zondag 27 september 2015

Een veel bewogen taptoe deeltje zoveel...

Dit is de derde blog over de taptoe op een rij. Een weekje taptoe in de Ahoy.
Waar ik voorgaande jaren zat te jeremiëren over de waanzinnige prijs van een klein kloterig plastic bekertje cola, zal ik dat dit jaar niet meer doen. Ik kan er toch niks aan veranderen. En bovendien had ik met Jurgen besloten dat ik niet boos zou worden. Dit is een heeeeel klein beetje mislukt. Ik stond niet echt te schuimbekken van woede, maar een kleine stemverheffing heb ik wel moeten doen.
 Het was weer als vanouds. Bijkletsen met toffe collega's van de andere orkesten, een paar kaartjes leggen tijdens de vele uren wachten (de term wachtmeester komt ergens vandaan), vele schunnige verhalen, uitzinnige lachbuien en mooie shows hebben we gelopen.

Het begon allemaal op de maandag. De dag dat ik besloot om eindelijk, voor het eerst sinds mijn afstuderen in 2007, weer eens met de fiets naar mijn werk te gaan.
De heenreis was pure horror. Het opstijgen was al een bijna wiskundig probleem, en toen dat eenmaal gelukt was, moest ik diep nadenken over de vervolgstappen. Ohja... die trappers rond laten draaien. En loos. Op de heenreis slaagde ik er niet alleen in om 3 keer verkeerd te rijden (waarbij ik in een enkel geval op de busbaan belandde, een u-bocht wilde maken en oog in oog stond met een verbijsterde buschauffeur) ook de diverse omleidingen die er waren tussen hier en de Ahoy waren een lust voor de voorbijganger. Voor mij was het minder prettig, maar uiteindelijk kwam ik, totaal afgepeigerd, hijgend als een paard dat ontsnapt was uit een slagerij, aan in onze kleedkamer.
Mijn fiets (een zeer feminien exemplaar, voor deze bijzondere gelegenheid van Ilse geleend) sprak ook niet echt tot aller verbeelding, het ding is namelijk aan alle kanten roze.
De terugrit ging heel wat soepeler. Maar gezien de ellende van de heenreis was dat ook niet eens heel erg moeilijk.

Vriendje Jurgen was er nogal op gebrand om mij boos te krijgen. Waarom weet ik eigenlijk niet zo goed, volgens mij ben ik veel aimabeler als ik gewoon mijn normale lompe ik ben, maar goed sommige mensen zijn gewoon wat raar. En alle beledigingen, bedekt of openlijk, liet ik van mijn hangende schouders (zo'n ceremonieël tenue is zwaar) afglijden. Tot het moment kwam dat ik even een klein irritatiepuntje van me af moest zetten. Een paar mensen waren een paar andere mensen aan het stangen, en toen verhief ik heel even mijn normaal zo zoetgevooisde stem om even te laten merken dat de gang van zaken mij niet aanstond. Uiteraard was Jurgen niet de aanstichter ervan (dus heel sec gezien, heeft hij gefaald in zijn pogingen mij kwaad te krijgen) maar wel toehoorder. Hij blij, ik opgelucht, dus blij. Ergo: lucht geklaard.

Op de woensdag was het ook even tijd dat we met het kwintet zouden repeteren voor een nagenoeg onmogelijk optreden. Veel muziek die niet meteen voorhanden was. In alle vroegte zou ik een dienstwagen meenemen om eerst het kwintet te halen, en dan naar de Ahoy om te repeteren. Goddank was ik vroeg. Want de dienstauto dient men te ontsluiten met de personeelspas. So far so good. Maar als je die dienstwagen te lang open laat staan, wil hij dus niet meer starten. Alles geprobeerd, tot ik in wanhoop tegen mijn collega uitriep dat we maar naar de Ahoy gingen marcheren. Gelukkig was PePe zo bijdehand om die kaart tegen de lezer te houden, in plaats van (wat ik als logisch beschouwde) de sleutel te gebruiken om te starten.
Die dienstwagen was overigens een nieuwe Renault Clio waarvan de airco stuk was. Toen ik zag dat het om een Clio ging, belde ik maar eens met de organisatie. Want 5 man, plus instrumentarium in een Clio.... Nou dat zag ik toch niet zo zitten. Maar volgens de meneer van de organisatie kon ik gewoon een ander voertuig reserveren. Dus ik maar een nieuwe reservering gemaakt. Ik kijk in de mail... Jawel... nog een Clio. Uiteindelijk paste het allemaal zeer krap aan. Om beurten ademhalen was zeg maar een vereiste, en Ruben moest continu zijn adem inhouden, anders waren PePe en Lidia door de kieren van de auto naar buiten geperst. Alleen moesten we niet alleen de ruiten buiten wissen, maar ook binnen, want de airco was stuk. Wel gaaf dat een van de verlaagde tunnels in Rotterdam centrum door de regen zo vol stond met water, dat toen ik erin reed, het water echt mega hoog opspatte, waardoor we even een duikbootsensatie hadden.

Het bijkletsen met collega's was als vanouds heel gezellig. Vele potjes toepen, die totaal onoverzichtelijk werden door willekeurig wel of niet toegepaste regeltjes, onderbroken door de aankomst of vertrek van spelpartners, of gewoon mensen die kwamen kletsen.
Tijdens een van die gesprekken biechtte een collega op dat zij en een van haar vrouwelijke collega's altijd elkaar inzeepten zonder handen. Nu moet je je voorstellen dat de militaire muziek een redelijk testosterongehalte heeft, en dat vele mannen in dit soort specifieke gevallen toch ernstig goed zijn in beelddenken. Ik vond dit een verfrissende bekentenis.

Ver voor de zomer kreeg ik via-via het bericht dat een van mijn clubjes mee zou gaan doen aan de jeugdmanifestatie rondom de taptoe. Voor het eerst in jaren. Omdat de club qua omvang erg bescheiden was, vond ik het zeer moedig van ze.
Maar ze eindigden op een nette 7e plaats. Toch binnen de top 10. Ik had het niet durven hopen, maar stiekem ben ik toch best wel trots op die kids. HULDE.
 Ook trots ben ik op onze show. Het was een van de weinige echte marsenshows, en zelfs ik kon hem zonder al te veel mankeren gewoon lopen. Maar eenvoud is vaak ook meteen een krachtig iets, en onze show werd door collegae uit binnen en buitenland toch wel zeer gewaardeerd. Veel complimenten over gekregen. En dat doet goed. Dat gaf toch best wel een kick.

Op naar Bremen, alwaar we deze show nogmaals gaan doen, en wellicht op naar Oslo, voor nog een herhaling?

Ik heb een toffe week gehad, met fijne collega's en fijne vriendjes. En dat toch lekker van huis uit.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Bijzondere mensen, een observatie.

 Reizigers. Passagiers. Ze zijn er in alle soorten en maten. Het kleine kereltje van een jaar of 9, die de trap af kwam, zeulend met de veel...