zondag 22 december 2013

22-12-1948

22-12-1948.

In een armoedig gezinnetje in de Amsterdamse Jordaan (jaja: vroeger was de Jordaan nog een volksbuurt, en niet dat van juppen en expats vergeven luxe-reservaat dat het nu is) werd een hoogzwangere vrouw naar het Onze-Lieve-Vrouwe-Gasthuis gebracht. Er moest bevallen worden. En dat is op zich best knap voor een vrouw die 9 maanden eerder al een zoon ter wereld bracht. Maar ja, het was oorlog geweest, het land was in opbouw, en er was nog geen groots aanbod aan uitgaansgelegenheden, dus werd er meer gefeest tussen de lakens, wat ook al weer leidde tot meer geboortes.
Bij die geboorte kwam mijn moeder ter wereld.
De hygiene was toen zelfs in ziekenhuizen niet zo strikt als tegenwoordig, want een verpleegster die mijn moeder waste, waste zichzelf niet echt denderend, waardoor ze mijn moeder een huidinfectie bezorgde, die ertoe leidde dat een arts zich liet ontvallen dat ze nieuwjaarsdag niet zou halen.

Dat kleine, zieke baby'tje haalde in elk geval kerst wel. En zeer overtuigend zelfs.
Tijdens kerstavond kwam de dominee het kerstverhaal vertellen aan alle hoogzwangere vrouwen, alle net bevallen vrouwen en alle baby's. Destijds was meneer de dominee nog een echte autoriteit. Als hij sprak diende iedereen stil te zijn. Baby's incluis.
Meneer de dominee was net met zijn verhaal begonnen, of er klonk ergens uit een wieg al een overtuigend gehuil. Daar was de dominee niet op bedacht. Wie waagde het om hem, dé dominee van dienst, te onderbreken met irrelevant en irritant gejammer? Bijna uit zijn concentratie gebracht ging hij verder met zijn verhaal.
Maar nee. Nog maar een paar zinnen verder in zijn verhaal, werd hij wederom onderbroken. Dapper probeerde hij door te reutelen, maar de baby in kwestie was minstens net zo dapper.
Uiteindelijk wist de dominee niks beters te doen dan de baby in kwestie uit de zaal te laten verwijderen. Zodat hij in alle rust het kerstverhaal kon vertellen.

Dit verhaal is echt gebeurd, en heb ik gehoord van mijn moeder, die het weer van haar moeder had gehoord.
Ik zie hier een pracht van een parallel met het werkelijke kerstverhaal.

Uiteraard had de somberende arts ongelijk, en haalde mijn moeder nieuwjaarsdag wel. Sterker nog: ze haalde nog vele nieuwe jaren.

Even verder mijmeren: ze leefde nog lang. Helaas overleed haar moeder veel te jong, en kwam ze terecht bij een totaal van de pot gerukte oma. Dat de kinderbescherming haar en haar broers bij die oma plaatste is een schande en een blijk van totale incompetentie geweest.
Een ongelukkige jeugd, gespeend van liefde en vol van mishandelingen volgde. Gebrekkig voorbeeld doet gebrekkig volgen. Ze trouwde met de verkeerde man, kreeg 3 kinderen, waarvan er een dood was bij de geboorte, scheidde, voedde ons op met alle liefde die ze in zich had (en dat was veel) stapelde daarbij liefdevol fout op fout, maar kreeg het wel voor elkaar om telkens weer op te staan.
Geen tegenslag of ze stond weer op. Totdat ze niet meer op kon staan. Totdat het leven haar definitief in de steek liet.
Maar zolang ze kon, stond ze weer op. En dat is iets waar ik toch wel veel respect voor heb.
Die eeuwige volharding. Dat koppige niet op willen geven. Het eigenwijze doordouwen, tot er weer een muur was waar ze omheen moest, in plaats van erdoor breken.

 22-12-2013

Vandaag zou ze 65 geworden zijn.
Dat feest moet ze missen.

Maar ik ben in veel opzichten een kopie van haar. En vooral de koppige eigenwijsheid van haar leeft voort.

De kerst komt er weer aan. De tweede kerst zonder dat ik afreis naar Limburg. Het is al minder rauw.
Vorig jaar voelde ik me een beetje schuldig. Omdat het leven wel doorgaat. Dit jaar voel ik me niet schuldig meer. Maar het voelt toch nog een beetje raar.
Alsof ik iets vergeet. Alsof ik iets zou moeten doen. Maar ik kan er dan toch de vinger niet goed opleggen wat dat dan zou moeten zijn.
De drukte van alle kerstconcerten maskeert dat gevoel maar ten dele.

Ik ga door. En hou een herinnering in mijn hoofd van een jeugd waarin ik met alle liefde ben groot gebracht. Dat is een ding dat ik wel kan doen. Dat is een ding dat mijn moeder verdiend heeft.
Met een lach en een traan.
Het is geen pijn meer van gemis, maar wel met een zeker gevoel van weemoedigheid ga ik de kerst in.







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...