Vlieland... Een korte opsomming.

Een weekendje Vlieland.
Twee jaar geleden waren we er ook, en toen werd mijn nachtrust danig onderbroken doordat een (voor de rest) zeer gewaardeerde collega, (die er niet tegen kan als ik hem voorzichtig mijn medeleven betuig over het degraderen van zijn geliefde voetbalclub, hij doet dan een thomasje) met zijn zeer volle gewicht op mij en mijn bed sprong.
Mijn gemekker daarover heeft vruchten afgeworpen, want dit jaar lag ik alleen op een kamer, met een prima douche.
Maar wat doe je nu tijdens zo'n weekendje Vlieland.
-Hopen dat je de boottocht overleeft, zonder dat je je lekkere ontbijt anti-peristaltisch kwijt raakt.
-Van diezelfde boot afmarcheren, om vervolgens 3 keer het dorp door te denderen.
-Verdwalen? en omlopen naar de toch wel op zeg maar anderhalve steenworp afstand liggende kerk.
-Een herdenking spelen, en ons steeds vaker afvragen hoe we die koralen toch moeten spelen, zonder dat de ademhaling tot voorbij het strottenhoofd komt.
-Onbedaarlijk lachen om de verhalen van de voorgenoemde collega, die ik hier niet zonder meer kan herhalen, want betrokken personen zijn nog in leven.
-Fietsen. Jawel... Ik was min of meer verplicht om te fietsen, want de busdienst van Vlieland komt nu weer net niet bij de sporthal (voor het concert, anders had ik er uiteraard niks te zoeken), lopen is te ver, dus fietsen. Fietsen. In eerste instantie was het opstijgen al een bijna wiskundig probleem, en toen dat lukte, moest ik alle zeilen bijzetten om niet gelijk op mijn bakkes te gaan (dit werd overigens door collega Sander zeer bekwaam voorgedaan). Volgens ervarener fietssters zag het er niet uit wat ik deed, maar dat was niet belangrijk: ik heb gefietst. Ik vond het doodeng. Met die zware trompetkoffer op mijn rug, en dan moest ik ook nog af en toe een hoekje om. En achter elke bocht verwachtte ik full body contact met een tegenliggende fietser, auto, bus of boot. Maar oude vaardigheden mogen dan roestig zijn, ik slaagde er wonderwel in om geen dodelijke ongevallen te veroorzaken. En dat zonder zijwieltjes!!
-Een concert spelen, voor een uitzinnig publiek. Als de spreekstalmeester volgende keer minder spreekt, en meer muziek laat maken, is het helemaal af. Zeg maar.
-Heel erg genieten van Rik, die een prima imitatie van Andre Hazes weggaf. Hulde voor die man!
-Medelijden hebben met een meisje van een jaar of 10. Dat meisje zou namelijk een solo zingen met ons orkest. En tijdens de repetities ging het best goed (ik quote mijn lieve collega:"Dat was echt slecht". En hoe harder mensen de schattigheid van het zangeresje verwarden met muzikaliteit, hoe harder Jurgen begon te mauwen dat het heus niet goed was.) Maar hoe dan ook, op het moment van concert was het meisje verdwenen. Weg. Te zenuwachtig geworden. En dat was best heel sneu, want ze had er toch best hard voor moeten werken en oefenen. 
-Een bizar telefoontje krijgen. Het ging namelijk om onze Colette. Of we haar kwijt waren. Ik werd even nerveus, en wilde al direct mijn lieftallige echtgenote bellen, maar even doorvragen loste een en ander op. Een vriendelijke dame liet de chip in onze Colette uitlezen door een bevriende dierenambulance, en daar kwam ons telefoonnummer uit. En dus belde ze op. Het blijkt dat onze Colette helemaal geen trouw huisdier is, want regelmatig nodigt zij zichzelf uit bij andere mensen. En dat gaat verder dan even binnenwippen. Ze eet er opgewekt uit de voerbakjes mee, en slaapt zelfs in de aanwezige katten- of zelfs hondenmand. De dame in kwestie woont letterlijk bij ons om de hoek, en tijdens een van haar wandelingen heeft Colette dus ontdekt dat er meer huizen zeer katvriendelijk zijn. De uitdrukking zou trouw als een kat, bestaat niet, en nu snap ik waarom.
-Ik heb voor het eerst van mijn leven gesjopt. En dan niet voor mezelf of Ilse, nee, voor mijn dochter. Sta ik daar op Vlieland, bij de plaatselijke middenstand, met mijn stoere aura, een stapeltje meisjeskleding te besnuffelen en bevoelen en te selecteren. Het blijkt dat dat heel normaal is, als man meisjes-baby-kleren te kopen, want de enige die enige gene voelde, was ik. Wellicht zat mijn stoere aura me een beetje in de weg.

Kortom: het was een gezelliger weekend op Vlieland dan de vorige keer. Het eten was dikke prima, hotel was goed in orde, collega's waren weer lekker in vorm op alle vlakken. Alleen toch bizar dat een halve liter witbier meer dan 6 euro kost....