De burgerlijkheid compleet

Tot een jaar of 5 geleden, zou ik je hartelijk hebben uitgelachen, als je me gezegd had dat ik over 5 jaar een huiseigenaar zou zijn, met 1 kind, 2 katten, een aquarium, een 5-deurs linnenkast, 2 gezinsauto's voor de deur, een caravan in de stalling, en als kers op de taart een buffetkast.

Toen Ilse besloot bij mij in te trekken, en het met een huwelijk en een kind op komst heeeeel erg serieus dreigde te worden in mijn leven (de caravan die er overigens niet geheel chronologisch of zelfs maar logisch al was, laat ik even buiten beschouwing), moest er ook een heuse linnenkast komen. We konden onze kleding toch echt niet langer in de lundia kast proppen. Logisch ook, want een lundia kast is een open-planken-kast, die niet bepaald berekend of zelfs maar bedoeld is voor kleding.
En die linnenkast, dat was toch wel ff een dingetje.
Dat ik mijn vrouw zwanger had gemaakt, oke. Soit. Kan gebeuren. Maar die linnenkast. Dit deed mij denken aan een verhaal van Pieter Cornelis Koolhoven, die die linnenkast perfect wist te omschrijven als veroorzaker van koudwatervrees bij een aanstaande bruidegom, die zijn vrijheid ziet wegvliegen... (Geef mij maar een hond, van PC Koolhoven, een wat bedaagd maar uitzonderlijk leuk boek om te lezen, ook voor hondenhaters).
Alsof ik inderdaad met de aanschaf van die kast mijn vrije-jofele-jongehonden-leven opgaf.
5 deuren. Want ik wilde veel leggen (lees: proppen). Ilse wilde veel hangen (lees ook proppen, want we hebben zoveel kleding dat zelfs 5 deuren eigenlijk niet afdoende zijn), en we wilden ook nog mandjes voor het kleine grut.

Goed, Jente was krap aan 1,5 jaar oud, en tot onze blijdschap en verbijstering kregen we een hypotheek voor een huis. En dus vertrokken we met kind, poezen, vissen, en linnenkast naar Almere.  (Die linnenkast, is een PAX van Ikea. Achterlijk duur, maar van hetzelfde schijt-mdf als de billy, dus eigenlijk niet gemaakt om te verhuizen, ondanks dat je voor die onzin 100-den euro's moet aftikken. Prijzen waarvoor je zou mogen verwachten dat het allemaal juist net wat chiquer is dan mdf. Gaat helemaal nergens over, bij die Zweedse boevenbende).
Ons leven leek helemaal compleet.
Maar ja. Ook in de keuken was het zo dat we niet echt heel veel ruimte over hadden. Want 1 bakblik is natuurlijk niet voldoende. En 2 ovenschalen ook niet.
Gelukkig had ik 15 jaar geleden al een paar prachtige expedit kasten gekocht (dat was dus in de tijd dat de Ikea nog student-muzikant-ondermodaal-vriendelijk was). Want dat was praktisch. Echt mooi waren ze diverse verhuizingen en verplaatsingen verder niet meer. Maar nog steeds sterk genoeg.
Echt mooi in het interieur (toch al een allegaartje van brocante, zelfgemaakt en modern) passen deden de trouwe expedits ook niet. Maar ze voldeden.
Tot ik op een goeie dag vond dat het echt niet meer kon. De woonkamer leek dicht te slibben, die kasten waren eigenlijk net niet praktisch genoeg, en er moest maar eens een mooie buffetkast komen.
Deze wens leefde bij ons samen al een poosje. Maar zelfs op marktplaats zijn die krengen godsonmogelijk duur. Maar echt. 900 euro voor een stapel hout. Met glazen paneeltjes in de deuren. Dat glas zal dan wel swarofskie kristal zijn. Anders is 900 euro voor een kast echt best heel erg veel geld.
[Ik heb net even een peukje staan roken, en onder het roken bedacht ik mij dat die 900 euro zo gek nog niet is. Als ik het zelf had moeten bouwen, zou ik waarschijnlijk eerst voor 900 euro aan hout dusdanig verruïneerd hebben dat het rijp was voor de open haard van mijn schoonouders, en dan zou er dus nog geen kast hebben gestaan. Los van het feit dat ik er simpelweg geen tijd voor zou hebben gehad].
Tot we er vandaag eentje op marktplaats zagen staan. In de Zaanstreek. Voor een prijs die we ervoor wilden betalen. Pik-in. Tis winter!
Om daar te komen, bleek geen sinecure. Ik vond Garmin bij tijd en wijle echt ellendig disfunctioneren, de kaarten van meneer Steve Jobs, doen het zo mogelijk nog erger. We hebben de complete ring van Amsterdam, maar ook die van Zaandam gezien, en die heeft niet eens een ring, dus kun je nagaan.
En fin, we kwamen aan, en de koop was snel rond. Maar groot! Zwaar! De tering.
Gelukkig was er een hele lieve jongeman die wel even die twee kastdelen samen met mij in de gehuurde aanhanger wilde zetten.

Eenmaal thuis, tijdens en na het inrichten, werd ik nog even gekker. Het was (op zich niet heel erg onverwacht) ineens nóg voller in huis. Dus ik besloot eigenmachtig dat de oude trouwe expedit maar uit elkaar moest, zodat we ruimte hadden om de nieuwe buffetkast in te ruimen.
Buffetkast. Zeg dat woord drie keer achter elkaar. Laat het even over je tong rollen. Buffetkast.
Burgerlijkheid begint ook met bu.
Hij is echt prachtig. Zware kwaliteit ook. Maar toch.
En met het slopen van de trouwe expedit viel me ineens in dat dat ook het allerlaatste meubelstuk is dat me bond aan mijn ruige studentenbestaan. Aan mijn wilde vrijgezellen leven. (Althans, zo hou ik me dat voor, want zo ruig en wild was ik niet. Niet echt. Denk ik).
Nu is, voor zover ik nu kan zien, er niks meer in huis dat ik niet samen met Ilse heb gekocht.
Dus toch met enige weemoed, maar zonder verdriet, keilde ik die oude, trouwe expedit achterin mijn auto. Morgen een ritje naar het stort.

Overigens: dit hele verhaal leverde dus wel een ander probleem op: mijn prachtige aquarium stond op de expedit. En op de buffetkast was er geen ruimte voor mijn woonkamerjuweel. Dit hebben we opgelost door de ene expedit te vervangen door de andere kallax. Een kleinere variant, dat wel. De kallax is de opvolger van de expedit, maar heet anders, en dat gaf ikea de mogelijkheid om de prijzen van die dingen maar eens lekker te verhogen. Zoals ik al memoreerde: boevenbende. Maar ja, zie er maar eens aan voorbij te gaan).

Hoe dan ook: ons huis is er wel echt op vooruit gegaan.