donderdag 5 juli 2012

Hulde aan mijn auto, en wat losse dingen.

Toen ik drie jaar geleden bij Ronald van Rootselaar mijn tweede auto kocht, kon ik nauwelijks bevatten dat deze man mij altijd aan goeie spulletjes zou helpen. Al gauw daarna kocht ik een betere, nieuwere en mooiere auto. De huidige. Dat was ruim twee jaar geleden. Nooit kon die auto vermoeden dat hij in twee jaar tijd meer dan het dubbele op zijn tellertje zou krijgen. Voorheen geweest van een vrouwke uit Den Helder die er niet zoveel mee reed. In de vijf jaar die hij bestond had hij slechts 80.000 kilometer op de tellen. Nu, is hij 7 jaar en heeft hij 212.000 op zijn klokje.
Dat is zomaar 132.000 kilometer in 2 jaar tijd.
Ik heb een beetje proberen te becijferen en ik denk dat 2/3 daarvan komt direct en indirect op rekening van de ziekte en het sterven van mijn moeder. Dat is 88.000 kilometer. Om en nabij. Dat betekend met het gemiddelde verbruik, dat ik 4500 liter diesel verstookt heb, om mijn moeder te kunnen steunen. Te helpen, te troosten.

Dit alles deed mijn autootje zonder te morren, zonder problemen te maken, zonder mij ooit maar 1 seconde te laten staan. Hij reed mij braaf en betrouwbaar, door immense sneeuwstormen naar ziekenhuizen, door onweersbuien en rukwinden naar het hospice, naar huis en naar de bestralingskliniek.
Slechts 1 keer kon ik hem betrappen op wat humeurigheid, toen wilde ik hem in zijn 3e versnelling de keutenberg opsturen. Dat vond hij niet lekker, want dat is een helling van 22%.

Vele kilometers lang vertrouwde hij erop dat ik hem vakkundig en verstandig door het vaak drukke verkeer zou sturen. En wat moet hij soms doodsangsten hebben uitgestaan als ik eigenlijk te vermoeid weer op pad ging.

Vandaag was voorlopig de laatste keer dat ik naar Limburg afreis. De zaken zijn zover rond, dat in principe alle verdere administratie vanaf nu naar mij wordt gestuurd. Er zijn nog een paar losse eindjes. De woningstichting vindt het normaal om bij een sterfgeval een opzegtermijn van een maand te hanteren. Is dit correct? Ja, ze staan in hun recht. Is dit menselijk? Nee. Op deze manier geven ze maar aan dat ze over lijken gaan, letterlijk, om hun centen te krijgen. Je zou zeggen: voor urgentie gevallen zou het een prima manier zijn om snel aan een woning te komen. Wij hebben vandaag het huis laten leeghalen. En zo blijft het dus ook een maand staan. Prima, door hun houding voel ik me totaal niet verplicht om verder nog enige interesse te tonen. Ik heb aan mijn verplichting voldaan. De rest zoeken ze maar lekker uit.

Over een maand ga ik er weer heen. Er zitten wat mensen die me wél dierbaar zijn. Die wil ik graag weer zien. De as, die willen we op een mooi plekje in Nederland uitstrooien. Als de wind plotseling draait, en wij de as in ons gezicht gewaaid krijgen, is dat een vrij goeie hint over de dingen die we niet goed hebben aangepakt.

Een rare gewaarwording: de overtollige huisraad van je ma, in een container te zien gaan. Telkens willen uitroepen: "Voorzichtig, maak het niet kapot!". De juffrouw van het bedrijf was zeer begaan en zeer lief.

In de afgelopen twee jaar stapelden vermoeidheid, murwheid en emoties zich op. Ik ben even helemaal klaar. Nu is het Marnix-tijd. De resten van mijn leven bij elkaar scharrelen. Ik weet namelijk vrij zeker dat ik twee jaar geleden een leven had. Waarin ik werkte, en nadacht over hoe ik verder wilde. En waarmee. En waarom. Een leven met moeder zonder kanker. Toen de kanker kwam, heb ik daar toch vrij veel voor op moeten geven. Ik heb naar beste kunnen mijn ma gesteund. Nu moet ik gaan wennen aan een leven zonder moeder zonder kanker.

Deze alinea begon ik met het danken van mijn vrienden, de lezers van mijn blogs, collega's en mensen die zomaar ineens even een steuntje in mijn rug gaven. Maar dat heb ik al gedaan. En ik zou niet weten hoe ik al deze mensen zou moeten bedanken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...