Ons eerste kampeeravontuur en moederdag.

De aankoop ging redelijk vlotjes. We wilden een oude caravan. Enerzijds om te kijken of het wat voor ons is, anderzijds omdat die oude caravannetjes wat minder luxe en wat meer charme hebben. (Waar zie je nog een lichtbruin interieur met van die fel oranje bruine gordijntjes?)
De aankoopprijs was interessant genoeg, want als we hem weer willen verkopen, kan dat in principe zonder verlies te lijden.

Afgelopen weekend voor het eerst met het ding op pad gegaan. Op een camping neergestreken in (jawel) Almere.
 Hulde voor Ilse, die zonder enige ervaring met ons caravannetje in een keer goed dat ding wist op te tuigen. Want er zat nog een verrassend complete voortent in.
En nog veel mooier: alle electra doet het.
Het kraantje is een mirakeltje. Een klein aluminium staafje in een s gebogen, die door middel van draaien een pittig straaltje uitpiest. Het draaien zelf, activeert het electronisch aangedreven pompje.
Ook de koelkast doet het prima. Je moet alleen niet een electronisch kacheltje voor thuis ook nog willen aansluiten, want dat trekt het 30 jaar oude electra circuit in het caravannetje niet....

Zijn er ook minpunten aan onze sleurhut? Ja, de handvatten waarmee je hem op zijn plaats kan rollen, zijn wat sleets geworden. Dus de regen komt er daar een beetje door naar binnen. Niks dat met een beetje huis- tuin- en keukenkit niet gedicht kan worden.
En een van de ritsen van de voortent, heeft zich op treffende wijze ontdaan  van het trekkertje. Waardoor het redelijk tocht in de voortent. Maar ook iets dat met een beetje beleid best aangepast kan worden.
Ergo; we hebben een superkoopje gedaan.

Iets anders is het natuurlijk om met zo'n ding te rijden. Volgens specificaties zou mijn auto dit vrachtje gewoon moeten kunnen trekken
Iets wat waarschijnlijk ook zo is, maar ondergetekende heeft nog weinig (zeg maar geen) ervaring met het trekken van een caravan. De eerste rit, ging dus zeg maar: niet bijster vlot. Toen mij uitgelegd werd waarom, trok ik wit weg van schaamte. Natuurlijk. Toeren maken. Onzuinig rijden. En dan doet de auto het aardig. Niet meer dan dat. Aardig. Ik blijf vinden dat het ding weinig trekkracht heeft. Tuurlijk, een BMW is natuurlijk niet ontworpen met in het achterhoofd dat hij na 14 jaar en 314000 kilometer nog een sloeber met een caravan moet vervoeren. Een BMW is er voor stoerheid en snelheid. En een caravan behoort niet tot stoer, en ook niet tot snel. (Hoewel er wel 'sport' op de zijkant van de caravan staat. Ik vraag me in alle oprechtheid af wat de fabriek daar precies mee bedoelt...)
Ook het achteruit een straatje keren, of inparkeren is iets spannends.
Toen we in Almere bij de camping aankwamen, bleek de ingang niet een voor de hand liggende poort te zijn. Het was zelfs nauwelijks aangegeven.
Dus reden we verkeerd. En moest ik ergens bij een t-splitsing van drie wel heel smalle weggetjes achteruit wegsteken. Als je dan je stuur ook maar een beetje scheef zet, maakt je caravan een bezopen slinger. Het zweet brak me uit. Ik zag de caravan al wegzakken in de greppel, met de auto er als een absurdistisch kunstwerk half opgetild over de weg hangend.
Toch maar eens een lesje nemen.
Maar uiteindelijk is het gelukt om zowel de auto, als de caravan veilig op zijn staplaats voor het weekend te krijgen.
DSWO, here we come!

Uiteraard was het gisteren moederdag.
Moederdag vorig jaar. Ik ben niet zo attent. En vergat vrij frequent om iets met moederdag te doen.
Maar vorig jaar was wel duidelijk dat het de laatste moederdag zou zijn voor mij. Dus ik reed maar weer eens naar het zuiden. Ik had niks gekocht, besefte ik onderweg, maar gelukkig was de albert heijn gewoon open, dus ik dacht origineel te zijn, en een flinke doos roomsoezen mee te nemen.
(Dit ook omdat mijn moeder nauwelijks meer at, en toch iets binnen moest krijgen, dus ik dacht: soezen zijn lekker en vullend, das goed voor haar).
Jammer alleen dat mijn zus dezelfde gedachte had, alleen dan met bossche bollen. Dus het einde van het liedje moederdag was dat ik minstens 2 bossche bollen en een veelvoud daarvan aan roomsoezen moest zien weg te werken. Ik heb bijna op het punt gestaan dat ik de komende jaren geen room meer zou eten. Maar dat is er dus duidelijk niet van gekomen.
Dit jaar stond ik dus op een camping. Wel moederdag, want Ilse heeft wel nog een moeder. (Gelukkig, leuk mens!).
Moet ik dan als schoonzoon (in wording, maar dat is semantiek) daar iets aan doen? Misschien wel, maar goed, mijn gebrek aan attentie speelt me parten.  Plus dat ik me (en dit zal heel raar lijken voor de mensen die me kennen) ook niet bepaald een houding weet te geven. En voor het gemak dan maar in de negeermodus stap. Als ik moederdag negeer, dan is het er ook niet. Zoiets. Of zo.
Raar is het wel. Moederdag om je heen zien gebeuren, terwijl je zelf geen moeder meer hebt.
Over een paar weken, heb ik alle jaarlijks terugkerende dingen gehad. Kerst, verjaardagen, sinterklazen, pasen, en moederdag, dierendag, de huishoudbeurs en wat dies meer zij.
Soms blijft het even slikken...