Voedselnijd

Het staat echt supermooi op de verpakking. "Kinderen vinden het heerlijk!!!".
Dus ik blij als een kind (pun intended) die zak zoete aardappelen in mijn mandje geknikkerd.
Het plan was namelijk om een lekkere stamppot te maken van onder andere zoete aardappelen. En ik was helemaal blij dat die mededeling erop stond.
Want het eten van Jente houdt niet over.
"Ik lust dat niet".
"Dat wil ik niet."
"Ik wil niet eten."
"Ik wil alleeeeen macajonie".
En dus flikker ik al een paar maanden haar bord vaak maar half of minder leeggegeten in de kliko. De daar huizende entiteiten smullen al een paar maanden van overheerlijke verse groenten, vlezen en andersoortig voedsel. Als de katten de kliko open zouden kunnen krijgen, zou zelfs de buurt-terror-kater Claus te weinig energie hebben om al die beesten uit de tuin te jagen en te houden.
Ik durf best te stellen dat haar eigenwijsheid bij haar moeder vandaan komt. Ik heb het mijne ten slotte nog.
Maar dat ze nu al (voor mijn gevoel) maanden leeft op boterhammen met worst, hagelslag of pindakaas, omdat ze de rest niet lust, komt echt niet van mij. Of haar moeder, for that matter. Ik ben op drop en bananen na, een hele makkelijke eter. Ik hou van lekker en veel (of omgekeerd) eten. Ilse is ook best makkelijk. Ondanks dat ze vegetariër is, want hou haar een lekkere verse rookworst of goudbruin gefrituurde frikandel voor, en je ziet zelden een blijere vrouw.
Ik weet soms echt niet waar ik goed aan doe.
Bestraffen? Er een spel van maken? Niks meer te eten geven tot haar bord leeg is? Alles al geprobeerd, en niks werkt. Ze wil gewoon niet eten. Ja, vlak voor ze naar bed moet. Dan heeft de draak ineens wel honger. Maar niet in haar bord inmiddels koud geworden eten. Nee, dan blieft madam toch wat anders.
Ja dahag. En dat levert ons weer een huilpartij op waar de honden (en ik) geen brood van lusten (no pun intended, want ook dat brood krijgt ze dus niet).
Inmiddels zit ik dus met mijn handen in het haar (niet tijdens het eten, of koken, want dat is niet zo hygienisch), omdat ik niet weet waar ik goed aan doe.
Verder is het best een leuk kind, eigenlijk. En herken ik er best veel van mezelf in, gelukkig.

En nu ik het toch over goudbruin gefrituurde frikandellen heb...
Ik kwam laatst thuis, en toen trof ik op het aanrecht een frituurpan aan. Een hele nieuwe.
Ik heb ooit eens voor mezelf besloten dat het beter zou zijn om geen frietenpan in huis te hebben. Dit omdat mijn aangeboren luiheid voorkomt dat ik al te vaak naar de snackbar loop, en als ik geen bruin te bakken fruit in huis heb, ik toch sneller voor het gezonde kies. (De snackbar ligt 50 meter verder van mijn huis dan de supermarkt, en ja: dat is een argument om voor de supermarkt te kiezen ipv de snackbar).
Maar goed, die beslissing stamt uit een tijd dat mijn gewicht dichter tegen de 150 kilo zat dan tegen de 100 kilo. Die beslissing is een beslissing uit de tijd dat ik nog geen vrouw, kind, 2 auto's, 2 katten en ettelijke waterdieren had.
En aangezien de frituurpan reeds betaald was, had ik er verder ook weinig tegenin te brengen. Ik bedoel: terugbrengen is zonde, buiten gooien is zonde, niet gebruiken is zonde en om vanwege een aankoop zonder overleg een echtscheiding aan te vragen, gaat zelfs mij een brug te ver. Dus we hebben een frietenpan in huis.
Aan mij de opdracht om frituurvet, frieten en andere zut te halen, om onze nieuw verworven frietenpan uit te gaan proberen.
Dat allemaal in huis hebbende, ben ik dus wel een beetje bang dat we het ding vaker gaan gebruiken dan voor mijn lichaam gezond is. Want het is zo lekker makkelijk.
Te weinig gebruiken levert overigens ook een zeker risico op: als het ding in de hoek staat, loop je natuurlijk de kans dat een verdwaald insect op de geur afgaat, denkt dat er verrukkelijkheden in liggen, en vervolgens sterft aan een hartvervetting. En omdat wij toch iets te nonchalant in het leven staan, krijgen wij dus een goudbruin gefrituurde spin of bromvlieg tussen de frietjes. Iets waar ze in Afrika hoogstwaarschijnlijk minder moeilijk over doen, dan hier in Almere.
Inmiddels hebben we het ding dus al gebruikt, en ik moet toegeven: de frieten komen er precies goed knapperig (zonder tand-verwoestend hard te zijn) en goudbruin (zonder dat ze op de bbq als kooltjes gebruikt kunnen worden) uit. En met de door mij uit Engeland meegenomen zeezout met knoflookvlokken smaken ze ernstig lekker.
En inmiddels met de vanavond klaar gemaakte stamppot met kibbeling en inktvisringetjes ben ik tot de conclusie gekomen dat ook hier de frietenpan beter was geweest dan de oven waarin ik ze had klaargemaakt.
En dus: welkom risico op verder overgewicht dan me stiekem lief is, maar ik kan wel een beetje zelfdiscipline opbrengen om het ding niet vaker dan 3 keer per week aan te zetten. Denk ik.