Muziekjes en Jente...

Vandaag had ik mijn laatste concertje gerelateerd aan 4 en 5 mei. In alle onmogelijke vroegte stapte ik in de auto naar het noord-limburgse Venray, alwaar een heel batterij aan ambtenaren zenuwachtig was vanwege de komst van allemaal hotemetoten (hun woorden). Vriendelijk werden we opgewacht, en werd het ons zoveel mogelijk naar de zin gemaakt. Zeer lieve mensen daar.
De opening van de festiviteiten in het gemeentehuis zouden door ons verzorgd worden door een kort concertje van 12 minuten, bij de ingang van het gemeentehuis.
We hebben daar buiten (in het zonnetje) zitten spelen. En er kwamen maar liefst 5 mensen langs terwijl we aan het spelen waren. Meer niet. De commissaris van de koning (in het Limburgs: gouverneur), en een of andere hoge Duitser.
Allemaal prima. Waar uiteindelijk al die mensen vandaan kwamen die luisterden naar het binnenprogramma is me wel een raadsel...
Toen mochten we weer rusten, want die 12 minuten waren bijzonder uitputtend. Vooral omdat we meer bezig waren met voorkomen dat de bladzijden om- en/of wegwaaiden, dan met spelen. Wat een wind. Zozeer dat ik zelfs de bladzijde van mijn collega hoorniste moest vastgrijpen....

In de catacomben van het gemeentehuis was voor ons tussen de archiefkasten van het CDA en de VVD een kleedruimte cq rustruimte voor ons ingericht. Met heerlijke lunchpakketten van een bepaalde bakker die men bij de voornaam noemt, en koffie die we ook kennen van diverse kazernes was het net alsof we thuis waren.
Door die ruimten kwamen een paar meiden zetten die na ons een kort optreden verzorgden. Een Andrews Sister act. Zij kwamen het podium af, banjerden door onze kamer, zeiden boe noch bah tegen ons, maar onderling kwetterden ze er lustig op los. "Dat was echt graf" vingen wij op. Op zich met veel gevoel voor actualiteit, gezien de enorme hoeveelheid verdronken bootvluchtelingen en ook wel gezien het feit dat we herdenken en vieren, deze dagen. Maar daar ging het niet om. Want blijkbaar was er tijdens hun optreden iets misgegaan, en met het zinnetje "Dat was echt graf" gaven zij uiting aan hun verbolgenheid.
Ik kan me nog wel herinneren dat er bepaalde mode-stop-woordjes ontstonden. "Onwijs" was er een. "Kei..." gevolgd door leuk, of gaaf. Maar "graf", om aan te geven dat iets miserabel verliep, is nieuw voor me. En het leidde tussen de kluizen van de CDA en VVD tot ingehouden gegrinnik.
Wat ook tot onbedoelde hilariteit leidde: de gemeentebodes hadden ook tot taak om onze lessenaars klaar te zetten. Alleen zagen zij over het hoofd dat die dingen ook op een bepaalde plaats moesten staan. De hoorn op de plek van de hoorn etc. Dat leidde bij ons laatste optredentje tot een hoop gemarchandeer om uiteindelijk aan de juiste map te komen. Maar we hebben ons beste beentje weer voor gezet, en lekker gespeeld. Daar gaat het ten slotte om.

Op de terugweg kreeg ik ook een behoorlijke tik van de storm mee. Het regende op een gegeven moment zo hard, dat het me niet had verbaasd als ik ter hoogte van mijn linker zijraam een school vissen had kunnen zien zwemmen.

Morgen zijn er twee dingen zover:
1) Ilse is jarig. Dat is ze elk jaar, dus dat is op zich niet zo bijzonder.
2) Jente krijgt wat prikken. En dat is op zich ook niet zo bijzonder, want een mens wordt nogal eens wat geprikt in zijn of haar leven, maaaaaaar.....
Papa kan niet zo goed met naalden overweg. Nee, ik ga haar uiteraard niet zelf die spuiten geven, maar een zekere vorm van naalden angst heb ik wel een beetje, en al helemaal als het gaat om mijn eigen kind. Ik zie mezelf al helemaal wit en groen wegtrekken als die naald in mijn huilende en krijsende dochter zie verdwijnen...
Let wel: ik denk dat ik vaccinaties wel zie zitten. Al die horrorverhalen erover, zijn aan mij niet zo besteed, omdat ik simpelweg te nuchter ben voor complottheorieen. Maar die spuiten, die dan mijn kleine hummeltje pijn doen... Kan ik ondertussen mooi boodschappen doen voor moeders verjaardag.

Over Jente gesproken: ik kreeg een foto toegestuurd waarop Jente met een vrolijke, grote en gulle lach stond.
Dat was nog in Venray. Toen ik thuis kwam, en tot rust gekomen was, heb ik haar even verschoond, en werd in real life getrakteerd op een paar lachebekjes. Dat is toch wel bijzonder hoor, je eigen dochter voor het eerst echt groots zien lachen.
Ik probeer standvastig vol te houden dat ze me niet zomaar om haar vinger kan winden. Ten slotte moet er ook opgevoed worden. Maar ik kan me de moeite besparen. Ik smelt voor haar. Ze geeft me kopstoten, ze heeft me (godenzijdank mis, maar desalniettemin behoorlijk onverwacht, dus best hard) bijna in mijn mannelijkheid getrapt, ze heeft me bepoept, beplast, bekotst en behuild, en toch is ze het mooiste dat ik ooit heb gemaakt.