zondag 30 augustus 2015

Dank aan Alex voor de buikpijn...

Stel je voor...

Je mag met een compact symfonie orkest meespelen op alle populaire festiviteiten in Amsterdam.
Hoe gaaf. Ik heb nog voor het seizoen begon, gespeeld op het Grachtenfestival, op de Sail en op de uitmarkt.

Gisteren dus de uitmarkt. In hartje Amsterdam, in het Vondelpark. VondelCS heet de gelegenheid alwaar AVROTROS haar hoofdkwartier heeft.
Toen ik nog gewoon student was, en geen verantwoordelijkheden had, zat ik daar regelmatig op of om die plek. Met meisjes te flirten, koffie of bier (naar gelang het tijdstip) te drinken en gewoon lekker te relaxen in het zonnetje. VondelCS heette toen nog gewoon Fertigo, en in de kelders zat het filmmuseum. Nu dus niet meer.
Wij waren heel erg op tijd bij de repetitielocatie, en vonden dat we een kopje koffie wel verdiend hadden. En een ontbijtje ook. Heerlijke croissant met marmelade. En toen nog een kopje koffie. Toen we ons bedachten dat we dus wel even moesten kijken of er gerepeteerd zou worden, want het wilde maar niet drukker worden op het terras. Dus waren we alsnog te laat op de repetitie. Schande! Sorry Johan...

Bij dit project speelde ik weer eens samen met Loes. Een leuke meid, die een mooie noot trompet kan spelen. Tijdens deze repetitie vond Loes het nodig om eens diep te bukken, en daarbij kraakte haar rug zó enorm hard, dat ik zelfs de pijn voeld. Ondanks dat ze heel wat jaartjes jonger is dan ik, leek het er toch even op dat ze dit niet zou overleven. Dat geluid... BRRRR alsof iemand doelbewust zijn eigen botten aan het breken was. Maar ze heeft het overleefd. En dat met mij aan haar zijde. Ik zeurde harder over haar rug dan zijzelf.

Wij speelden daar een soort van Maestro na. [Maestro is een competitie van de publieke omroep waarin bekende(?) Nederlanders zich volstrekt voor lul zetten, terwijl ze doen alsof ze het leuk vinden om een orkest te dirigeren].
In het kader van "wat-heeft-AVROTROS-u-komend-seizoen-te-bieden" waren wij daar. Wij mochten af en toe wat spelen, onder de bezielende leiding van een iets in onbruik geraakte "bekende zanger".
Deze man zong zelf ook wat mee, althans, dat probeerde hij met wisselend succes uit alle macht, en mocht min of meer willekeurig wat mensen uit het publiek trekken om ook een poging tot dirigeren te wagen.
Dat dirigeren van willekeurige mensen viel nog best wel tegen. Want het is onnoemelijk moeilijk om als musicus exact dat te doen wat onbevoegde, onbekwame mensen staan te doen. Wij kennen die mopjes wel, en zijn heel erg geneigd om de dirigent dan maar te negeren, en gewoon mooie muziek te spelen. Maar dat mag dus niet. Dus eigenlijk is het voor het orkest ook heel moeilijk. Het was wel bijzonder om te zien dat de mensen met de meeste zelfvertrouwen (allemaal mannen, en allemaal deden ze belachelijk overdreven) er het minst van bakten, terwijl de mensen die wat stonden te schutteren (het is ook niet makkelijk als je continu door een in onbruik geraakte zanger onderbroken wordt in je concentratie) het er het beste af brachten.

En dit dus 4 keer.

AVROTROS had in haar wijsheid besloten om de muzikanten van heerlijk brood te voorzien (geen supermarktbrood, maar dik gesneden en van een knapperige korst voorzien bruin brood) en goed beleg. Daar hebben we ontzettend van gesmuld. En omdat we in de brandende zon stonden (ik heb een rood verbrand v-halsje in mijn borst staan) was er meer dan genoeg drinken en schaduw voorhanden.
Ook de regiedame was haar gewicht in goud waard, want uw nederige stukjesschrijver was uiteraard vergeten enkele partijen uit te printen.

De terugreis stond in het teken van rare gebeurtenissen.
Toen wij een bescheiden sprintje wilden trekken ten einde de tram te halen, slaagde Alex erin om zeer oncharmant, zeer pardoes, maar gelukkig zonder al te erge verwondingen ter aarde te storten. Daarbij rolde hij zo lomp en zo ver door dat hij bijna met hoorn en al aan de andere kant van het tramperron onder de tram belandde. Mijn enige (en dit kwam puur door opperste verbijstering) reactie: "gaat het? kom op, we stappen in".
Het rare is dat ik normaal gesproken onbedaarlijk in de lach schiet als iemand valt. Dat soort dingen zijn nu eenmaal een klein kadootje. Deze keer lachte ik niet. Ik zag ineens vlak voor mij een wazige schim over het perron rollen. Het hele voorafgaande struikeltraject heb ik gewoon gemist, en daar baal ik best van.

Goddank vonden we een zitplaats en kon Alex zijn toch wat genante manier van doen even verwerken. Om even later, bij onze eindhalte gewoon verder te gaan met zijn toch wat rare gedragingen.
De auto stond bij het metrostationnetje Uilenstede. Want daar is het gratis parkeren. Metrostationnetje Uilenstede kenmerkt zich doordat het ver boven de grond is, en om naar Uilenstede te komen, moet je een scherpe bocht maken, en vervolgens langs een paar bosjes lopen.
Hier was het dat Alex zijn spullen bij de prullenbak zette, en de bosjes indook. Hij moest plassen.
Op zich is dat best een natuurlijke gang van zaken. Hoogst komisch was wel dat hij een fel gele broek aanhad, die nogal contrasteerde met de donkere bosjes waar hij instond.
Sterker nog: vanwege dit contrast was het enige dat men zag, 2 in het fel geel gestoken billen, die uit de donkere bosjes staken.
De voorbijgangers moesten er smakelijk om lachen. Ik ook...







Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...