Slapen en oorlog.

Hij is binnen... De CPAP. Oftewel: de apparatuur die mij het slapen weer mogelijk moet maken.
Voor de uitleg moesten we naar Ridderkerk (das 5 minuten rijden) en een uur later stond ik buiten, met het tasje vol dure apparaten en mijn hoofd afgevuld met informatie.
Weken heb ik met smart zitten uitkijken naar dit moment: eindelijk slapen. Echt slapen. En uitgerust wakker worden.

Zo is het dus niet. Een hele aardige jongeman gaf uitleg over het apparaat, en zei dat ik de tijd moest nemen om eraan te wennen. En dat klopt. Wel mooi: de jongen die ons de werking en alle mogelijkheden liet zien, was van huis uit keuken-monteur. Die link ontging ons een beetje, maar in alle rust en vriendelijkheid deed hij zijn werk.

Het masker maakt dat ik eruit zie als een soort van verbleekte Darth Vader, en zo klinkt het ook. Als een verbleekte Darth Vader. De druk die het apparaat levert, zorgt ervoor dat mijn verhemelte niet inzakt, en dat mijn luchtwegen geforceerd open blijven, zodat ik niet wakker word omdat ik bijna stik. Alleen als ik het apparaat te vroeg inschakel, dan ben ik nog niet helemaal onder zeil, en dan wordt de druk te hoog, nog voor ik echt in slaap ben. Dat levert bizarre taferelen op onder dat masker, want omdat ik dan nog wakker ben, heb ik het gevoel dat mijn wangen tot volgevreten hamster-proporties worden opgeblazen.
Uberhaupt, wennen aan dat over mijn hoofd zittende, langs mijn wangen vastgesnoerde masker, terwijl je probeert te slapen, is nog geen sinecure.

En toen Ilse boos op mij werd omdat ik iets doms had gedaan met de wasdroger, lukte het haar niet, waarschijnlijk omdat ik er onder dat masker, schuldig kijkend, er toch enigszins belachelijk uitzag.  Proestend van het lachen, gaf ze mij een veeg uit de pan. Komt toch niet helemaal lekker over...
Bovendien: ik zal Jente nooit uit bed kunnen halen, terwijl ik dat masker opheb, ze zou trauma's overhouden voor de rest van haar leven. Jente huilt, en papa komt als een soort van robocop haar kamer binnenwalsen. Geen goed plan.

Een ander nadeel: de sahara is een oase vergeleken met mijn mond "the morning after". En daar werd ik dus ook vroegtijdig wakker door. Mijn tong plakte aan mijn verhemelte alsof ik op een stuk ducttape aan het knagen was, en als ik zou proberen te spelen... Nou, laat ik het erop houden dat er bitter weinig geluid uit die toeter zou komen. Dit nog los van de ochtendgeur. Want normaal is mijn ochtendgeur al niet om over naar huis te schrijven, met deze droogte is het alsof ik 3 complete bollen knoflook en 2 rauwe uien heb zitten schranzen, zonder de bijbehorende maaltijd... Ik werd er zelf wat onpasselijk van, en dat terwijl ik zelden echt vies ben van mijn eigen meur.

Waar Ilse gewoonlijk heerlijk inslaapt bij mijn rustgevende gesnurk, had ze het nu wat moeilijk met de oorverdovende stilte. Ze zal regelmatig gedacht hebben dat ik dood was. Maar het apparaat liegt niet...

Na al het opgewekte gemekker over de nadelen van het apparaat, dan nu toch maar even de voordelen...
Ik werd dus voortijdig wakker, maar ik voel me (het is inmiddels 0719) eigenlijk best wel prima. Ik voel me niet overreden door een vrachtwagen, er is geen kudde neushoorns over me heen gedenderd en eigenlijk ben ik best wel lekker, al zeg ik het zelf.
Moet je nagaan wat er gaat gebeuren als ik gewend ben aan dat masker. Dan spring ik zomaar over een huis (zoals een vriendje dat zo mooi zei).
Sterker nog: het is in huis warm, en waar ik gisteren nog als een dood lijk mijn ochtend peuk zou doen, ongevoelig voor de heerlijke koelte buiten, genoot ik er nu van met volle teugen. Zowel van de peuk als van de koele ochtendlucht buiten. Toen Jente vanmorgen haar eerste flesje bliefde, was ik er bij (zonder masker), en ik vond het leuk. Ik was niet (okee, ik geef toe: nauwelijks) humeurig.
Wat een vondst. Gewoon je lekker voelen in de ochtend. Ik wist niet dat het nog kon.
Het is zeker nog geen pais en vree, met dit apparaat, maar de eerste resultaten zijn absoluut bemoedigend te noemen.

Los van mijn slaap, is het oorlog in huize Coster-van der Wal.
Nee, geen zorgen, Ilse is nog steeds mijn geliefde eega, en Jente is iets te jong om zich te moeten wapenen tegen boze Marnixen of Ilses, het is oorlog tegen de plaatselijke fauna. Meer bepaald: muggen.
Jente zit onder de rode vlekken van muggenbeten, en ook Ilse wordt regelmatig lastig gevallen door die krengen. Ondergetekende heeft niks. Maar als ik ergens niet tegen kan, is het wel dat mijn weerloze dochter wordt aangevallen door snaakse zoembeesten.
Een electrische vliegenmepper heeft onder dat volk al heel wat slachtoffers gemaakt, maar ik vertrouw nog steeds op mijn oog-hand-coordinatie. Met succes. Want de afgelopen dagen heb ik er handmatig al een stuk of 8 uit de lucht geplukt. Even doorknijpen, en het bloed van Ilse of Jente tussen mijn vingers door zien druipen. Zeer ranzig, maar ook zeer bevredigend. Weer zo'n kreng dat zich niet meer kan voeden met het bloed van mijn vrouw of dochter. Op de een of andere manier ben ik redelijk immuun voor die beesten. Hun steek doet me niks, muggenbulten heb ik stomweg niet. Blijkbaar zijn Ilse en Jente lekkerder. Maar waar ik wel hels van kan worden: dat hoge, zeurderige zoempje. Steek dan, bitch, zuig al het bloed dat je nodig hebt, maar doe het in stilte! Maar nee, steken doen ze me niet, maar wel dat irritante gezoem.

Nog drie weken vakantie. Een kleine drie weken voor het seizoen weer begint. Wellicht nog een paar dagjes uit. Een paar leuke dingen doen. Maar ook gewoon lekker tot rust komen.
Eerlijk gezegd vind ik het wel welletjes. Het mag van mij nu al beginnen, maar goed. Eventjes pas op de plaats kan geen kwaad.
Jente groeit als kool, haar tandjes lijken door te komen, en daar heeft ze behoorlijk wat last van. Ze begint zich te roeren. Draaien, zowel om haar as, als op haar buik (terug naar haar rug, heeft ze tot haar grote frustratie nog niet onder de knie). Ze wordt groter, en steeds meer van baby naar mens. Haar eerste fruit en groente prakjes eindigen overal behalve in haar buikje. Wat op zich wel weer een koddig gezicht is.

Je hebt niet veel nodig om mooie momenten mee te maken. Dat is goed nieuws. Toch?