Oren hebben naar.

 
Een week of wat geleden werd ik door een bevriende organist benaderd met de vraag of ik geen oren had naar een concertje in Amsterdam. (Ik moet zeggen dat ik best trots ben op de woordspeling hier: oren hebben naar een concertje...) Ik had daar best oren naar (even de woordspeling compleet uitmelken). Dus al eens een paar werkjes uitgezocht, beetje oefenen, en dan vandaag de eerste repetitie.
Dat wil zeggen: eerst eventjes van Rotterdam naar Overveen. Ik weet ongeveer waar Overveen ligt, en dat was maar goed ook, want de schrikkelseconde die de almachtige wereldleiders ons opleggen, hakte er behoorlijk in. De navigatie van mijn telefoon (een voor veel geld beneden-gelaadde garmin) had ondanks een vrij uitzicht door mijn voorruit en bijzonder helder weer, moeite om een sateliet te vinden. En ze waarschuwden al voor allemaal computertechnische ellende door die schrikkelseconde.
Eenmaal ter plekke (Overveen ligt wel echt op een mooi plekje van Nederland) was er geen vuiltje aan de lucht. Gezellig wat bijkletsen, en mooi muziek maken. We hebben een mooi repertoire uitgezocht. Van  Arutunian, via Corelli, Torelli, Petr Eben, en Lindberg, naar Tomasi, Snedecor en nog zo wat componisten uit diverse werelddelen.
Ik was helemaal vergeten hoe mooi orgel met trompet kan mengen. En ik was ook vergeten dat samenspelen met een orgel heel andere luistertechniek vereist dan samenspelen met andere instrumenten. Maar wat was het fijn samenspelen weer. Zoeken naar mengklanken, zoeken naar inzetjes (allé, het is een repetitie, dus dan mag je nog zoeken), af en toe zoeken naar intonatie (dan krijgt de uitdrukking "ergens oren naar hebben" een heel andere betekenis, om de uitdrukking dan maar volledig de grond in te uitdrukken). En wat speelt mijn oude Olds fijn in combinatie met dat orgel. Vooral in het mij onbekende stuk van Lindberg, dat was haast tranentrekkend mooi. Stom eigenlijk, want voor mijn verjaardag had ik een fijne Zoom opname apparaat gekregen, en uiteraard vergat ik dit werk op te nemen.

Weer over het weer.

Het is weer warm. En het blijft nog  wel even zo. Prima, ik ben ondanks mijn wat armetierige huid een liefhebber van warmte. Eerst ff een dagdeeltje hoofdpijn omdat mijn lijf niet zo 1-2-3 aan de hitte gewend is, maar dan geniet ik er ook heel erg van. Meer dan van sneeuw, ijs, regen, ijzel, hagel en dat soort ellende meer.
Het is ook weer het weer dat je even goed op je levende have moet letten. Dus even oppassen dat de hond of kat niet al te zeer over het hete asfalt wandelt, en dat je je hond(en) en of kind(eren) niet in een auto laat zitten in de zon. Want die auto wordt van binnen nog snel ff warmer dan buiten. Dus goede kans dat beest en/of kind stikken.
Maar goed, volgens mij is daar geen heel hoog iq voor nodig om dat te beseffen.

Maar er is ook goed nieuws. Er lopen figuren rond bewapend met een noodhamer, spiedend op alle parkeerplaatsen, tankstations en overige plekken waar auto's staan, en zodra ze twee oogjes in de auto waarnemen, meppen ze met dat hamertje gretig de ruit van de auto in. Wéér een beest gered.
Mooi werk, serieus, mooi werk. En het schijnt te mogen. Onder de noemer "zaakwaarneming" mag men andermans ruit intikken, want het (dieren)leven gaat voor een autoruit.
Tot hier, heb ik er eigenlijk niet eens zoveel moeite mee. Als je je dier dan in een kokend hete auto achterlaat, heb je het verstand van een idioot, en moet je de kosten maar dragen, en ook meteen een veeg uit de pan voor dierenmishandeling.
Waar ik me in dergelijke discussies en bij dergelijke figuren wél aan stoor, is de gretigheid waarmee men op zoek gaat. Alsof het meer gaat om het intikken van de ruitjes, dan om het redden van een dierenleven. Want veelal zie ik dan mensen roepen:"niet 1, maar alle ruitjes eruit. Dat sal suh leruh!!11!!!1!!!one!1" Dat volk geeft helemaal geen flikker om dat beest dat ze "redden" dat volk wil gewoon andermans eigendom mollen, met een min of meer legaal sausje van "dierenliefde" als rechtvaardiging. Jaja.
Maar nu: stel ik heb Jente mee, en wil bij de pomp even snel sigaretten halen. Ik parkeer mijn auto onder de luifel van het tankstation, en laat Jente lekker slapen. Mijn auto is nog lekker koel van de airco, dus zachtjes druk ik de deur dicht, op slot en hoppa 3 minuten later ben ik weer bij de auto. Jente heeft er niks van gemerkt.
Als ik haar had moeten meenemen, had ik haar uit de maxicosi moeten halen, dus werd ze wakker, misschien wel of niet uit haar hum, mee naar binnen al dan niet huilend, om vervolgens mijn pakje sigaretten te kopen, terug te lopen, Jente weer insnoeren (ook al niet haar favoriete onderdeel) en weer wegrijden. Als ik haar had laten liggen slapen, was het veel sneller gegaan, met veel minder ongemak voor Jente.
Overigens: dit komt niet voor, want in 100% van de gevallen, is Ilse gewoon mee. Het gaat me even om het principe.
Nu kan ik dit dus niet doen, want wellicht is er een malloot die dan, terwijl ik dus mijn 2,5 minuten binnen ben, mijn ruiten inrost, om vervolgens van alles wat, maar in elk geval weinig goeds te doen met mijn bezit, en mijn kind.
Want veel van dit soort malloten, dierenextremisten enzo, vinden zelfs 1 seconde al niet toelaatbaar, en zoals bij alle fanatici, er is geen kleur te vinden bij dat volk. Het is zwart of wit, maar daartussen, dat vreselijk mooie kleurenpalet dat leven heet, dat kennen ze niet. Dus loop ik de kans dat als ik de deur van mijn auto sluit, er al iemand als de kippen bij is om de andere deur kapot te rammen.

Gesproken over Jente, mijn kleine wurmpje. Die groeit als kool. Waar we een paar weken terug nog vaak wanhopig werden van haar gehuil, lijken de medicijnen best te werken, en het is zichtbaar: haar rug wordt langer, haar bolle toet, begint langzaam wat slanker te worden, en eigenlijk zou ik de tondeuse over haar hoofdje moeten halen, want haar haren staan er soms wel erg slordig bij. De enige reden dat ik dit niet doe, is dat ik dan huwelijkse problemen kan verwachten, en (laten we eerlijk zijn, geduld is een schone zaak) als ik nog even wacht, kan ik met een stofzuiger haar haartjes bij elkaar zuigen, om er een elastiek in te doen, zodat ze zo'n snoezige (dat woord zou ik een jaar geleden van zijn levensdagen niet gebruiken) palmboom-achtig staartje op haar koppie heeft.
Ook ons wumpje heeft last van de hitte. Momenteel ligt ze te slapen, gekleed in slechts een luier.
Gisteren echter, was het iets minder warm dan vandaag, en togen we in alle godsvroegte naar het zwembad. Want na 6 of 7 keer mocht Jente voor het eerst van haar leven een diploma in ontvangst nemen (namens deze, ondergetekende). Het Guppy-1 diploma. Dus ik moest mee, om dat allemaal te bewonderen. Om nu te zeggen dat ze er intens van genoot: neeeehh dat niet. Ze liet het meer gedwee over zich heenkomen, en verreweg het meeste enthousiasme kwam van Ilse, niet van Jente. Maar omdat ze het allemaal zo braaf verdroeg, kreeg ze wel het door Ilse (en mij) zo fel begeerde diploma.
Moet dat nu, een kind nog voor haar 1e verjaardag al in de prestatiemaatschappij storten? Nee, op zich niet. Want laten we wel wezen: zelfs met diploma kom je moeilijk aan de bak (wat die labbekak er ook van vindt). Maar zo'n zwemdiploma, in een land als Nederland met veel water, vind ik toch  wel belangrijk. Stel ik ben zo dom om mijn dochter ergens in een sloot te mieteren, dan weet ik zeker dat ze niet verzuipt. Dus trots als de spreekwoordelijke pauw, brachten wij Jente mét diploma weer thuis. Jente was minder onder de indruk, en sliep al nog voor we goed en wel haar zwemluier vervangen hadden voor een normale pamper.

Inmiddels is het alweer ruim 3 jaar geleden dat mijn moeder ging hemelen. Precies op veteranendag. Dus heel veel tijd om dat in overweging te nemen, had ik niet. Ze heeft wat gemist, zou je zo zeggen. Een huwelijk, een kind. Best wel levens-veranderende dingen. Heel soms herken ik wat dingen in Jente. Bijvoorbeeld: als Jente veel pijn heeft, en het uitschreeuwt van ellende, dan zie ik exact dezelfde gezichtsuitdrukking die mijn moeder ook had, als ze pijn had. En dat had ze nogal eens. En dan moet ik even een unheimlich gevoel van me afschudden. Even de herinneringen losgooien, omdat ik anders de dokter ga bellen voor de volgende portie morfine.
Maar ook de gekke lachjes. Als ze een spelletje gaat spelen met haar speen bijvoorbeeld. Dan komt dat uitdagende glimlachje op haar snoet.

De vakantie komt met rasse schreden naderbij, en ik moet toegeven: ik ben er wel weer aan toe.
Lekker met DSWO op reis, en dan als we zin hebben nog maar even verder zien wat we doen. Wie weet nog even verder Frankrijk in, wie weet doen we dat ook lekker niet. In elk geval even genieten van niks doen, geen verplichtingen, anders dan genieten van ons wurmpje en elkaar.
Ik heb er wel oren naar :)