Wat rariteiten.

Wat idioterieën.

Het seizoen is bijna weer begonnen. De meeste lesroosters zijn gemaakt, ik ben smachtend aan het wachten op het positieve oordeel van de weledelgestrenge heren doktoren, dat ik heus wel weer mag autorijden.
Want ook het snabbelen begint weer. Ik mocht de afgelopen dagen namelijk op diverse bekende locaties en festiviteiten spelen, en ik was zelfs life op de radio (radio 4) dat was gisteren, vrijdag en dus inmiddels al niet meer heel erg actueel, maar toch. Meteen daarna speelden we op het grachtenfestival en vandaag dus op de sail.
En omdat ik dus niet mag rijden, is vriendje Alex zo lief om mij op te pikken van huis, en mij ook weer thuis af te leveren. En bij dat afleveren, maakten wij wederom kennis met wat idioten. Een juffrouw te voet, die met donkere kleren, vond dat het een heel briljant idee was om over te steken. Door het rode licht. Als ik niet gebruld had, was ze op en over Alex zijn auto gevlogen. Nu zagen we gelijk al dat de vrouw bijzonder onaantrekkelijk was, dus wat dat aangaat, zou de wereld er niks aan verloren hebben, maar toch. Het zou werkelijk zonde zijn van de auto. Die auto die het bij Rotterdam bijna niet overleefde omdat een belgische trucker er een wel heel bizarre rijstijl op na hield. Van bumperkleven, tot rechts inhalen, tot het letterlijk van de weg proberen te rijden van alles en iedereen die zich aan de maximale snelheid van 70 wenste te houden...

Maar goed. We waren vandaag wederom in Amsterdam, voor een paar korte concertjes op en rondom het podium op Java-eiland. Tussen al die grote bootjes. Hele toffe club met jonge mensen. En dan zonder dirigent een paar (delen uit) complete symfonieen weghakken. Mooi man! Een Mendelssohn, een stukkie Beethoven en wat Mozart.
Op zich denk ik dat we best een mooie prestatie neergezet hebben. Ga er maar aanstaan. Je bent bezig met het 4e deel van Mendelssohn's 35e symfonie, en dan loeit er zo'n scheepshoorn. Het hele orkest is dan dus gewoon totaal kansloos. Ik zag dat mijn lieve collegae speelden. Uit alle macht. Het leek net een stille disco. En toen die vermaledijde kapitein eindelijk zijn bek weer hield, bleken we toch allemaal tegelijk bij de eindstreep te belanden.
Volgende week nog een keer tijdens de uitmarkt. In het Vondelpark. Het is toch denk ik wel 8 jaar geleden dat ik daar voor het laatst rondslenterde. 
Sinds ik afgestudeerd ben (en voor mijn gevoel is dat rond de tijd dat de Spanjaarden hun verlies van Nederland eindelijk inzagen) heb ik weinig echt klassieke muziek meer gespeeld. Mijn klassieke ervaring houdt een beetje op bij het begeleiden van koren. Op zich niks mis mee. Maar hoe tof is het dan om weer eens een echte symfonie te spelen. Al is het maar een symfonie waarin je als trompettist alleen maar natuurtonen moet spelen (dat kan ik de componist nauwelijks kwalijk nemen) en wat is het lastig. Bij een fanfare ben je als trompettist gewoon non-stop aan het spelen, en dat is soms erg zwaar. Maar dit is heel andere koek. Heel subtiel na 135 maten rust (en je dus niet vertellen, of de pech hebben dat er een lompe scheepskapitein doorheen lawaait, waardoor je je que van de violen mist) een paar piano nootjes spelen die onbelangrijk lijken, maar in feite zeer belangrijk zijn (het publiek komt ten slotte voor de trompetten, dat is een vast gegeven).

Toen ik weer thuis was afgeleverd, had mijn betere helft het eten net niet klaar. Dus toen het wel klaar was, zakte ik in een stoel en wilde om fatsoensredenen even wachten met aanvallen tot Ilse klaar was met Jente op bed leggen. So far, so good zou je zeggen.
Ik lette dus niet echt op mijn omgeving en mijn hart sloeg ettelijke slagen over toen Colette haar blijdschap om mijn thuiskomst wilde tonen door op mijn schoot te springen met als oogmerk zich door mij eens goed te laten knuffelen.
Alleen had Colette niet in de gaten dat ik mijn volle bord met eten op schoot had. En haar sprong resulteerde dus in een snoekduik met haar snoet en 2 voorpoten vol in mijn pasta met koolrabi, champions en kaas. Dat was een zeer slechte zaak voor 2 individuen. Colette werd door mij van schoot gesakkerd, en ik was eventjes volslagen de weg kwijt. Eigenlijk al onderweg om compleet hysterisch dan maar weer een pizza te bestellen, want ik wil geen halve kattenvacht hoeven eten... Gelukkig realiseerde ik me bijtijds dat een kattenhaar zo links en rechts in mijn eten niet direct zal leiden tot mijn vroegtijdige dood, dus dat ik best mijn bordje alsnog leeg kan eten.

 Ik begin inmiddels behoorlijk thuis te geraken in vrouwen-aangelegenheden. Zo ben ik laatst naar de plaatselijke grutter gestuurd voor maandverband.
Dat kan gebeuren. Ilse kon even niet, en ik kon het me best veroorloven om eventjes op een neer te trippelen naar de supermarkt. Er moest wat maagvulling komen, en dus wat onderbroekvulling.
Omdat ik als rechtgeaarde, stoere vent, toch niet al te lang voor dat schap wilde staan turen, op zoek naar de juiste verpakking bloedbedjes (je moet ergens een grens trekken, als man) had ik van te voren gevraagd wat het dan precies wezen moest. Die-en-die, mét vleugels. Prima. Ik wil best een pakje papieren Boeings uit de schappen meenemen.
Zo gezegd zo gedaan.

Een paar deuren verder zit de apotheek. En daar moest ik wezen omdat we wél de lusten, maar voorlopig even geen extra "lasten" willen, en daartoe adviseerde de dokter een spiraaltje.
De apotheker wilde mij zomaar eventjes 160 euro laten aftikken. Alsof je een emmer leeggooit.
160 euro voor een klein, minuscuul draad-achtig dingetje. (En dit is nog exclusief de kosten van het door de apotheker opgedrongen gesprekje).
Dat gingen we toch maar eventjes niet doen, dus met een pakje condooms met banaansmaak en "ribbels en bobbels" keerde ik huiswaarts.
Een week of wat ging voorbij. Thuisgekomen van een snabbel voor de "Gayparade voor iedereen die Gaastra draagt (dank aan Tim Hofman) kreeg ik werkelijk waar bezopen nieuws.
Want op het moment dat er een doorverwijzing is voor de gyneacoloog, is er van 160 euro geen sprake. Dan is het ineens een consult, en dat gaat al dan niet van je eigen bijdrage af.
Mijn bek zakt los. Mijn broek zakt af (deze uiting van verbijstering is overigens dan wel weer erg to the point). Mijn klomp breekt. Schiet mij maar lek.
En meteen vraag ik me af welke snuiter er binnen zo'n verzekeringsmaatschappij dit verzonnen heeft. En hoe zo'n man/vrouw geniet van zijn seksleven, in de wetenschap dat zijn plannetje dus totaal averechts werkt. Misschien is dat juist wel een extra stimulans. Dat zoiemand extra hard klaarkomt terwijl hij denkt": hahahahaaaaaaaaaa lekkerrrrrrr!!!! De premies gaan omhoog olee oleeeeeeeeeeeeee".  En zijn arme vrouw, die zich ook geen spiraaltje kon veroorloven, zucht maar wat en draait zich droevig op haar zij...

Volgende week begint het allemaal weer zo zoetjes aan. En het mag ook weer.
Vakantie is een mooi ding, maar soms moet er ook gewoon gewerkt worden.