Over haringen, nagels en werkgevers.

"Marnix, doe het niet, dit doe je ieder jaar weer, en elk jaar weer is het een teleurstelling voor je".
Zo sprak mijn bourgondische ziel.
Ik stond namelijk in de Albert Heijn tegen een stapeltje verpakte vissen aan te kijken, die trots werden bestempeld als "Hollands Nieuwe".
Ik koos (zoals elk jaar) ervoor om mijn bourgondische stem te negeren, want geen zin om naar de visboer te lopen, en gooide een verpakking in mijn winkelmandje.
Bij thuiskomst heb ik, brave huisvader die ik ben, eerst de boodschappen uitgepakt, de spaarzegels in hun boekje gelikt, en toen was het tijd om de innerlijke mensch te verwennen, met twee Hollandse Nieuwe. Vacuum voorverpakt, met een klein extra bakje voor de uitjes.
Voordat ik zelfs maar in de buurt van een smulpartij kwam, moest ik eerst zien hoe ik die verpakking open kreeg. By Jove, wat een klantonvriendelijke kutverpakking. Je hebt er bijkans massavernietigingswapens voor nodig om bij het zo felbegeerde visje te komen. Een huis-tuin-en-keukenmesje komt nauwelijks door het folie heen, en zelfs de keukenschaar beet zich bot op dat verdraaide plastic.
En dat bleek dus al een veeg teken voor de haring.

Laat ik voorop stellen: de haring was niet vies.
Maar er is totaal geen enkele reden te verzinnen waarom deze haring "Hollandse Nieuwe" zou heten.
De echte Hollandse Nieuwe is dit seizoen lekkerder dan het vorige seizoen. Vetter, malser, bijna wat delicaat van smaak, en het smelt bijna als boter op de tong. En als de visboer (mijn favoriet zit in Sliedrecht) ermee bezig gaat om ze voor je schoon te maken, dan lijkt het alsof ze nog een beetje in leven zijn. Heerlijk. Smullen.
Deze haring van de Albert Heijn, zal 1, 2 of misschien zelfs 3 jaar geleden best Hollands Nieuwe zijn geweest. Maar nu is het gewoon een harinkie dat je in de winter ff snel als tussendoortje op de markt achterover slaat. Deze haring was matig vet, net zo mals als de verpakking waar hij in opgesloten was, niet delicaat van smaak, en smelten op de tong deed hij zeker niet. Zag eruit als een dooie vis, in plaats van een heerlijke haring.

Mijn bourgondische ikje, is er dus een die ik jaarlijks weer negeer, en dat zou ik dus niet meer moeten doen.
Ik vind dat de Albert Heijn eigenlijk strafbaar is. Want ouwe haring (nogmaals: het ziet eruit als haring, het smaakt als haring, maar lekkere hollandse nieuwe is het niet) is geen Hollands Nieuwe. Ze doen veel goed bij de Appie, maar ze zouden met hun tengels van haring af moeten blijven. Dat kunnen ze gewoon niet.

Iets heel anders.

Een paar weken geleden, lukte het mij om zonder ongelukken Jente's nageltjes te knippen. Die dingen lijken harder te groeien dan het wichtje zelf. Want vandaag werd mij door mijn betere helft gevraagd of ik heel even met de nagelschaar weer wat lange nagels wilde knippen. Dit tijdens het voeden, want dan zat ze er het rustigst bij.
Als proactieve vader wilde ik dit best. Hoppa, de schaar erin!
Bij mezelf neem ik genoegen met een beetje kluifwerk. Ja, ik weet het, ranzig, maar veel sneller. Even in het hoekje een scheurtje bijten, dan de nagel voorzichtig afscheuren, in de prullenbak en klaar.
Maar om nu mijn tanden in Jente's nagels (of vingers) te zetten, gaat me dan toch een stapje te ver. Bovendien zul je dan net zien dat er een of andere goochem met een mobiel lulijzer met camera klaar zit om dergelijk vreemde beelden het wereldwijde web op te slingeren.
Dus ik pakte de nageltang, en omdat Jente lekker aan het sabbelen was, zag ik mijn kans schoon: middelvingertje: knip! Wijsvingertje: knip! Duimpje: knipAUWWUWUWWWWWWWWWWAAAAAAAHHHHHHHHHHH! Kut, dus toch niet zorgvuldig genoeg gekeken of ik niet een velletje meenam.
Verdwenen was de wens tot sabbelen, en bij nadere inspectie van haar duimpje zag ik een heel klein rood streepje. Geen bloed, maar gewoon een heel klein rood streepje.
Met een van schuldgevoel weeige onderbuik, liep ik naar buiten om te roken. Jente werd immers getroost door Ilse.
Normaal ben ik heel alert op die zaken, want het laatste wat ik wil, is Jente pijn doen. En dit deed, getuige het aanhoudende gehuil, pijn. Het arme wurm.

En dan nog een nieuwtje.

"Labbekakken met bijstand moeten aan de slag".
Deze verheffende uitspraak komt van niemand minder dan Hans de Boer.
Hans de Boer is voorzitter van werkgeversorganisatie VNO-NCW.  Hans de Boer noemt het merendeel van bijstandsgerechtigden labbekakken en slappelingen, die maar asperges moeten gaan steken in het zonnetje, met de radio aan. En hij vraagt zich af wat daar mis mee zou zijn.
Klik hier voor het artikel.
Nou, beste Hans, ik weet niet of u het is opgevallen, maar a) het aspergeseizoen is bijna voorbij, b) zo denderend veel zon was en is er niet, en c) de salarissen voor dergelijk werk, zijn van dien aard dat het minder oplevert dan een uitkering.

Daarover gesproken: wat fijn dat u een dergelijk stupide en ongepaste uitspraak durft te doen. Zijn het niet uw vriendjes die voor dat soort werk het liefst een roedeltje oostblokkers inhuren omdat die nog goedkoper zijn dan een uitkering? Schijnheilige gek! Plus dat je een grote groep mensen heel erg tegen de schenen schopt, die wel graag willen werken, maar door UW clubje van werkgevers vaak niet eens uitgenodigd worden voor een gesprek. Hans de Boer, je bent je functie onwaardig!

Hans de Boer heeft zich met deze uitspraken niet alleen totaal onmogelijk gemaakt als voorzitter van een werkgeversorganisatie, maar erger nog: dit is zó vreselijk belachelijk, dat als VNO-NCW ook maar enig verstand heeft, ze deze joker de Boer als de wiedeweerga lozen. Laat hem maar een uitkering trekken. De labbekak.
 Overigens: los van de stupiditeit van deze ezel, wil ik hem wel bedanken voor het inmiddels toch wat in onbruik geraakte woordje labbekak. Dit woord ga ik te (on)pas gebruiken, want het bekt zo lekker.