Dat was Jente, gisteren na een dag vol visite en kadootjes uitpakken.
We hebben "for the time being" maar even gedaan alsof ze gisteren jarig was, want gisteren waren we agenda technisch in staat om wat mensen uit te nodigen. En dan ook voor mijn verjaardag, want die is ten slotte een dagje later.
Ik had mij niet helemaal beseft dat ik er dan ook wel goed aan zou doen, om wat mensen uit te nodigen die dan ook voor mijn verjaardag komen, maar soit, ik vier mijn verjaardag zelden erg groots (en groots is met meer dan 3 mensen). En uiteraard kwamen de mensen die voor Jente kwamen, niet zonder ook mij alvast te feliciteren met mijn aanstaande 36e verjaardag. 36 alweer. Nog maar vier jaar en ik ben 40.
Verbijsterend verwend zijn we. Ik bedoel: met de speeltjes voor Jente die we nu in huis hebben, zouden drie generaties aan kinderen in een weeshuis goed toekunnen, en waarschijnlijk zouden de laatste speeltjes pas in gebruik genomen kunnen worden, ver nadat de eerste baby het weeshuis als volwassen mens zou verlaten.
Letterlijk struikelen we nu over houten-regenboog-speeltjes en een houten keukenmixer, en mochten we ondanks ons wanhopige getrappel in staat zijn om overeind te blijven, stappen we met onze schoenloze voeten in een venijnig klaarliggend duplo blokje.
Joelend van de pijn hinken we voort tot we uiteindelijk geveld worden door een plastic kegelspel waarmee ze kan leren tellen en gericht gooien (niet dat we willen dat ze gericht gaat gooien, want gooien doet ze met alles (zie vorige blog)), en we belanden met onze kont op een strijkijzer dat zeer waarheidsgetrouwe geluidjes maakt. (En waarvan ik volgens mij ook al eerder meldde dat de gever van geluidsmakende speeltjes zonder enige vorm van proces standrechtelijk geëxecuteerd zou worden. Dit voornemen is echter door onvoorziene omstandigheden NOG niet uitgevoerd.
Daarom hebben we vanmorgen maar even de boel opgeruimd, en de stofzuiger (geen speelgoed) aangezet, om de kruimelige restanten van een geslaagd verjaarspartijtje op te zuigen.
Want er was nogal wat te kruimelen. Zelfgemaakte cupcakes die versierd door de spruit van Moniek, toch nog wat chocolade, suiker en andere zoetigheden achter lieten. Slagroomtaart die in elk geval bij Jente op heel veel andere plekken eindigde dan in haar mondje, en diverse soorten smikkelarij, waar me de naam even van ontschoten is. Er zat hoe dan ook veel suiker in.
Ook ik ben gruwelijk verwend. Met een wasmachine (okee, die hadden we al even) een crock-pot (waar ik heerlijke slow-cooking gerechten mee kan maken) (en waar ik heel de tijd "crack-pot" lees en moet gniffelen omdat ik dan als associatie heb dat ik er cocaine of heroine mee ga maken teneinde heel de buurt te fèteren op een stevige dosis chemisch geluk) een ruim 50 jaar oud modelautootje die echt heel bijzonder is, en nog zo wat leuke artikelen voor hobby X en liefhebberij Y.
Kortom een geslaagd weekend.
Dat weekend ging ik toch niet helemaal lekker in.
Nadat ik (met gevaar voor eigen leven, staand op een wankele stoel met mijn rechterbeen, leunend op een wat wankele tafel met mijn linkerbeen) de slingers had opgehangen, zodat Jente het "jarig-gevoel" zou ervaren, was het vrijdagavond al rap slaaptijd.
Maar om de een of andere reden, besloot een schimmig, duister deel van mijn hersens dat dat nog lang niet nodig was. Om 0300 uur viel ik eindelijk in slaap, om vervolgens om 0345 uur weer wakker te zijn.
Klaarwakker. He ja, wat fijn, zo vlak voor een dag die voor Jente (we kennen haar ten slotte al een beetje) toch heel erg heftig gaat zijn, met alle indrukken. Ik heb tot ongeveer 0630 wakker gelegen, op de bank, en uit pure ellende maar het spelletje bubble popper weer op mijn telefoon gezet. Ben tot level 78 gekomen, die nacht. (Wel grappig om te vermelden: vanmiddag liet uitgerekend Jente me een extra "feature" in het spel zien, toen we aan het wachten waren op een pannenkoek). En om 0630 werd Jente wakker, dus kon ik (van mijn nood voor Ilse een deugd makend) haar alvast grotendeels aankleden, ontbijt geven en voorbereiden op de dag.
Ik was gebroken. Kapot. Met oogleden die de half zeven al niet meer haalden, laat staan half zes of zelfs maar half vijf, klom ik om 0800 naar boven. Ilse vond dat ik, voor het bezoek kwam, toch maar moest proberen te slapen, en dat lukte eindelijk wel. Tot ik door diezelfde Ilse om 1015 ruw uit mijn slaap getrokken werd. Toen ineens lukte een heel erg diepe slaap wél. En waarom het gedurende de nacht niet lukte: Joost mag het weten. (Als Joost dit weet: graag middels een mailtje reactie, zodat ik weet wat ik eraan kan doen).
Dus ik begon Jente's verjaardag met een mentale achterstand.
Misschien heeft dat slaapgebrek wel een en ander te maken met een rekening die we gaan krijgen van de belastingdienst. Of ik maar even de som van ruim 4000 euro wil terugbetalen.
Want mijn aangifte over 2015 klopte niet.
Juist.
Ik legde de inspecteur uit hoe ik die aangifte met behulp van een meneer van de belasting telefoon heb ingevuld, en kreeg het volgende, onthutsende antwoord: meneer, daaraan kunt u geen enkel recht ontlenen, en daar werken meestal ook maar uitzendkrachten.
Dus: als een medewerker van de belastingdienst het al niet met goed fatsoen kan, hoe moet ik als argeloze burger dan nog een aangifteformulier invullen?
Ik ben niet bang voor de toekomst, we overleven dit ook wel, ondanks dat we nu ook weer niet tot de rijksten van het land horen, maar dit antwoord is toch te zot voor woorden? Gelul van een dronken aardbei, als je het mij vraagt.
Zeker en juist de belastingdienst, moet bij zulke ingewikkelde toestanden gewoon goed geschoolde mensen neerzetten. Dat daar ook "maar" uitzendkrachten werken, zal mij aan mijn spreekwoordelijke, dikke achterste oxyderen. Nu brengen ze mij in de problemen, en moet ik genoegen nemen met een argument waar de honden geen brood van lusten. En fin, we betalen vast geen belastinggeld om deze gruwelijk zielloze, onmenselijke instantie te verbeteren, wat de politiek ook loopt te ouwehoeren.
Maar goed.
Vanmorgen dus miss Marple aangezet (dat is onze volautomatische stofzuiger, die op zeer komische wijze stofzuigt, want bijvoorbeeld cupcake versieringen of chocolade hageltjes zwiept zij met haar roterende borstels vrolijk door de kamer, in plaats van dat ze ze opvreet) (Jente is doodsbang voor het ding. Het komt automatisch tot leven, en tot haar afgrijzen gebeurt dat vrij vaak als zij in de buurt is. Er zijn dan om voor haar onverklaarbare redenen speeltjes te dicht bij in de buurt beland. Dan rent ze al roepend en piepend om papa of mama naar ons toe, kruipt bij kans ín ons) en via de schoonouders naar de veluwse heide bij Ede gereden. (Via de schoonouders, want schoonvader heeft een kookboek met allemaal lekkere en leuke recepten voor in mijn
Even het overtollige eten van gisteren (het was een doorlopend geschrans van koekjes, cakejes, taartjes, frietjes en zut) eraf wandelen. En uiteraard even onszelf verwend bij het plaatselijke pannekoeken restaurant.
Ook een kijkje nemen op de kazerne waar ik 10 jaar geleden mijn militaire carriere als musicus begon. En waar ik 7 of 8 jaar geleden nog even als "idealistische anti-kraker" woonde in een gebouw waar later voor een veelvoud van mijn maandbedrag 20 studenten in gehuisvest werden.
Toen we bij de plaats van het repetitiegebouw kwamen, moest ik even her-orienteren. Het was namelijk verdwenen. Gewoon weg. Ervoor in de plaats was een kale moddervlakte gekomen.
Toch maf.
Trip down memorylane.
Want wat heb ik er mooie momenten gehad. Ik ben er in de sneeuw bijna met de onvolprezen Citroen Berlingo tegen een boom gereden omdat ik ook eens wilde glijden door de sneeuw. Goddank kwam ik op 3 centimeter van die toch wel erg massieve stam tot stilstand.
Een collega is er, in diezelfde sneeuwprut naast de weg beland, en zorgde er zo voor dat de vrachtwagen die kwam helpen, het hele weekend vast heeft gestaan in de sneeuw. Zelf kon die collega zijn weg vervolgen.
Op de ensemble dagen effe wat vroeger komen om met de toenmalige commandant gezellig bij te kletsen onder het genot van een goeie kop koffie. Die man hield een goeie vinger aan de pols bij zijn mensen.
En nu is dat gebouw, waar ik toch een paar nootjes heb laten klinken, gewoon weg.
Eenmaal op de Edesche heide, Jente even lekker uitgelaten. Die mocht zelf een beetje haar weggetje zoeken en vinden, en zolang ze maar in ons blikveld bleef, vonden wij alles best.
Mooi om te zien dat ze zelfs voor een enorme Berner Sennen hond niet bang was. De eigenaresse was zo lief om Jente even wat meer kennis te laten maken met die
Het werd pas echt een feestje toen dit kwijlende exemplaar het leuk vond om zich eens uit te schudden, waardoor het overtollige kwijl alle kanten opvloog, en vooral ook naar Jente's hoofd.
Ook hier was Jente niet zo van onder de indruk. Ik geloof dat ze het vooral heel leuk vond om het hondje (ja, echt: zo betitelde ze deze tank) te aaien.
Ikzelf hield vooral dat bakbeest in de gaten, want bijna 2 keer zo hoog, 10 keer zo zwaar en 20 keer zo sterk als mijn kleine meid, én geen voor te programmeren computer, zag ik het al helemaal gebeuren dat dat nijlpaard een hap van Jente zou nemen. (En daarmee dus Jente in één hap op zou slokken).
Maar het ging goed. Beest en kind gingen als goede vrienden uit elkaar.
Toch een mooi weekend gehad zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten