Pechgevalletjes, en lachend verder.

Het is me niet gegund. Of, en dat is een eerlijker manier van vertellen: ik ben gewoon niet zo heel erg goed met het kopen van auto's... Voor mezelf, that is.
De laatste keer dat dat goed ging, was toen ik de BMW kocht, want die kocht ik in de wetenschap dat ik er 1 jaar in zou rijden, voor hij van ellende uit elkaar zou vallen. En toen bleek dat dat toch ruim twee jaar was.
Laatst kocht ik een Ford, in de veronderstelling dat het ding meer dan 2 jaar mee zou kunnen, maar helaas, afgelopen week werd die opgehaald door een opkoper. Motor kaduuk. Je kunt maar pech hebben.
Dus voorlopig (het zoeken naar een leuke auto met een beperkt budget is dan wel weer een leuke bezigheid) doen we het met 1 autootje. Het autootje van Ilse. Lekker goedkoop, maar het levert ons wel een en ander aan logistieke poep op.
Zoals bijvoorbeeld de caravan. Met de beste wil van de wereld kan een citroen saxo de caravan niet trekken. Ook niet als er wél een trekhaak op gezeten had. Maar ja, laten we nu net deze twee weken voor hemelvaart en pinksteren op een camping staan.

Dat ging dus als volgt: De broer van Ilse heeft een berlingo en die mocht net aan de caravan trekken. Maar die staat in almere (net als de caravan die we na de vakantie in Ridderkerk mogen onderbrengen). Dus afgelopen woensdag vertrok ik met een volgeladen saxo naar Almere, om de auto van Sietse te lenen, om daarmee van Almere naar Heusden (brabant) te rijden, om de caravan daar af te zetten, dan weer terug naar Almere om de auto van Sietse weer af te geven, dan met de saxo weer terug naar Rotterdam om Ilse, wurm en overige troep op te halen en dan eindelijk naar de camping af te zakken en onze zaakjes daar op orde te brengen. Helder, tot zover? Ja?

Zo had het gegaan in een ideale wereld, maar helaas...

Want tijdens het overladen van onze spullen van de saxo naar de berlingo, raakte ik de autosleutel van de saxo kwijt. Gewoon kwijt, onvindbaar.
En ik heb heus waar beide auto's omgekeerd, leeggehaald nog eens vol geladen. Maar dat sleuteltje was en bleef zoek. Verdampt. Ins Blauwe Hinein.
Witheet op mezelf vanwege dat verrekte sleuteltje vertrok ik vervolgens toch maar naar Heusden om de caravan af te zetten, om vervolgens maar weer terug naar Almere te gaan om in elk geval te zorgen dat de auto van Sietse ook voor hem weer bruikbaar was. Inmiddels Ilse op de hoogte gebracht, vloekend en tierend op mezelf. Dus zij ging samen met Jente ook naar Almere, om het reservesleuteltje te brengen. Uiteindelijk troffen we elkaar in Almere, en konden we samen met de auto weer terug naar Rotterdam, om de laatste spullen in de auto te flikkeren en dan eindelijk naar de camping af te reizen. (Goddank had Ilse eraan gedacht om de maxicosi mee te nemen, anders had ik met de auto in mijn eentje naar Rotterdam terug gemoeten, om alle spullen en maxicosi mee te nemen, vervolgens terug naar Almere om Ilse en wurm op te halen om naar de camping in Heusden te gaan. Maar dat hoefde dus niet.

De reserve-familie van Ilse was ondertussen (goddank en dank) aan de slag gegaan met onze caravan. Want die had ik in grote haast op het veld gekwakt, en ben na het roken van een peuk weer vertrokken. Toen we terugkwamen, stond onze brave Wilk met (nieuwe) voortent en al te pronken. Wat is onze voortent nog mooi en nieuw. Ze glimt nog helemaal. (En eerlijkheidshalve: de voortent zal nooit meer zo kaarsrecht in het lood en netjes staan als nu, want wij zijn wat meer van de franse slag met het opzetten, een beetje scheef is niet lelijk. Dat idee).
We stapten uit, en zowel Ilse als Jente werden opgewekt koerend begroet en bevoeld en bekust. Daar ik van dat soort genegenheidsbetuigingen (anders dan een hand en 3 kussen) niet zo ben, begon ik maar vast met het inruimen van alle meegenomen (on)nodigheden.
En jawel.
Onderin een van de boodschappentassen trof ik... jawel... 1x raden..... Dat sakkerse sleuteltje.
Ik werd bijna weer boos, en bijna, bijijijna had ik dat ellendige kreng door het raam naar buiten gekegeld.
Eind goed, al goed. Niet helemaal, want er waren wat dingetjes. Handig als je een caravan expert bij je hebt: de losbreekdraad was verdwenen. Dat kan op zich niet zo veel kwaad, maar als die caravan per ongeluk van de kogel gaat, dan komt die dus niet zelf tot stilstand, en gaat die op de snelweg een heel eigen leven leiden. Spannend, dat wel. Is niet gebeurd, en inmiddels zit er een nieuwe op. Ook sleepte de electrokabel over de grond tijdens het rijden. Toch niet goed opgedraaid. Getaped en wel (gelukkig geen doorgesneden kabeltjes) weer vastgemaakt aan het chassis. 

Ik heb natuurlijk maar zeer ten dele vakantie. Want er moet ook gewoon gewerkt worden. Maar of ik dat nu vanuit hier doe, in het Rotterdamse, of vanuit mijn luie ligstoel op de camping, maakt natuurlijk helemaal geen donder uit.
Jente is by far de jongste aanwezige op de camping, maar voelt zich geenszins bezwaard om haar aanwezigheid tot het belangrijkste van de camping te maken. Vrouwen zijn tot het bot vertederd, en mannen worden toch een beetje weekhartiger als ze haar keeltje smeert, teneinde aan te geven dat er iets niet deugt, of er een tet in moet.
Die zorg gaat dus ook gewoon door. Maar het feit dat we eventjes gewoon weg zijn uit de dagelijkse beslommeringen is voor ons allen prettig. Ik ga zo her en der even terug naar huis om de post te doen, de poezen van aandacht en voedsel te voorzien en in alle eerlijkheid: gewoon even lekker slapen.
Ondertussen doe ik dus was concertjes, wat lesgeven en mijn werk bij de kapel. En Ilse gaat lekker aan de slag met nieuwe gordijnen en nieuwe kussenhoezen voor in de caravan.
Want bezig ermee blijven we.
We hebben laatst al het deurbeslag van de deurtjes getrokken, en er wat moderner knoppen op gezet. Ook de wat sleets geworden deurslotjes hebben we vervangen voor magneetslotjes. Smoelt wat frisser.

Toen mijn Ford dus overleed, was Ilse niet helemaal overtuigd van mijn gelijk. Ik beweer namelijk dat een caravan beter niet door een saxo of een toyota starlet met een 0.9 motortje getrokken moet worden. Okee, zelfs als het autootje het door een godswonder wél nog kan, erg prettig is het niet, als je constant ingehaald wordt door vrachtwagens, wielrenners en hondenkarren. Daarnaast is het rijden van een grote auto voor mij op de kilometers die ik maak, toch wel wat comfortabeler, om nog maar te zwijgen van het feit dat ik niet sta te juichen dat Jente op de achterbank de kreukelzone is, in het geval van maar weer eens een bumperklevende lul in een Audi. Maar ik heb haar om. We gaan toch terug naar 1 auto, want we kunnen makkelijk af met 1 auto. Dan maar een wat grotere, sterkere auto, waar we ook de caravan mee kunnen trekken, en waarin we allemaal veilig zitten.
Want de andere mogelijkheid was om een iets minder grote auto te kopen, en dan de caravan maar weg te doen. Bespaart wel veel geld, maar kost ons dan ook een hoop lol die we er wel van hebben. En dat zou echt zonde zijn.

Een bevriende collega zei ooit:"als je eenmaal de zorg hebt voor een kleine, dan zijn dit soort wereldse problemen, alleen nog maar speldenprikjes. Als je dan even later weer naar je kleine kijkt, vergeet je dat allemaal weer".

En dat klopt. Als ik in de weer ben met Jente, en ze tovert weer een van haar lachjes tevoorschijn, dan vergeet ik dat ik een miskoop deed, dan vergeet ik dat ik sleutels kwijtraakte, en dan vergeet ik gewoon even alles. Even mijn dochter laten lachen en kirren, dat is toch wel goud.