December...

Ik omschreef mezelf eens als onbeschaamd voyeur van het grote spektakel dat Leven heet. Deze omschrijving is niet van mijzelf, maar van Thea Beckmann. (Uit: de trilogie over de 100 jarige oorlog in Frankrijk. Dit is serieus leesvoer voor kinderen, maar ook volwassenen. Kopen, die boeken! Flikker die ellendige pleesteesjon en andere kompieoeterspellutjus het huis uit en laat kinderen weer lezen!)
En lange tijd was dat ook zo. Ik gaf en geef, niet gehinderd door enige vorm van subtiliteit, commentaar op alles wat er langskomt. Maar dat impliceert ook wat anders: het impliceert dat ik, gezeten op een prachtige troon, het leven aan me voorbij zie trekken, zonder er bewust deel van uit te maken.
En dat is dus absoluut niet zo. Zelfs niet toen mijn leven 'stilstond' omdat ik bezig was met kanker.
Dat het leven sindsdien in een absurde stroomversnelling is geraakt, voelt nog steeds heel raar.  Trouwen, huizen kijken, nieuwe kansen op de arbeidsmarkt voor 2 personen.

Het is 1 december. Het begin van een maand waarvan een wijze sportinstructeur ooit zei: het gemis, dat gat, dat blijft open. Dat blijft zichtbaar. Dat blijft voelbaar.
December. De maand van Sinterklaas en ZWARTE!!!!! Piet. De maand van veel optredens. De maand van kerst, oud en nieuw. Maar ook de maand waarin mijn moeder 65 jaar zou zijn geworden.
Mijn moeder had het al helemaal bedacht: het moment dat ze 65 jaar werd, zou de bijstandsuitkering en de aow samenvallen. En dat zou een maand van extra inkomen betekenen. Na een levenlang armoedig dubbeltjes omdraaien, had ze besloten dat dat een moment van extra feest zou worden. Een moment waarop ze alle registers open zou trekken. En zich geen zorgen meer zou maken of het allemaal wel kon. Ze zou er een groot feest van maken.

Dat liep een klein beetje anders. Het leven was zozeer een vijand geworden, dat de dood (hoe angstwekkend ook) kwam als een vriend.

Ik zie nog regelmatig posters voorbijkomen, waarop staat dat als je ze kopieert, je mensen met kanker steunt. En als je dat niet doet, ben je een harteloos wezen.
Om te kotsen. Werkelijk waar, om te kotsen.

Onderstaande tekst was mijn antwoord:

Ik deel dit toch wel. Niet omdat ik dit zo'n geweldige poster vind, maar omdat ik iedereen in mijn vriendenlijst (en ver daarbuiten) wil proberen te overtuigen van het feit dat dit vies, goedkoop sentiment is. Iemand die aan kanker lijdt, wil helemaal niet maar 1 ding. Tuurlijk: het overwinnen van kanker staat op nummer 1. Maar met het overwinnen van kanker alleen ben je er nog niet. Mijn moeder moest het vaak in haar eentje opknappen. Uiteraard waren wij er zo vaak als maar kon, en zelfs als het niet kon, waren we er toch. Maar, de omgeving kan ook veel doen. "Ken" je iemand uit je omgeving die kanker heeft? Re-post dit dan NIET. Daar heeft diegene geen flikker aan. Maar ga eens bij hem of haar langs. Vraag hem/haar naar zijn/haar verhaal. Bied aan om te helpen, waar je maar kan. Kanker hebben, kan een heel erg eenzaam proces zijn. Ga eens naar een hospice. Men zit daar verlegen om vrijwilligers die steun aan kankerpatienten willen geven. Mensen die echt willen steunen, in plaats van alleen maar zoete plaatjes ronddelen om een beetje sentiment te kweken. Ook de directe omgeving van een kankerpatient is gebaat bij steun. Gelukkig had ik dat. Zowel hier op facebook als in het echte leven. En die steun haalde ik NIET uit de rondgedeelde plaatjes als onderstaande, maar uit vriendelijke, liefdevolle woorden, uitgesproken of uitgetypt door mensen. Dat doet veel meer goed, dan het lezen van dit soort holle woorden. Lieve facebookvrienden: ergens snap ik dat jullie op deze manier steun willen betuigen. Maar een echt bericht, op facebook, of per telefoon doet de patient, of de omgeving veel meer goed dan dit. Zeker omdat er ook nog zo'n quasi beschuldigende tekst bijstaat in de trant van: "wie dit niet ronddeelt, heeft geen hart" --einde citaat van mezelf.

Uiteraard, kan men zich afvragen wat IK dan doe om kankerpatienten wél te steunen. 
Het eerlijke antwoord: ik kan het niet. Ik heb ruim 1,5 jaar lang gesteund. Gezorgd. Me zorgen gemaakt, bijna 90.000 kilometer gereden, dus 4500 liter diesel verstookt. Tot het moment dat het me brak, en ik tóch verder bleek te kunnen. Ik ben er nog niet aan toe om weer met kanker in aanraking te komen. Misschien komt dat ooit weer. Maar nu nog niet. 

December. Een soort van gatenkaasmaand. En ondanks dat ik mezelf als redelijk nuchter beschouw, borrelt er iets. Het gevoel dat ik een drempel over moet stappen. Maar als ik die drempel eenmaal over ben, dan is het ook goed. Dan besef ik weer wat ik wel heb. En dat ik daar best trots op ben ook. 

Het leven, dat ik zo graag bekijk, heeft mij toch veel mooie dingen toebedeeld. 

Om december maar eens wat kleur te geven: wat dachten we van een lekkere, in de oven  gebakken visschotel, met groene bloemkool, verse doperwten en zelf gebakken en gekruide potatowedges? 
Met als voorafje een gevulde tomaat, en als dessert een kaasplankje en lekker zelfgemaakt likeur-ijsje? 


Ik heb al wel zin in kerst!