Grenzen.

HOERAAAAAAAAA!
JOEPIEIEIEIEIEIEIEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE.

Ik mag weer rijden. Na drie maanden kniezend naast Ilse gezeten te hebben (Thomas en Alex, bedankt nogmaals voor de liften), mag ik zelf weer sturen.
Na amper een week met mijn Darth Vader masker voelde ik me alweer als herboren, maar ja... Volgens de wetmatigheid van de medische wereld moet je 3 maanden met goed gevolg behandeld zijn, om weer  te mogen rijden. Enerzijds snap ik dat, anderzijds denk ik: ik ben toch geen gemiddelde, ik ben toch geen cijfertje in de statistieken? Maar goed, lange tochten met het openbaar vervoer (hoogst onpraktisch, maar in sommige gevallen zelfs heel gezellig met oud-collega's babbelen) hoeven niet meer.

Ilse (die -en dat blijf ik herhalen- tot de top 3 van de beste chauffeurs van Nederland hoort) bracht mij iedere dinsdag naar Aalst om les te geven. Deed dit zonder morren, zonder mekkeren en met redelijk blij gemoed.
3 maanden was ook wel echt mijn uiterste grens. Toen bij de controle een kleine maand na het beginnen met het masker bleek dat mijn vooruitgang al gelijk 100% was, was ik in de veronderstelling dat ik weer mocht rijden. Maar ik moest wachten. Tot er verbetering was. Tot het duidelijk was dat er echt écht ECHT geen gevaar meer dreigde als ik wel achter het stuur zou stappen.
Helaas moest ik ook heel wat diensten overslaan. Zo ook vandaag. Prinsjesdag. Op zich is het een lange sta-dienst. Maar ik doe liever een lange dienst, dan dat ik om wat voor reden dan ook naar het ziekenhuis moet. Op zich had ik ook wel na de taptoe week naar de longarts kunnen gaan, maar ook aan mij zitten grenzen. Ik moet gewoon lekker kunnen rijden, om naar mijn werk te komen. Om mijn geld te verdienen. Want ov, of afspraken afzeggen, kost geld.

Over grenzen gesproken:

Als de taptoe week achter de rug is, ga ik weer eens wat grenzen verleggen. Ik ga namelijk op volleybal. Ja, dat is een sport. Een teamsport.


Zo, is de koffie uitgesproeid? Zit u weer op uw stoel (waar u van verbazing bent afgevallen)? Bent u bekomen van de schrik?
Dat zit zo:
Volgens de dietist valt het allemaal wel mee met mijn overgewicht, maaaaaaaar het zou beter kunnen. Dus niet meer snacken, niet meer snoepen. En meer bewegen.
Op de middelbare school vond ik gymles echt schijtvervelend. Te meer daar ik dagelijks 11 kilometer over de Limburgse heuvels fietste. Alleen volleybal vond ik leuk.
En om toch eens wat te gaan bewegen, vond ik altijd maar lastig. In mijn eentje naar de sportschool, was zeg maar, een hobby waar ik totaal geen genoegen aan beleefde. Eenmaal verhuisd en tot rust gekomen in het Rotterdamse, bedacht ik me dat als ik dan toch iets aan beweging moet doen, waarom dan niet bij een team.
Rotterdam: weest gerust: ik ga me niet aansluiten bij een team dat voor de topnoteringen gaat, ik sluit me aan bij een recreantenteam. En dan niet zozeer vanwege de derde helft, maar gewoon, omdat ik het allemaal wel moet leren. Mijn kennis en kunde van volleybal zijn dermate roestig, dat ik me soms wel eens afvraag wat ik zelfs dat recreantenteam aan ga doen.

Mijn vrienden schoten stuk voor stuk in de lach. Ik zou mijn eigen bal al bij me hebben, en zulk soort complimenten waren mijn deel. Tot een Marianne die me gewoon recht in mijn smoel uitlachte.
En uiteraard willen ze allemaal bij de eerste wedstrijd zijn, om me """"aan te moedigen""". Jaja.
Onnodig te zeggen dat ik dus extreem geheim ga houden wanneer mijn eerste wedstrijd zal zijn.
 Zelfs Ilse gaat dat niet weten, want ik gun mijn vrienden alles, maar niet een avondje lang leedvermaak ten koste van mijn eerste stappen op het volleybal-wedstrijd-veld.

Grenzen.
Europa gooit de grenzen dicht. Al die vluchtelingen, dat kunnen we niet aan. Tot zover de Europese Unie, die niet bij machte is om als een unie te functioneren, en als een unie de problemen aan te pakken en op te lossen.
Talloze meningen, voorzien van de meest stupide argumenten (voor en tegen) komen voorbij op het internet. En tot mijn grote verbijstering, angst en verdriet, vaak gelardeerd met de meest hatelijke, domme teksten, rechtstreeks uit de pen van Adolf Wilders. Of Geert Hitler. Of hoe je die griezelige neo-nazi ook mag noemen.
Ik ben er absoluut voorstander van dat we de ergste gevallen van ellende opnemen. Mensen die uit oorlogsgebieden komen, moet je kunnen helpen. Kunnen we iedereen opnemen en helpen? Nee, dat kan niet, en dat moet niet.
Maar pijnlijk duidelijk is wel dat de EU, waaraan we jaarlijks vele miljoenen moeten geven, niet bij machte is om hier duidelijke procedures voor op te stellen en te volgen.
Allemaal te bang om te poepen als er een kleurling in de buurt komt. 
Ik denk dat het zaak is dat iedereen zich goed realiseert dat het a) allemaal zo'n vaart niet zal lopen, b) niemand een boterham minder hoeft te eten als er wat vluchtelingen opgenomen worden, en c) dat de domme haat, zoals aangewakkerd door Adolf Wilders niemand ook maar iets gaat opleveren. Al die angst en haat, kost alleen maar energie, en niemand wordt er een vrolijker en prettiger mens door.