Prinselijk werk.

De rit naar mijn werk verloopt eigenlijk altijd hetzelfde.
Ik hobbel de straat en de wijk uit (als je over een andere auto beschikt dan een Citroën, is het de hel op aarde, want de straat is gemaakt van klinkers, met om de 50 meter een drempel, of een uit slordig gedrapeerde kinderkopjes opgetrokken champignon om de snelheid maar onder de 50 km/u te houden. Een Citroën houdt het comfort nog enigszins op peil, elke andere auto is een nierstenen vergruizer, die niet alleen je nierstenen vergruist, maar ook de vullingen uit je tanden doet rammelen) en vervolgens rij ik over lange gladde snelwegen naar de parkeerplaats van mijn werk.
En hoe dichterbij ik kom, hoe drukker het wordt.
Ik neem afslag 6 richting Aalsmeer en lang-parkeren. Eerst volgt een rotonde, dan een paar stoplichten.
En het was bij een van die stoplichten dat ik geconfronteerd werd met een zich wel heel erg frappant opstellende snuiter in een Volvo.
Vlak na dat stoplicht moest de linkerbaan namelijk bij de rechterbaan invoegen. Want de weg werd er simpelweg 2 baans.
Meneer in de Volvo was al vol gas langs me gejakkerd, en stond dus bij dat stoplicht, aan de linkerkant te wachten. Ik kwam eraan op de rechterbaan, en vlak voor ik echt tot stilstand zou moeten komen, werd het groen, en konden we door.
Ik stak dus meneer in zijn Volvo voorbij.
Dat was even niet zijn bedoeling. Wederom als een volslagen Max Verstappen, knalde hij er voorbij, om vlak voor het einde van de invoegstrook naar rechts te zwiepen. Zonder richting aan te geven, dat dan weer niet.
En uiteraard ging meneer toen 70 rijden, waar we 80 hadden gemogen.
Ehhh? Hij had toch haast?
Soit, ik vind het best.
Ik kachel lekker achter hem aan, en helaas voor mij, gingen we beiden linksaf naar de parkeerplaatsen. Inmiddels reed er ook al iemand achter me, waarover later meer.
Nadat we linksaf waren gegaan, werd het weer even dubbelbaans, en gezamelijk haalden we een bus in die langzamer was dan wij.
En meneer in zijn volvo besloot dat hij 50 ging rijden, waar we 70 mochten.
Oke, dat is een erg groot verschil, en de snuiter achter me besloot (misschien niet super netjes) om er rechts langs te piepen, toen we allen die bus hadden ingehaald.
Ook dat was niet naar de zin van meneer in de Volvo, want die besloot om beide rijstroken maar te berijden. Om nu dus alle achterop komend verkeer te hinderen met zijn knotsgekke gedrag.
Helaas moest ook deze meneer onze parkeerplaats op, en niet heel erg verbazingwekkend koos de man voor de linker inrijstrook.
Ik koos voor rechts, de snuiter die heel de tijd achter me had gezeten, deed dat verstandigerwijs ook.
En dat was verstandig, want ik schoot langs de poort, hij schoot langs de poort, maar de volvo-miskleun bleef tot onze verbazing staan.
Ik vond aan de andere kant een plek, vlak bij die slagbomen, en mijn achterligger kwam er direct naast staan.
We stapten gelijktijdig uit, keken elkaar aan, keken naar de stuntelende volvo-lul en kwamen tot de conclusie dat er ook op de veel te vroege morgen heel wat toptalenten rondrijden.
We hoorden de volvo-pik tegen de intercom bij de slagboom kwaken over een reservering. Hij had dus niet op de personeelsparkeerplaats moeten wezen, maar een paar 100 meter verderop bij de reizigersparkeerplaats.
Toen we dat hoorden, liepen we rap naar de slagboom, en begonnen, zonder dat we dat afgesproken hadden, de man (en zijn zichtbaar opgelaten en zich steeds verder naar beneden verstoppende vrouw) keihard uit te lachen en te joelen.
Zoveel haast, zoveel overlast willen veroorzaken omdat je jezelf koning van de weg waant, om dan vervolgens, met al je arrogantie compleet verkeerd te zijn, en heel lullig moet gaan keren. Wat hadden we een lol. Karma is a bitch... En al te openlijk geëtaleerde domheid ook.

Een heleboel lieve, fijne, toffe collega's uit verleden en heden hebben mij bijnamen gegeven. Rooie. Gannef. Skippy. Hompkanon. Buffel. Dakduivel. Lucifer. Allemaal namen die me zijn toegedicht in een vlaag van gemoedelijk geklier. Dingen die gewoon ontstaan in de vaart der werkende volkeren.
Mijn werk is niet altijd koek en ei. Men had in een bestandje een fout gemaakt, en mijn chauffeursnummer gekoppeld aan een andere naam. Namelijk Mark. Dat leidde tot onnodige onduidelijkheid en uiteindelijk irritatie. Tot een van de regisseurs me zei dat er ongeveer 1/3e van mijn naam af was, dus dat ik er maar voor de volle 66,66% tegenaan hoefde te gaan. Deal!!!!
Dat werd bijna een bijnaam, maar ik moet een paar keer flink dodelijk gekeken hebben, want het heeft gelukkig niet doorgezet.
Een van mijn collega's, die ik heel even in het zonnetje wil zetten, zonder hem bij naam te willen noemen, is A.
A. komt uit een land ergens rond de Middellandse zee, is een zeer bescheiden, hardwerkende collega die nagenoeg ALTIJD een glimlach op zijn gezicht heeft. Hij is altijd vrolijk, altijd vriendelijk, altijd behulpzaam, kortom: een collega met een hoofdletter.
A. Spreekt vanwege zijn afkomst dus ook met een tongval. Prima te verstaan verder, niks op aan te merken. Hoewel... Hij heeft misschien ook wel daardoor mijn naam verkeerd in zijn hoofd zitten.
In plaats van Marnix, zegt hij Marnis. Maar wel altijd vriendelijk, met een lach op zijn mond. En omdat hij dat zo vrolijk lachend doet, zonder zich te beseffen dat het een 'x' is op het einde, is dat het soort bijnaam dat ik met trots zou dragen.

Prins Bernhard. Die vrolijke schuinsmarcheerder. Die opgewekte dealtjesmaker. Hij blijkt toch lid geweest te zijn van de Fvd NSDAP.
Heeft hij daar ook al over lopen jokkebrokken. De schelm. De schavuit.
Dat wisten we al, ondanks zijn herhaaldelijke ontkenningen. Maar nu blijkt het uit het feit dat er een lidmaatschapskaart is opgedoken, en het halve land is in rep en roer. Diverse organisaties hebben zich al geroerd, en ik wacht nog op Geert Wilders die gaat voorstellen om zijn nageslacht naar het land van herkomst te deporteren. Zelfs het prins Bernhard Cultuurfonds gaat zich beraden op wat ze doen moeten met deze al lang en breed bekende, doch nu toch echt bekende informatie gaan doen.
En ik schiet in een daverende lach. De wereld staat in brand, we worden doodgegooid met crises, maar we moeten weer en masse janken over iemand die al tijden dood is.
De man is al zo lang dood, dat ik vermoed dat hij inmiddels al een aantal keer is gereïncarneerd. Ik denk als mug, wezel, pinguin en miereneter, en dat in willekeurige volgorde. Het zou me niet verbazen als hij nu als pasgeboren doodshoofdaapje in de apenheul rond hobbelt.
Maar we vinden er wat van. En die arme Mark Rutte moet zich bezig houden met de strapatsen van een reeds lang geleden overleden prins.
Het lijkt me beter als parmantje Rutte zijn laatste, ongetwijfeld draconische maanden gewoon uit gaat zitten. Hij gaat echt de waarheid niet spreken. En in dit geval kan dat ook helemaal niet, want Mark was op zijn best een nog niet verschoten zaadje, toen dit allemaal speelde, dus hij kán er simpelweg geen actieve herinneringen aan hebben. Laat hem in vredesnaam met iets komen dat het land niet nog verder naar de verdommenis helpt. Laat hem zijn energie steken in het heden. (De toekomst was en is teveel gevraagd). Maar niet in iets uit duisterder verledens, waaraan alleen meneer Bernhard zelf wat had kunnen doen, en waar alleen meneer Bernhard zelf verantwoordelijk voor was, en niet zijn nazaten en al helemaal niet een of ander flutterig premiertje.

Van mijn werk mocht ik via een of andere duistere website, fiscaal vriendelijk een nieuwe telefoon kopen.
Kost me geen cent, alleen wat "bovenwettelijke" vakantiedagen, die ik toch niet op kan maken, omdat men nu eenmaal meer op vakantie gaat dan ik.
Het werd een flip. Jawel. Een flip. Een Samsung Flip. Ik ben altijd erg enthousiast geweest over Samsung, met uitzondering van de batterij, die loopt na 2 jaar intensief gebruik niet leeg, die rent leeg.
Maar verder vind ik dat Samsung heel erg fijne telefoontjes maakt.
Mijn vorige, de Galaxy S20 Note Ultra (dat alleen al uitspreken, kreeg ik spontaan een tongbreuk van) was echter enorm groot. Super fijn met Netflix, fucking onhandig als je ff snel een app wilde openen, of een bericht wilde tikken. Dan verrek je je vingers erop. De Flip is opvouwbaar. Wonderbaarlijk stukje techniek. Het hele beeldscherm is gewoon op te vouwen. Dus heb ik een iets kleiner beeldscherm, dat ik nog dubbel kan vouwen ook. Ik kan deze weer met één hand bedienen en als ik klaar ben, vouw ik hem dubbel en past die in willekeurig welke zak ik dan ook wil.
Het overzetten van alle apps en gegevens, was zoals elke keer als ik een andere telefoon krijg, een ronduit beschamend gedoe. En deze keer niet zozeer vanwege mijn gevloek en getier (Jente en Ilse waren niet thuis) maar meer vanwege het feit dat die zogenaamd superhandige smart-switch app totaal niet super handig was. Ik snapte niet alle functies, maar ik wist wel dat die telefoons dicht bij elkaar moesten liggen. Dus lagen ze tegen elkaar aan te stuntelen met dataoverdracht. Het begon met de hoopvolle mededeling dat het ongeveer 60 minuten zou duren.
Na pak hem beet een half uur kwam de mededeling dat het ongeveer 5 uur zou duren. Mijn wenkbrauwen en mijn adrenalinepeil rezen tot what-the-fuck-hoogte, en toen ze die stand aan hadden genomen, kwam de mededeling dat het nog maar 8 uur zou duren. Dat vertikte ik. Dan kon ik beter vloekend en tierend die telefoon helemaal handmatig installeren, met nieuwe wachtwoorden, omdat ik de oude toch altijd kwijt ben. En zo geschiedde. Hoewel het vloeken en tieren meeviel, want het ging eigenlijk allemaal best gladjes. En binnen het uur was ik er klaar mee.
Uiteraard hoor je dan later pas van collega's dat het handiger is om ze een halve meter uit elkaar te leggen, of er gewoon een draadje tussen de telefoons te doen.
Maar hey: glorie is de mijne, want mijn Flip doet het, en is ernstig fijn in gebruik.
Ik meldde al dat ik ervoor betaal middels ongebruikte verlofuren, maar er kwam nog 10 cent bij die ik van mijn brutosalaris nog moest bijleggen.
Ik wilde die eigenlijk in 12 termijnen laten hakken, gewoon uit principe, maar de collega die mij bij de bestelling mentaal en praktisch ondersteunde, vond dat zelfs voor mijn doen, niet handig. Dus dat ik dan ergens een keer 10 cent moet inleveren, is dan maar zo.

Maar goed, we hebben het er maar weer mee te doen. En dit geschreven hebbende, heb ik weer eens een heus weekend. Ik ga lekker naar de kaasboer, om echte kaas te halen, in plaats van die hippe, analoge, nepkaas van de supermarkt.
Ik wens eenieder een goeie.