Een weekje muziek, bus en minne reportertjes.

De afgelopen week was een volle week. Spelen, lesgeven, bus knorren, spelen. Spelen.
Dat bus knorren was wel weer even een belevenis.
Ik mocht mijn rit namelijk afsluiten met een nieuwe (nou ja, voor mij nieuw) bus. Een heusche Volvo. Met minder dan 1 ton op de teller, dus eigenlijk gewoon nieuw. Het was de laatste rit van mijn dienst, en gelukkig was de collega die ik afloste er nog, want anders had ik niet geweten hoe ik het ding aan de rol had moeten krijgen. En gelukkig was die collega zo vriendelijk om mij in drie minuten tijd een spoedcursus volvo te geven, waarbij hij afsloot met: let op! Hij is 13 meter in plaats van 12. Dat dat zo was, ontdekte ik bij de eerste draai, waarbij ik een stoeprandje meenam.
Die volvo is zo nieuw dat er ook op diverse plekken knoppen voor de stoel zitten, waar ik dus eigenlijk niet aan wilde komen, maar omdat ik wat lomp instapte, toch aan zat. En dus de rest van de rit met mijn knieeen in mijn nek moest rijden, omdat mijn stoel tot het absolute dieptepunt zakte. En ik het ding met geen mogelijkheid meer omhoog kreeg. Gelukkig duurde de rit maar 3 kwartier, anders was ik zo krom als een hoepel uitgestapt.

Het spelen was ook leuk. Voor een kwintet optreden had ik deze keer onverwachte hulp van vriendje Martijn. Die had een heel programma samengesteld, en deed tussendoor ook de aankondigingen van de stukken. Wat hij ook deed: een stuk programmeren met de piccolotrompet. Ik speel al tijden niet echt meer piccolo trompet en had bij dit stuk besloten om de boel gewoon lekker hoog weg te knallen. Paste best. Alleen toen het concert er eenmaal was, bleek Martijn toch een piccolo te hebben geregeld. Op de dag zelf, moest ik dus maar zien hoe ik het concert op piccolo wist te overleven. Mokkend, morrend en mopperend slaagde ik daar toch best aardig in. Uiteraard liet ik mijn zenuwen de vrije (overdreven) loop. Maar het concert was best geslaagd. 

Uit het nieuws:
 Diplomaten kunnen doen waar ze zin in hebben. Want de diplomatieke onschendbaarheid houdt in dat ze hier een moord kunnen plegen, en fluitend weg kunnen lopen, want ze zijn diplomaat.

Een paar weken geleden kwam dit zinnetje al eens langs bij rtl4. En toen voelde ik al een vaag soort irritatie opborrelen. Tuurlijk is het in principe waar. Maar ik geloof niet dat bijvoorbeeld China een moordlustige ambassadeur naar een ander land zou sturen. Waarom niet? Simpel: dat is slecht voor de zaken. Dat is slecht voor China, dat is slecht voor Nederland. Dus waarom zouden ze.

Dat een diplomaat ook maar een mens is, die af en toe zijn kinderen achter het behang kan plakken (want kinderen zijn soms vervelend, en hebben vaak een straffe opvoeding nodig) kan ik me ook wat bij voorstellen.

Dan kom je al snel uit bij pownews. Die een vermeende diplomaat aansprak op het fout parkeren van een auto. Als ik pownews bekijk, krijg ik schaamrood op mijn kaken. Dat is Nederland op zijn smalst. En op zijn foutst.
De reporter (journalist? Nee, dat vind ik een te eervolle titel voor dat schorem) is er een ware meester in om retorische vragen te stellen. Waarbij de toon en de manier waarop eigenlijk alleen maar een antwoord ten nadele van de ondervraagde kan opleveren. Als hij geen antwoord krijgt, of een antwoord krijgt dat niet past in zijn bekrompen, trieste denkwereldje, doet hij er nog een stapje bij. Dan gaat hij insinueren, en beledigen. Geheel tegen alle fatsoensregels in, probeert hij de ondervraagde te intimideren tot het geven van een antwoord dat wel gewenst is.
En uiteindelijk kunnen er klappen volgen. Geheel terecht. Journalisten moet je niet slaan, maar pownews valt niet onder journalistiek.
En dan gaat de reporter huilen. Hij is geslagen. Ach en Wee!!! Die stoute diplomaatjes toch!
Het moet maar eens afgelopen zijn met die diplomatieke onschendbaarheid!!!111one!!1

En wederom duikt een les van mijn wijze oude moeder op: als klein manneke had ik een scherpe tong. Scherper dan mijn klasgenootjes. Dus het kon wel eens gebeuren dat ik klappen kreeg. Op veel medelijden hoefde ik thuis niet te rekenen. Want: ik moest respect hebben, en met respect omgaan met mijn medemensen. Veel mensen zijn nu eenmaal niet zo scherp van tongriem gesneden, en zullen zich dan ook in wanhoop verdedigen met hun vuisten. En als je het uitlokt, moet je niet zeiken.

Dat is wat ik zo misselijk vind aan pownews. En dat soort minne broddelfiguren. Ze zoeken slachtoffers uit die per definitie verbaal minder sterk zijn. Intimideren, beledigen, insinueren, en zijn dan eigenlijk opgetogen dat ze klappen krijgen. Want dan hebben ze gelijk.

Stiekem moest ik wel lachen dan de diplomaat in kwestie helemaal geen diplomaat is, maar een medewerker die wél vervolgd kan worden. Pownews, you were owned!!!!

Had die medewerker moeten meppen? Nee, tuurlijk niet. Het beste bij dit soort kwallen is: negeren. Gewoon negeren. En als ze je echt lastig vallen: politie erbij halen.
Kan ik me voorstellen dat er gemept wordt: zeker wel.

Nu is het dus weer zondag. Een dag in het teken van: huishouden, en een officepakket opnieuw installeren. Microsoft zuigt paardekloten, maar helaas, we kunnen niet meer zonder.
Gelukkig is Ilse in da house, om te voorkomen (dat als het installeren niet vlekkeloos verloopt) dat ik de pc en officepakket door het raam naar buiten gooi.