Ons bed, een niet heel erg nauw bemeten twee persoons kolos, begint steeds kleiner te voelen.
Zelfs met een zwangere vrouw erin, zou het geen probleem moeten zijn om met twee personen comfortabel in ons bed te vertoeven.
De werkelijkheid echter...
De vrouw heeft zo'n lang, slangachtig kussen (blijkbaar een voedingskussen), speciaal voor de zwangerschap. Dat ding is zo lang, dat het in de lengte om mijn vrouw heen kan. En dat is het probleem. Want het zorgt ervoor dat ik van de oorspronkelijke ruimte nog maar 1/3 kan benutten.
Dan moet (en daar is mijnerzijds alle begrip voor) het hoofdeinde omhoog. Ik heb het geprobeerd, maar ik slaap toch beter met alleen maar een kussen onder mijn hoofd. Maar voor MIJN nachtrust zou het prettiger zijn om gewoon vlak te liggen. Dan schuif ik maar wat naar beneden. Geen punt...
Dus van de 1/3e die ik had, blijft nog maar 3/4 over. Daar moet ik mij dan zeer voorzichtig in neervleien, want de kat, (ja, dat kreng houdt sowieso geen rekening met mijn nachtrust) claimt gewoon ook zijn deel van het bed, waardoor ik 's nachts letterlijk en figuurlijk geen kant op kan.
Dat breekt wel behoorlijk op, moet ik bekennen. Want behoorlijk in slaap komen lukt nu eenmaal niet als je op 3/4e van 1/3 van je bed moet slapen. En dan ook niet de vrijheid hebben om me om te draaien zonder dat ik de kat door de kamer lanceer.
Nu is mijn vrouw niet agressief aangelegd, maar ik ben dan wel weer zo dat ik vind dat mijn uitdijende geliefde goed moet slapen. Ten slotte is
Maar ja.... Om nu zelf maar op de bank te slapen is ook zoiets.
Dan het volgende:
Ik beschouw mezelf -heel ouderwets, en mogelijk achterhaald, maar zeker wat onvriendelijk lijkend- als een echte vent.
En ik krijg oprecht kriebels van mijn vrolijke lief, op het moment dat ze opgewekt tegen me komt kirren dat we moeten oefenen met het luiers aanleggen.
Daartoe heeft ze haar oude speelpop uit de diepste krochten van onze verhuizing opgediept. En juist als NCIS op tv losbarst, wil ze dat ik ook oefen op die pop. (Totaal verkeerde timing, want ik zie mezelf al, afgeleid door NCIS, de luier om het hoofdje knopen in plaats van om de billetjes. Nu kan dat bij een pop geen kwaad, maar bij een echte baby? Naja, zal vast koddig staan).
Ik ben net zover dat ik weet dat ik baby-meisjes-billetjes van voor naar achter moet schoonvegen, omdat ze anders wel erg vroeg een blaasontsteking kan krijgen. En dan moet ik dus met een rubberen pop gaan oefenen in het omvouwen, aanleggen en dichtkitten van een luier.
Ik ril bij de gedachte. Maar dat zal later wel beter worden. Vooral ook de infantiliteit van een pop, met een luier.
Maar ze heeft wel een punt, oefenen op een dooie pop zal vast makkelijker en beter zijn dan ongeoefend bij een levende baby. Dus ik zal er over niet al te lange tijd toch aan moeten geloven. Ik ben benieuwd. Ik zag ooit een filmpje van een jonge vader, die uiteindelijk bij zijn spruit wegliep. Hij riep nog zieltogend:"honey, I can't do it", voor hij kotsend van de poeplucht van zijn baby wegrende. Zou mij dit ook gebeuren?
En als mijn lief helemaal blij gaat showen hoe een draagzak om haar lijf gewikkeld dient te worden, wordt het allemaal wel heel erg echt. Zeg maar.
Maar goed, eerst de geboorte maar eens. Wederom benieuwd. Het kind komt als het meezit, gezond ter wereld, en ik vraag me af of ik tijdens de geboorte (die plaats zal vinden te midden van bloed, vruchtwater, poep, en gekrijs, als dat niet traumatisch is voor het kind, dan in elk geval voor de vader, lijkt me??) flauw ga vallen.
Met mijn grote bek, denk ik dat dat niet anders kan. Volgens mij ga ik neer als ik er met mijn neus te dicht boven zit. En kom ik net op tijd weer bij, om het schoon geboende kindje snikkend in mijn armen te nemen. Of zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten