Ziek zijn deel twee en andere overpeinzingen.

Gisteren en vandaag, koud terug uit een matig warm Frankrijk, mocht ik me weer melden in het ziekenhuis.
Als eerste naar de dietist. Een zeer vriendelijke man, die gelijk al gecharmeerd was van Jente (die we dan ook exact voor dat doel mee hadden, los van het feit dat we geen oppas hadden geregeld). Een aantal nuttige tips, geen veranderingen, maar tips, gebaseerd op dat wat ik lekker vind. Kijk, daar kan je mee thuis komen.

Ettelijke uren later, een longfunctietest (uitstekend, gehaald, geen gekke dingen in die longen van mij) en een gesprek met de longarts. De man was een verademing (mooie woordspeling, zo bij een longarts). Ik kwam, hij zag en gezamenlijk overwonnen we. Dat wil zeggen: moeten we overwinnen. Want ik krijg dus vanaf deze week een drukmasker om mijn luchtwegen open te houden. Dat zal wennen zijn, dat zal vervelend zijn in het begin, maar eenmaal uitgerust, echt uitgerust, spring ik het spreekwoordelijke gat in de lucht. (Ook weer een wat rare uitdrukking, gezien de omstandigheden). Helaas is er niet alleen goed nieuws: om het apparaat en mezelf goed de tijd te geven, zijn er 8 weken nodig. Blij knikte ik de longarts toe. Fijn zo! Gaan we doen! Ik stak reeds mijn hand uit naar de man, en wilde vertrekken. Maaaarrrrrrr... 8 weken, waarin ik dus nog niet mag rijden. Mijn blije snuit, zakte een decimeter of wat naar beneden. Dat was even onverwacht. En onprettig. Nog 8 weken als een zoutzak naast mijn vrouw zitten die de startsleutel verwart met de stuurbediening van de radio. Let wel: mijn vrouw rijdt beter auto dan menig man in Nederland, maar ik wil zelf gewoon weer kunnen peddelen in het vooronder. Zelf weer de verrukkelijke weerstand van de versnellingspook voelen, en zelf mijn auto voelen accelereren. Bluh....

Door naar vandaag. In alle godsonmogelijke vroegte moest ik mij melden in het UMC. Want er moest een mri-scan gemaakt worden van mijn hersenpan. Ik heb dat nog nooit meegemaakt, dus het was een beetje wennen aan mijn omgeving.
Mijn kop werd ingesnoerd, ik kreeg oorpluggen in, en een koptelefoon op. Vervolgens werd ik dus die cylinder ingerold, om daar het erop volgende half uur lekker een beetje weg te doezelen, en te genieten van alle rare geluiden die dat apparaat weet uit te stoten. Van hele lelijke, wanstaltige pianoklanken, die rechtstreeks uit een horrorfilm afkomstig konden zijn, tot rare radar-achtig gepiep, uit "Das Boot".
Wat ik echt een onprettige sensatie vond, was dat het er soms op leek dat het apparaat mijn hele bovenlijf tussen tafel en wand wilde pletten, en mijn hoofd wilde uitpersen met de klemmen waar ik in lag.
Langzaam soesde ik weg, tot ik in de verte iemand iets hoorde zeggen. Of het allemaal goed ging. Pas na enkele seconden realiseerde ik me dat die vraag voor mij was, en ik wilde mijn duim opsteken. Dat lukte dus maar matig.

Vanmiddag bij de neurologe het gesprek. Er was niks gevonden in mijn hersenpan. Niks geks. Ik moet de vrouw argwanend aan hebben gekeken, want ze bevestigde nog een keer dat alles er volstrekt normaal uitzag.
Voor iemand als ik, is dat op zich al een wonderbaarlijke conclusie. Maar goed, het is aangetoond: mijn aangeboren lompheid, onhandigheid en soms zelfs wat onhebbelijkheid, heeft niks te maken met mijn verder goed functionerende brein. Want dat is het. Naar verhouding.

Over twee maanden weten we of dat drukmasker (daar is een heel moeilijke medische term voor, die kan ik maar niet onthouden) werkt, en of ik weer mag autorijden. Nu maar hopen dat ik dat ding snel in handen krijg.


Een dag of wat geleden schoot een tandarts voor 50.000 euro een tamme leeuw dood. "Jagen" noemt men dat. De leeuw was tam, want hij was niet mensenschuw, dus was het een koud kunstje om dat beest op de korrel te krijgen, er wat pijlen in te schieten, en hem vervolgens met een kogel het genadeschot te geven.
En daar had de man 2x mijn jaarsalaris voor over. Als het niet in- en intriest was, zou ik er hard om moeten lachen. Nu trokken mijn mondhoeken in ongelovige verbazing op.
Daar moet je nu net tandarts voor zijn. Ik bedoel: de man werkt voor de kost met mensen die ook niet bepaald schuw zijn, en naar je toekomen. Hij trekt links en rechts, hij boort her en der en slijpt wat af. Geen wonder dat zo'n stadsmens totaal niet in staat is tot het schieten van wild vee, dat wilde vee zou hem afschieten. Dus dan maar 50.000 euro dokken om een tamme leeuw te be"jagen".  Lafbek.
Overigens: er schijnen dus ook leeuwen speciaal gekweekt te worden voor dit soort "jagers". Die worden door argeloze toeristen handtam gemaakt, zien dus geen gevaar in de mens, en als ze groot en "gevaarlijk" zijn, wordt er weer een roedel veel te dikke westerse "jagers" uitgenodigd om á raison van vele malen mijn jaarsalaris weer even een "safari" te ondergaan en "heldhaftig" te poseren bij de door hun afgeschoten "wilde" leeuw. 

De reacties op social media liegen er niet om. Inmiddels kan de man zijn praktijk vaarwel zeggen, en de doodswensen richting de man zijn schering en inslag.

Maar... als er 700 vluchtelingen verzuipen, vieren we een feestje. Dan plukken we een foto van een verzopen kind van 5 en gebruiken dat als achtergrond, want dat is mooi.
En.... als er weer een partijtje bloeddiamanten in Antwerpen arriveert, zal niemand daar bij stilstaan, want het gemiddelde bruidssnolletje moet wel een glimmer aan de ring hebben.
Of...De zoveelste bestorming van de kanaaltunnel door volstrekt wanhopige mensen, dat negeren we lekker. Te moeilijk om over na te denken allemaal.
Die leeuw... Die tandarts. Dat is nieuws. Dat is belangrijk en vooral zoveel gemakkelijker om ons druk om te maken, dan de zaken die werkelijk om mensenlevens gaat, en die werkelijk het leven op aarde bezighouden. Het is makkelijker om boos te zijn op een totaal van de pot gerukte tandarts, dan eens diep in ons binnenste te kijken,  over waarom we feesten bij het zien van een verzopen kind, over waarom we ons blijkbaar niet wensen te gedragen, en dan boos worden op de politie.
En dus denk ik dat al die reaguurders die die tandarts doodwensen, gewoon totale hypocrieten zijn.

Maar dat is slechts mijn bescheiden mening.