zaterdag 2 mei 2015

Een muzikaal reisje...

Onze baas is zo gek nog niet. Soms mogen we naar het buitenland om te spelen. Of ik even vijf mensen wilde optrommelen om een concertje in Wenen te doen.
De ambassadeur aldaar wilde graag een live ensemble om hun koningsdag-receptie op te luisteren.
Dat is niet tegen dovemans oren, dat willen wij wel.
Eenmaal in Wenen bleek dus dat ik mijn feiten een beetje had verwisseld in de aanloop naar het tripje toe. Ik was er namelijk heilig van overtuigd dat we zouden spelen in kasteel Schönbrunn. Dat was helaas niet zo. We speelden in de tuin van de ambassade, die vlakbij (dat is een rekbaar begrip) dat kasteeltje ligt.  Ook wel leuk. De ambassadeur is een vriendelijke kerel, die ons een rondleiding door zijn huis gaf. Was dat huis dan zo bijzonder? Ja, want het is het huis van Richard Strauss  geweest. En voor koperblazers betekent het spelen van Strauss's muziek meestal plezier, vaak afzien, doorbijten, en onlogische lastige loopjes spelen.
[Voor trompet hoorde ik de volgende anekdote van mijn voormalige hoofdvakdocent:
Toen Strauss een nieuwe compositie aan het orkest uitdeelde, zagen de trompettisten allemaal bizar hoge noten staan, in lange loopjes en enorme frases. Ze gingen op hun achterste benen. Dat was veel te hoog! Dat kon niet! Moest anders, want was veel te zwaar! Strauss hoorde hun gekrakeel glimlachend aan, en zei vervolgens subtiel lachend:"Beste heren trompettisten, ik zat een paar dagen terug naast jullie kleedkamer, en hoorde jullie allemaal hele hoge noten spelen. Jullie kunnen dit dus best. Succes!".] Dus onze generatie zucht bij audities nog steeds onder het haantjes gedrag van de vorige generaties. Hetgeen overigens niet echt veranderd is.
Terug naar ons concertje in het hedendaagse Wenen. We speelden een concert tijdens de receptie, dus het was voornamelijk muzak dat we moesten maken. Een enkeling bleek oprecht interesse te hebben, maakte foto's en video's. Kwamen voor een praatje, en wilde zelfs met ons op de foto.

Na het concertje gingen we (we waren er toch) naar de geboorteplaats van een van 's werelds bekendste bands: Mnozil Brass. Mnozil was namelijk de stamkroeg waaraan de band zijn naam ontleent.
Op zich moet ik bekennen: het was er goed koffie drinken, maar het voldeed toch niet helemaal aan mijn verwachtingen van een woest ogende bierstube waar allemaal clochard-achtige koperblazers zich zouden ophouden.
De terugreis naar Nederland verliep zo mogelijk nog rustiger dan de heenreis. En ergens diep in het zuiden van Duitsland verlieten wij de snelweg om even copieus te gaan lunchen. Liever in een pittoresk dorpje, dan een snelle, vette hap gebakken lucht in een snelweg-vreetschuur. Waar mijn beide reisgenoten kozen voor de relatieve veiligheid van een schnitzel, koos ik voor wat meer avontuur: ik wilde worsten. Mijn hele idee was om toch een keer lekkere Zuid-Duitse bratwurst gegeten te hebben, als je er toch bent. De beschrijving, daar kwam ik niet zo goed wijs uit, maar goed, een worst is een worst. Dacht ik.
Mijn worsten kreeg ik, maar er was weinig "brat" aan te bekennen. Het schattige serveerstertje bracht twee borden met schnitzels, zo groot als schoenzool maatje 47, en een enorme soepkom. Die was voor mij. Gevuld met een hoeveelheid zachtgekookte uien, waar je een weeshuis mee zou kunnen voeden, en een stuk of 8 bleke witgroene worstjes. Mijn eerste reactie was:"Dat is soep". Gevolgd door een rimpelende neus van verbijstering en een tikkeltje walging. De geur was namelijk dezelfde als wanneer je een pot zure haring opent. En worsten met de geur van zure haring is toch even wennen. Ik vind zure haring heerlijk, maar als er worst uit komt, dan heb ik daar gevoelsmatig toch wat moeite mee. Oja, en in de beschrijving stond is als 'Bauernbrot'. Dat kon ik zelf nog wel correct vertalen als boerenbrood.
De combinatie van dat alles was, nadat de eerste totale verbijstering door mijzelf en mijn reisgenoten was weggelachen, bijzonder lekker. Ik heb ontzettend zitten smullen. Goed, in een pot zuur zitten vissen naar worst in plaats van haring, is wat raar, en ik heb de hele verdere terugreis aan een stuk door winden zitten laten vanwege de werkelijk bezopen grote hoeveelheid uien, maar het was heerlijk. Het is bijna letterlijk een gevalletje van door de zure appel heen bijten. En dat boerenbrood was van een kwaliteit waar de appie nog diverse punten aan kan zuigen.

Inmiddels lang en breed weer in Nederland, want er staan nog wat dingen op het programma. Een bevrijdingsconcert in Vlissingen, een herdenking in Den Haag en in Rotterdam en een bevrijdingsconcert in Venray.

Alsof ik nog niet moe genoeg was.
Want moe ben ik. Eigenlijk heel de dag door. Zozeer zelfs dat ik maar eens naar de huisarts ging, om eens te babbelen over mijn snurken, mijn slaap en mijn wakker worden.
Mijn ritueel in de ochtend is dat ik altijd wel even een half uurtje voor mezelf wilde. Even geen gedoe, geklets of wat dan ook aan mijn kop. Maar gewoon met een bakkie pleur, een peuk even landen op aarde.
Dat wil zeggen: een jaar of 10 geleden was dat een half uur. Een jaar of 5 geleden werd dat een uur, en 3 jaar geleden had ik ruim anderhalf uur nodig om wakker te worden en mens te worden.
Nu heb ik vaak twee uur nodig, en vrij frequent ben ik de rest van de dag nog te brak om ook maar iets in me op te nemen, of  om mezelf zelfs maar mens te noemen.
Dus ik kreeg een pracht van een doorverwijzing, ik moest maar eens met de kno arts gaan babbelen, want het zou zomaar eens kunnen zijn dat ik slaap-apneu heb. En dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat ik voortaan met een maskertje op moet slapen.

Kan me voorstellen dat als mijn dochter me dan ziet, ze de rest van haar leven bang is, dat papa haar kamer op marcheert, terwijl hij eruit ziet als een trooper uit starwars...
Toen ik in Wenen was, moet ik bekennen dat ik mijn dochter (en vrouw!!!) wel miste. Hoewel de nachtrust aardig was, miste ik dat bolle snoetje van Jente, en haar bijzonder grote mooie ogen. Gewoon het knuffelen met haar en al die shit meer.

Dit uit het leven van een muzikant.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...