Diever, en de schaamte voorbij...

Diever ligt bij Emmen. Nou ja, bij Dwingeloo. Of bij Westerbork. En daar ligt ook een camping. Als je zo'n caravan hebt, moet je er ook gebruik van maken. Dus voor de tweede keer in een week tijd, tuften wij met ons drieen naar de camping.
We beginnen daarbij al een beetje een routine te krijgen. Ilse doet de binnenkant, en ik zoveel mogelijk de buitenkant.
De rit begint als volgt.
Ozzy wordt achterin gemikt (Claus bewaakt het huis tot nader order. Want om nu die kat aan een touwtje te binden is ook zoiets), dan gaan de spullen van thuis ingepakt en wel achterin. (Toch wel fijn, zo'n grote auto, zeker aangezien er altijd wel weer iets is wat toch prettig is om in de caravan te hebben).
En vervolgens gaan we naar de caravanstalling in Almere. Tot daar gaat het altijd goed. Dan wordt de caravan aangekoppeld, en beginnen we onze reis naar waar de camping ook liggen mag. Dan is het altijd weer even wennen. Toeren maken, vlot doorschakelen. Want anders doet de auto heel humeurig. Doet hij net alsof hij het niet trekken kan.
Ik verbaasde me op de bus al vrij regelmatig, dat mensen blijkbaar denken dat het slim is om bij het invoegen zo dicht mogelijk achter een trager voertuig te hangen. Mijn inschatting is dat het juist niet slim is. Een traag voertuig, zal echt niet ineens gaan vliegen. Dus als je er dicht achter hangt, kun je nooit snelheid maken. Beter kun je wat afstand nemen. Dan kun je in 1 vloeiende beweging erlangs.
Maar goed. We bereikten dus Diever zonder haast (heerlijk, een heel rustig verkeersbeeld, als je in het kielzog zit van een lekker doortrappende vrachtwagen). En het opzetten van de voortent ging ook makkelijk (met dank aan een hele vriendelijke man, die tot de grotere groep hoorde waar wij ook deel van uitmaakten).

Onze caravan heeft inmiddels al wat uitbreiding gekregen. Een tweepersoons krukje, een oventje, een electrisch kacheltje, en een gasfles.
Het gas is puur om op te koken, aangezien de gaskachel die in de caravan zit, niet echt meer functioneert. Dus die ga ik er op termijn uithalen. Op de vrijgekomen plek gaan we dan het oventje neerzetten. (Lekker toch: afbakbroodjes als je in de vroege ochtend zit te kleumen in de voortent.).
Ook is er het schijnbaar obligate bosje nepviolen in een potje bijgekomen.
Dat hoort erbij. Voor sommigen. Persoonlijk hoeft het voor mij niet zo. Ik vind het kamperen erg leuk. Maar om nu te zeggen dat mijn caravan pas compleet is met de aanwezigheid van een potje nepviolen vind ik wat ver gaan.
Het enige dat wat mij betreft ontbreekt is een kleine BBQ, zodat ik niet alleen vlees kan bakken op ons tweepittertje, maar dat ik ook vlees kan verkolen. Net zoals ze dat in de steentijd deden... 
Ondertussen in Cothen

Een poos terug schreef ik over een arrogante Turkse artiest. Die niet wenste te spelen nadat hij een paar minuutjes werd opgehouden aan de grens, voor een routine controle.
Meteen onstond er een discussie, waarbij de 'Linkse Intellectueel' begon te bazelen dat hij zich schaamde voor nederland. Dit was "Nederland op zijn smalst", en de mensen van de grenscontrole waren "snotbakken met een gevechtspak en een geweer".

Afgelopen dagen schaamde ik me diep. Ik schaamde me om Nederlander te zijn.
De vermiste broertjes zijn gevonden. En meteen ontstond er een file naar Cothen. Het dorp waar ze gevonden zijn.
Ik herhaal: er ontstond een file, want laten we wel wezen: elk jaar met de pinksteren naar een woonboulevard begint ook te vervelen. Maar hey: die broertjes zijn gevonden, laten we kijken of we daar wat kunnen zien. En misschien nog een paar plaatjes schieten die we voor wat kralen kunnen verpatsen aan dat smerige Story, of Weekend.
Ik probeer me in te leven in het gezin dat besluit om de woonboulevard te laten voor het het is, en in plaats daarvan naar de plaats des onheils te gaan. Hoe gaat zoiets?
Ik zie een veel te dikke vrouw met een permanentje in een iets te nauw sluitende ochtend jas voor me. Met een iets te magere, shag rokende, besnorde huisvader.

De zeug, (pardon: vrouw) des huizes komt beneden en zegt tegen haar man:"Zeg lieve, vind je het ook wat suf worden, elk jaar de woonboulevard"?
De man antwoordt hierop:"hmm".
"Ik weet wat leuks, die broertjes zijn gevonden. Laten we naar Cothen rijden, en kijken of we wat van de kadavers kunnen zien".

En dan de man, die toch al niet tot de meest intelligente soort behoorde, en al jaren geleden heeft opgegeven om zijn vadsige vrouw tot rede te brengen, stapt in...

En dat resulteerde dus in een van de meest schandelijke files in de afgelopen tijd. Een file naar de vindplaats van twee om het leven gebrachte kinderen. Toeschouwers... Jaja. Sensatiebelust low-life.
Als het aan mij lag: al de mensen die daar niks te zoeken hebben een hele dikke boete geven. Zo dik, dat ze hun auto's kwijtraken. De opbrengst van dat geld gaat naar Jeugdzorg, zodat die ook weer wat slagvaardig is....