donderdag 30 mei 2013

Ik ben een diesel.

Diesel heeft heel lang de reputatie gehad traag en lawaaiig te zijn.
 Ik zie hier een overeenkomst.
Ook ik ken een lange opstartfase, en door mijn beroep ben ik niet 's lands stilste.
Praten deed ik als jong manneke niet zo snel. Automerken, die kon ik zonder problemen opnoemen. Maar als het om zoiets basaals als eten ging, kwam ik niet verder dan:"UHHHRRHHRHURHRH".
Lopen was ik volgens mij ook al niet de eerste mee.
En zo kan ik een heel lijstje maken met dingen die bij mij toch meer tijd nodig hadden dan bij het gemiddelde mens.
Op de middelbare school moest ik een jaartje overdoen, maar het duurde tot laat in mijn 20'er jaren voor ik de basale theorie achter economie en wiskunde ook maar een beetje snapte.

Ook voor het afronden van een HBO opleiding had ik wat meer tijd nodig. Tegenwoordig durf ik te stellen: ik ben een laatbloeier, in alles. Maar tijdens mijn opleiding, kon ik mijn achterstanden en mijn trage manier van de theorievakken wegwerken niet verkopen met dat mooie, doch clichématige zinnetje:"Jamaar, ik ben nu eenmaal een laatbloeier!"
Bovendien hadden het CVA en ik een zeer uiteenlopende mening over het doel wat ik had, en de middelen om er te komen.
Ook hier duurde het tot ver in mijn 20'er jaren voor ik door had dat je sommige systemen beter maar niet kunt bevechten.

Fast Forward: inmiddels ben ik 32, en heb ik van veel van mijn beslissingen geleerd. Ik ben rijper geworden en heb meer zelfkennis. En tot die zelfkennis hoort ook de wetenschap dat ik een laatbloeier ben. Of eigenlijk, een diesel. Ik moet op gang komen, en dan loopt het wel. Maar het op gang komen gebeurt als een oude Mercedes-Benz diesel. Plok.......Plok....Plok....Plok...Kuchhhhhhhhhhhhhhhhh, Plok........Plok.....Plok..Plokplokplokplokkkkkkvroemmmmm en we kunnen. Een van de weinige keren dat ik dat niet deed, was toen  ik mijn BMW kocht. Een goeie wagen, geen kwaad woord over het ding. Maar hij gaat de keuring niet door. En dat betekent extra kosten. Heel veel kosten, ben ik bang. Had ik iets minder snel gereageerd, en iets langer nagedacht, dan was ik waarschijnlijk nooit tot aanschaf overgegaan. maar ja. Gedane zaken nemen geen keer, en ik ben tot op de dag van vandaag intens tevreden over mijn autootje.

Hoe ik Ilse ontmoette en hoe die relatie zich in een hoog tempo ontwikkelde, is dus ook totaal niet hoe het bij mij hoort te gaan. Ik bedoel maar; in minder dan een jaar tijd een relatie krijgen, samenwonen en zelfs de plannen hebben om een huis te kopen (en dit in zeer vergevorderd stadium).
Wil ik dit dan niet? Maar zeker wel. Ilse is een vrouw die blijkbaar zozeer bij me past dat het gewoon zo moet gaan. Ik heb er ook geen seconde een negatieve gedachte bij.
Wel is het zo dat ze me toch regelmatig moet aansporen. Het is niet dat ik het allemaal niet wil, het is iets in mijn karakter, dat ik niet kan veranderen, waardoor ik gewoon ontzettend traag kan reageren op de zaken die spelen.
Een huis kopen. Regel een gesprek bij de bank. Regel je financiele zaken. Vraag om hulp. Dingen die andere mensen allemaal schijnbaar in een tiet en een zucht eventjes tussen neus en lippen door doen.
Dingen waar ik over moet nadenken. Ze een plekje geven. De gevolgen afwegen. (En mijn trots ook een beetje doorslikken, want om hulp vragen vind ik moeilijk. Echt moeilijk). Vervolgens over al mijn conclusies nog eens een nachtje slapen. En omdat het allemaal spannend genoeg is, slaap ik er nog een nachtje extra over.
En ondertussen zit Ilse, die toch echt veel sneller reageert op dat soort dingen, uit frustratie misschien wel al haar nagels tegelijk af te bijten. Soms moppert ze: ACTIE!!! En dan schakel ik een versnelling door.

En nu is de actie zo ver gevorderd dat we waarschijnlijk in staat zijn om een huisje te kopen.
Een huis kopen: eeuwige tobber die ik ben zie ik gelijk alle beren op de weg. Maar goed, ik sta er niet alleen voor. Waar ik de dieselmotor ben, is Ilse de diesel en de olie.

En dan besef ik weer wat een mooi leven ik heb.

Aan iedereen: mocht het allemaal lukken, en rondkomen, vele handen maken licht werk. En een beetje hulp bij het eventuele verhuizen zou meer dan welkom zijn.

De beloning: een grote pan pasta, door ondergetekende persoonlijk gemaakt, een flesje bier of fris en eeuwige dank, en een vermelding in de eerstvolgende blog na de verhuizing zijn uw deel.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...