maandag 9 juni 2014

Over een stropende hond, een ziekenhuis en een feestje

Als je meisje zo ziek wordt, dat ze in het ziekenhuis terecht komt, dan is dat niet zo leuk.
Want als je iets niet wil, is het je meisje zo ziek zien, dat ze in het ziekenhuis terecht komt.
En -hier komt een klein staaltje egoisme om de hoek zeilen- al helemaal niet op de dag dat ik toelating ga doen voor mijn masteropleiding in de muziek.
Dus ik moest de toch al aanwezig stress behappen, en ook nog eens de emotie onderdrukken die er ook bij kwam.

Maar ik kwam, speelde, en werd aangenomen! HOERA! Ik ga twee jaar tegemoet waarin ik ongeveer 32 uur per week speel, lesgeef en snabbel en waarin ik fulltime ga studeren. Daarnaast ben ik tegen die tijd een getrouwde man, met twee katten en een hond. Ik ga dus maar een agenda kopen die bestand is tegen een tijdgebrek. Een agenda die 30 uur in een etmaal propt in plaats van 24. Daarmee zou ik uit moeten komen.

Terug in het Tielse was er weinig gelegenheid tot het vieren van mijn nieuwe stap. Want ik moest voor de hond zorgen (die gelukkig prima alleen kan zijn) en ik moest naar het ziekenhuis.
Als ik de draaideur van het ziekenhuis doorga, onderga ik een hele nare sensatie. Naar achteren lopen, de lift naar de derde etage, en ik verwacht half en half een uitgeteerd mensje op een bed aan te treffen, dat niet meer kan lopen, en huilend tegen me zegt dat ze zo'n pijn heeft, en dat ze naar huis wil.
Die verwachting wordt niet waargemaakt. Het is iets met een te hoge bloedsuiker, en alle mogelijke complicaties. Het is geen kanker. Goddank wordt die verwachting niet waargemaakt. Maar dat strakke gevoel in mijn maag krijg ik maar niet ontspannen.
Dolblij ben ik als ze na 2 nachten weer wordt vrijgelaten. Ze is weer waar ze hoort. Bij mij. Thuis.

Gesproken over de hond...
Die houdt 's nachts hele strooptochten door het huis, waarbij ze niets ontziend tekeer gaat. Alles wat maar een beetje knaag- of eetbaar is, wordt meegenomen, en kapot geknaagd of opgegeten. Daarbij (ze past wel een beetje bij ons) gaat ze niet erg subtiel te werk. Heel soms ben ik het gestommel beneden zat, en stormrompel ik naar beneden. (Het stormen, omdat ik haast heb, en haar wil betrappen in flagrante delicto, het strompelen omdat ik in mijn haast meestal mijn bril niet opzet en dus niet kan zien waar ik loop).
Zo ook vrijdagnacht. Het gestommel werkte op mijn zenuwen, en ik vloog naar beneden om Noor in haar plaats uit te kafferen.
Terug in bed, bleek dat mijn kafferen aan dovehonds oren gericht was, want amper had ik mijn 2 oren op mijn kussen gedrapeerd, of de strooptocht ging gewoon verder. Het kreng.
Inmiddels het op mijn heupen hebbende, stormde ik woest naar beneden. Zonder bril, en zonder slippers.
En dat had ik beter wel kunnen doen.
Geschrokken van de vaart waarmee ik naar beneden denderde, liet Noor haar nieuwste vangst uit haar bek vallen, en ik ging erin staan.
Kattenpoep.
Uit de kattenbak.
Met mijn blote voet!!!!
Diverse heiligen en ook Noor moesten het ontgelden. Woest was ik. Scheldend en tierend flikkerde ik de in beslag genomen buit in de prullenbak en stampte ik naar boven om mijn besmeurde voet schoon te maken. Noor en Ilse beiden geschrokken door mijn woedebui beneden in volslagen stilte achterlatend.
Inmiddels heb ik een truckje: ik lijn de hond gewoon aan de salontafel. Werkt prima. Ze kan bij haar water, ze kan op haar plaats, en ze gaat niet meer als een ordinaire piraat door onze woonkamer.

Ik had aangegeven geen vrijgezellenfeest te blieven. Want om in een hazenpak het leidseplein en de wallen overgejaagd te worden, is nu eenmaal niet precies wat ik onder feest versta.
Maar mijn vrienden zijn niet voor 1 gat te vangen, en regelden precies dat wat ik wél leuk vind: een gezellige bijeenkomst met leuke lui, waarbij ik als vanouds allemaal bloedstollend lompe opmerkingen mocht maken. Paar biertjes (paar is een understatement) in het wit, een heerlijke kangaroo gegrild op mijn bord met gele rijst en wat groene slierten om er een tintje gezond aan te geven (een aanradertje, mensen: kangaroo is overheerlijk). En als toetje grootmoeders applepie. Lauw warm met vanillesaus en ijs. Dat was koren op de molen van een toch al melig groepje. American Pie deel 1 leek een logisch vervolg, maar dat hebben we uiteraard niet gedaan. De serveerster kon onze hilariteit toch al niet zo waarderen....
Het Neude was de ideale plaats om de avond met veel witbier en gefrituurde lekkernijen af te sluiten.
Helemaal af, dat feestje!

Nog maar een paar dagen en ik ben definitief geen ongetrouwde man meer.

Maar ook dat komt goed.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...