Mijn eerste papa-dag.

Door ettelijke fuck-ups die buiten mijn macht lagen, was ik vandaag thuis. Ik was niet geheel alleen thuis, zo af en toe kwamen Colette en Claus even kijken wat ik ervan bakte, om misprijzend het pand weer te verlaten als ons wurm, Jente het weer op een brullen zette.

Dat zat zo: vandaag zou ik naar het ziekenhuis gaan voor een neurologisch kastje en een gesprek. Daarbij zou ik Jente meenemen, want door een onvoorstelbaar toeval, was het verjaarskadootje dat ik Ilse gaf ,een cursus kinder-ehbo, ook vandaag.
In de ideale wereld, zou dit ook zo gegaan zijn, ware het niet dat mijn ziekenhuisbezoekje niet doorging, en ik dus voor het eerst in mijn leven alleen met ons wurmpje thuis zou zijn.
Ik had stiekem best opgezien tegen het meenemen van Jente naar het ziekenhuis. Ik zou vast met maxicosi en al struikelen. Maar goed, dat kun je dan beter bij een ziekenhuis doen, dan thuis.

Hoe dan ook: Ilse vertrok goedgemutst naar haar cursus en ik bleef, toch wel een beetje met knikkende knieen alleen achter met onze dochter.
Onze dochter huilt veel. Ze heeft last van reflux, dus regelmatig stromen er waterige klodders kwark haar mondje uit. Dat dit pijnlijk is, kan ze op geen enkele andere wijze kenbaar maken, dan door een keel op te zetten, en dat doet ze dan ook vlijtig. Gisteravond kregen we gelukkig van een huisarts wat medicatie mee, en daarmee is de ergste ellende over.

Maar ja....

De eerste helft van de ochtend heb ik heel gemoedelijk (nou ja, een beetje onwennig) met mijn dochter op schoot gezeten. Tot mijn zenuwen zo deerlijk hunkerden naar een peuk, dat ik haar op mijn allervoorzichtigst in haar box legde, (ze sliep) om op mijn tenen sluipend naar buiten te gaan om op het balkon een rokertje op te steken. Telkens wel met de oren gespitst.... En jawel: het brandalarm onze dochter ging af. Blijkbaar wakker geworden, en trof niemand om zich heen, waande zich alleen, en begon te krijsen.
Hup, peuk weg, op mijn sloffen de keuken door, en passant een (lege, gelukkig!!) pan van het fornuis gestoten, op mijn teen, AUW!!!! vloekend en tierend de bocht naar de gang nemen, mijn sloffen verliezend, mijn teen bijijijijijna stotend tegen het gangkastje, de deur door en daar ligt mijn dochter, in de box. Ze ziet (hoort) me aankomen, zet haar liefste snuitje op, huilt wat na, begint te lachen en vervolgens zit ik weer een uurtje met haar op schoot, heel genoeglijk tot mijn zenuwen weer aangaven dat.... Jente eerst weer huilt....

De klok leert me dat het inmiddels etenstijd is. Omdat ik nog niet zoveel vertrouwen heb in mijn fijne, babygerelateerde motoriek moest ik Jente dus huilend in haar box leggen, de afgekolfde melk ontdooien, tijdens het ontdooien af en toe wat troostende woordjes in haar richting koeren, en wat vingers op neusjes leggen (Roefke, als je dit leest, haar neusje is een beetje als die van jou, charmant en vragend om beroerd te worden door mijn wijsvinger) en lief naar haar lachen. Toen het eerste flesje op was, moest ik als de wiedeweerga een flesje met melkpoedermelk maken, want madam was nog niet voldaan. Dus wederom dat blerende kind in haar box, flesje tappen, in de verwarmer, ondertussen proberen om onze dochter op afstand tot kalmte te hebbeledabelidoe'en, en uiteindelijk was ze voldaan, en ik badend in het zweet (het was echt warm) doodmoe.

Gelukkig sliep ze snel in, waardoor ik het aandurfde om haar even te slapen te leggen om mijn naar nicotine hunkerende lijf tegemoet te komen. Dus ik legde haar op haar allervoorzichtigst in haar box, (ze sliep) om op mijn tenen sluipend naar buiten te gaan om op het balkon een rokertje op te steken. Telkens wel met de oren gespitst.... En jawel: het brandalarm onze dochter ging af. Blijkbaar wakker geworden, en trof niemand om zich heen, waande zich alleen, en begon te krijsen. Hup, peuk weg, op mijn sloffen de keuken door, en passant een (lege, gelukkig!!) pan van het fornuis gestoten, op mijn teen, AUW!!!! vloekend en tierend de bocht naar de gang nemen, mijn sloffen verliezend, mijn teen bijijijijijna stotend tegen het gangkastje, de deur door en daar ligt mijn dochter, in de box. Ze ziet (hoort) me aankomen, zet haar liefste snuitje op, huilt wat na, begint te lachen en vervolgens zit ik weer een uurtje met haar op schoot, heel genoeglijk.

Tot mijn maag aangeeft dat ook ik hongerig ben, maar wonder boven wonder, ik kan haar even in de gootsteen leggen, om zelf even wat brood met gebakken ei naar binnen te proppen.

Dat is uiteraard niet waar, ik heb haar wel in haar wipstoeltje gelegd, daar een slinger aan gegeven, zodat ze in slaap gewiegd werd, zodat ik even de tijd had om een paar boterhammen te maken.

Gelukkig lijkt de medicatie tegen de reflux te werken. Ze heeft minder pijn, en lijkt ook minder over te geven. Dus ik kon ook heel erg op het gemakje een paar flauwe films kijken, met Jente hetzij op schoot, het zij naast me op de bank.

Toen Ilse thuiskwam, was ik afgepeigerd, serieus.... Je doet geen flikker, behalve zorgen voor het kind, maar dat blijkt toch meer energie te vreten dan ik had kunnen vermoeden. Voor een kind zorgen is echt vermoeiend. En toen moest er nog gekookt worden. Dus snel maar even wat aardappelen aan gort gekookt (makkelijker om puree te maken), een heerlijke varkenshaas met honing in de oven, en voor Ilse een kaasgehaktbal. Dat gelardeerd met een flinke struik broccoli, en een groot glas zelf (dus écht verse) geperste sinaasappelsap.

Ik stel me vast aan en shit, en alle andere vaders ter wereld zullen dit vast niet herkennen, maar ik begin steeds meer respect te krijgen voor mijn vrouw die vaker mama-dag heeft dan ik papa-dag!
Maar ik wil dit serieus vaker doen, want het beviel me opperbest. Want als ik dan beloond wordt met een lachje van mijn dochter, vergeet ik spontaan dat ik de belastingdienst nog wat geld schuldig ben.