ik las heel veel commentaren van mensen die de dader hetzelfde toewensten. En uit emotie kan ik me voorstellen dat je domme dingen roept. Maar als je dat doet, verlaag je je tot het niveau waar dieren nog niet eens kunnen raken.
Mijn wijze oma zei: de mens is de enige beest ter wereld. En helaas, ook hier had ze gelijk...

Ik stap dit jaar, hoe dan ook wel positief in. Blakend van levenslust en vol goede zin in alle dingen die gaan komen.
Ik wens alle lezers, en vrienden hetzelfde toe. Dat we van 2014 een mooi jaar mogen maken, waarin we krachtig genoeg zijn om alle uitdagingen, hindernissen, bergen en dalen op te pakken, in te pakken en mee te nemen.