Een paar zaterdagse dingen.

Voor het geval ik dacht dat onze verhuizing in kannen en kruiken was: NEEEE, zeker niet.
Vandaag maar eens wat kartonnen dozen naar de milieustraat gebracht. Dat paste nét-aan in de auto. Dat waren kartonnen dozen van een lamp die ik niet 1-2-3 in het plafond kreeg, en dus behoorlijk gefrustreerd raakte. En ook van een zeer grote, zeer zware, niet in de auto passende, veel ruimte opslokkende, maar ook veel ruimte hebbende kast. Die kast... Geen 2-deurs, geen 3-deurs, zelfs geen 4-deurs, maar een 5-deurs linnenkast. Het jaren '60 samenwoontrouwenhuisjeboompjebeestje-plaatje is daarmee wel compleet.
Die kast....
Ik wist stiekem ook wel dat een lundia plankenkast niet heel erg prettig zou zijn als klerenkast. Vooral niet vanwege het feit dat stof dan wel heel makkelijk je kleren te pakken krijgt.
Die kast...
Moest gekocht worden bij die Zweedse boevenbende met de naam Ikea, want hoezeer ik ook gezworen heb om daar nooit meer 1 poot naar binnen te steken: zij zijn de enigen die een kast ook min of meer op smaak samenstelt. Dus voor mij met veel legplanken, want ik ben een propper. En omdat Ilse een hanger is, en ik voor mijn werk nogal wat hangwerk nodig heb, ook flink wat hangruimte. En uiteindelijk hadden we dus wat moois samengesteld. Tegen een prijs waar een paard van gaat hinniken. Ik ook trouwens. Toen we de deuren moesten uitzoeken, bleek goddank dat schuifdeuren geen mogelijkheid waren. Want die hadden een vanafprijs van 139 euro. Voor één deur. Nu moet ik zeggen dat ik 25 euro voor één normale deur ook al belachelijk vind, maar dan heb je voor 125 euro tenminste je hele kast voorzien van deuren, in plaats van de helft.
Die kast... Die bestond uit 36 pakketten, met een totaal gewicht van bijna 300 kilo. Dat was voor mijn vrije zondag wel erg veel, dus we besloten maar meteen om het bij elkaar te laten scharrelen door een van die Zweedse boeven, en het dan ook maar gelijk te laten bezorgen.

Die kast kostte vriendje Michiel en uw nederige schrijver een hele dag van ons leven, want het in elkaar zetten kan eigenlijk met goed fatsoen niet alleen. Maar wel gelukkig met de nodige hilariteit.
Maar hij staat, die kast. En inmiddels ben ik ook wel heel blij met dit 236 cm hoge, 250 cm brede en 50 cm diepe gevaarte. Vooral ook omdat Ilse er zo dolblij is.

Los van het feit dat ik dus vandaag meende die kartonnen resten van deze kast, de verhuizing, de lamp en overige kartonnen ellende weg te moeten gooien, is de verhuizing nog verre van af. Geloof ik. De kinderkamer is nog niet klaar, en vandaag is de laptop van de bank naar de slaapkamer verplaatst. Dus als ik mijn hoofd draai, zie ik het bewijs van mijn/onze noeste arbeid.
Omdat wij nieuwe bewoners zijn, wordt speciaal voor ons ons balkon gerenoveerd. Dit is niet waar, maar ik vind het wel mooi dat we een gerenoveerd balkon krijgen. Maar het waait nogal, en de aannemer (die overigens erg vriendelijke jongens stuurt) had zijn stijger toch niet bijzonder windvast neergezet. Toen ik vanmorgen ging roken, zag ik door de wind een stijgerplank (niet zoéén van dat mooie stijgerhout) naar beneden vallen. En dat leek me niet de bedoeling. Een balkon renoveren behoort nu eenmaal geen opmaat te zijn naar een complete keukenrevisie.

Mijn kerstpakket bestaat al jaren uit een tondeuse. Want elk jaar weer geeft de oude tondeuse het op. Dus ook dit jaar bedacht ik me dat ik uit die hele wensencatalogus maar weer een tondeuse moest kiezen. Ik snap overigens best dat zo'n apparaat ertussen zit, blijft het personeel lekker representatief van.
Vandaag was het zover. Na ons rondje langs de milieustraat en de lidl lekker effe de kop kortwieken en douchen. Na 1 haal over mijn hoofd overleed het kreng. Een half-hartige hap haar uit mijn voorhoofd, en het apparaat weigerde verder elke dienst. Nog eens proberen, leverde me een al even laffe strook haar van mijn slaap. En daarmee was de kous voor het apparaat af.
Woest was ik. Giftig stond ik mezelf en de geleden schade in de spiegel te bekijken. En omdat het er zo belachelijk uitzag, werd ik alleen maar bozer. Driftig flikkerde ik het nieuwe apparaat met volle kracht in de prullenbak. Als het niet werkt: MIJN HUIS UIT!!!! Ik had nog een oude tondeuse liggen, waarvan ik me afvroeg of die wel nog zou werken. En ja. Die werkt. Erg goed zelfs, alleen daar heb ik geen opzetkammetjes meer van. Dus nu zie ik er uit als iemand die behoorlijk goed geschoren is. Kaal... Niet helemaal de bedoeling, en een nogal droevige Ilse tot gevolg. Gelukkig houdt ze van me.
Volgend jaar dus geen tondeuse meer. Die krengen van 35 euro lopen tegenwoordig dus niet meer binnen 1 jaar, maar met 1 haal over mijn bol al vast op dat rare haar van mij.
Ik had al geen hoge pet op van die kerstpakketwensen, dus ik vrees dat als ik een standaard vreetpakket bestel, dat alle producten ver over de datum zullen zijn, of gewoon niet te eten.
Een boekenbon dus.

Zaterdagse overpeinzing:
Met een groene trui en een oranje broek, zie ik eruit als een wortel. Zeker als ik mijn benen bij elkaar zet.

Zaterdagse overpeinzing 2: We raken onze vrijheid niet kwijt naar aanleiding van een paar zieke terroristen. We raken onze vrijheid helemaal niet kwijt. Pas als we buigen voor angst, of terreur, zijn we gevangenen.
Hierbij wil ik wel toevoegen dat die angst die ons door de zieke Geert Wilders wordt aangepraat, wel een ding is: pas op! Geloof hem niet! Want dan raak je dus wel je vrijheid kwijt.