Mijn doorsnee dag.

Het is koud. Echt van die Nederlandsch-herfstige waterkou. Een dikke jas aan, de verwarming in mijn bus op standje bak-en-braad, om te voorkomen dat ik aan mijn stoel vastvries en om de reiziger een comfortabel gevoel te geven.
Mijn bus is leeg, en over de radio komen de nieuwsberichten. Een eigenaar van een kinderdagverblijf dreigt om de prijzen te verhogen. Met het verbod op de Stint, na dat afgrijselijke ongeval in Oss, moet hij auto's kopen en huren, en die prijzen dienen natuurlijk voor 100% bij de klant op het bord te landen.
Ik ben enigszins gepikeerd door dit nieuws.
Wat ik me daarbij dan als eerste afvraag: dit soort plotselinge en spontane acties vanuit de overheid (die mij overigens dan weer heel erg op paniekvoetbal en "straatje schoonvegen" lijken omdat er in eerste plaats bij toelating op de weg te weinig onderzoek is gedaan), behoren volgens mij tot het ondernemersrisico, waar een klant verder weinig mee te maken heeft.
Verder weiger ik per definitie te geloven dat de prijzen met de komst van de Stint ineens omlaag zijn gegaan. Ik weiger te geloven dat toen de kosten voor de ondernemer omlaag gingen, de klanten daar van mee konden profiteren. Met name dit laatste geeft mij een wat duister gevoel...
Klanten klagen al heel lang dat de kosten voor een KDV de pan uit vliegen. En dit klopt op zich ook wel. En als het KDV waar Jente zit, die kosten aan ons zou doorrekenen, zou ik aan mijn kant ook gaan rekenen. Want als het erop neer gaat komen dat ik moet werken om louter en alleen KDV te betalen, kan ik beter minder werken, want dan maak ik minder kosten.
Mij komt deze specifieke KDV eigenaar een beetje als een lijkenpikker over. Letterlijk en figuurlijk.

Het blijft koud, en het regent. Mijn eerste ritje gaat van een vertrekpier naar een vliegtuigopstelplaats. De meeste reizigers laten het allemaal gebeuren. Op één na. Die zag ik binnen al geagiteerd rondlopen. Een paar keer naar de stewardessenbalie, om te vragen wanneer het boarden zou beginnen. Maar dat begint echt pas als het vliegtuig klaar is. Hoofdschuddend liep hij rond. Het stoom kwam nog net niet uit zijn oren.
Maar eindelijk werd het bericht gegeven dat het boarden zou beginnen, en de man wist niet hoe snel en hard hij zijn ellebogen moest gebruiken om maar als eerste in de bus te kunnen zijn. Hij zag echter over het hoofd dat de draaideur niet elektrisch werkt, en stootte dus nogal hard zijn smoel. Woest gaf hij de deur een zwiep, en stormde de bus in, om precies in de deur-opening te blijven staan. De remsporen van zijn zolen staan nog in bus 117, 2e deur.
Moest hij daar 5 minuten staan wachten. En opzij stappen voor de andere 50 passagiers, was er niet bij. Hij bleef maar woest om zich heen kijken.
Tijdens dat ritje, hoorde ik het bericht dat er een dodelijk ongeval was op de A58, en dat de politie 45 mensen bekeurd zijn voor het filmen of fotograferen ervan. Waarschijnlijk waren die nitwits even vergeten dat foto's of filmpjes maken met je mobiele lulijzer ook valt onder het vasthouden van je telefoon tijdens het rijden.
Niet alleen dat, maar ook waren er mensen die 600-700 meter langs de snelweg zijn gaan wandelen om op hun dooie akkertje de laatste minuten van het slachtoffer en de ongelooflijke ravage op hun gevoelige plaatje te zetten voor het thuisfront.
Niet alleen de maker van de Stint is failliet, ook deze zielloze net-niet-mensen zijn failliet. Geestelijk en moreel failliet. Zouden die hufters dat tijdens hun aankomende verjaarspartijtje durven vertellen? Dat ze wel 600 meter hebben gelopen om een dodelijk ongeluk te filmen. Wat een wapenfeit in de familie. Of zou er in hun omgeving iemand zijn die deze sneue sukkels tot de orde roept. Die de lokale afdeling van de GGZ belt om deze sub-vorm van het menselijke bestaan af te voeren, en voor heel erg lang op te sluiten?

Ik kwam aan bij het beoogde vliegtuig, en het regende nog steeds pijpenstelen. Het beleid (en dus regel) is dat je bij regenval maar 1 deur van de bus opent, en dan de passagiers per 5 naar buiten laat gaan. Dit om te voorkomen dat de passagier onnodig natregent. En om het ontvochtigingssysteem (airco) van het vliegtuig niet onnodig te belasten.
Ik stond erg knap (al zeg ik het zelf) met de voordeur bij de trap van het vliegtuig geparkeerd. Een van mijn betere instekertjes.
En opende dus slechts 1 deur. De voordeur. Na de eerste groep van 5 uitstappers hoorde ik ergens achterin iemand balken. Echt letterlijk balken. Het klonk ongeveer zo: "Iaannatoplee. Wajoedoodoodoo". 
Omdat ik enig gevoel voor decorum heb, vond ik het niet nodig om terug te balken. Dan krijg je zo'n raar imago bij de rest van de passagiers. En ik ging er terecht vanuit dat de balker wel langs zou schuifelen. En dat deed hij. Hij was de eerste in de voorlaatste groep van 5, en snauwde mij iets toe. En vervolgens duwde hij mijn arm opzij, en rende naar het vliegtuig. Om vervolgens in de stromende regen te moeten wachten tot de vorige groep het vliegtuig in was. Nog bozer keek hij naar beneden, en ik staarde vrolijk grijnzend terug.
Bij elke regen-rit, zitten er wel zulke mensen tussen. Ze doen maar. Hun natte kleding. Sneu voor het personeel en de mensen waar ze naast zitten, maar niet mijn probleem.
Een van de laatste passagiers was een vrouw van in de 30. Ze had een kind bij zich, en een kinderwagen. Ik hield haar even tegen, en zei haar dat ze dadelijk met haar kind naar boven zou gaan, en dat ik haar kinderwagen en koffertje wel zou regelen, als ze dat goed vond. Dankbaar keek ze me aan, en zei dat ze het fijn vond dat ze niet in de regen hoefde te wachten met haar dreumes. Toen ze de deur van het vliegtuig door was, legde ik de kinderwagen naast de trap, en racete met koffer naar boven. Vriendelijk glimlachend wenste ze me een prettige dag. En daar doe je het dan voor. Gewoon wat vriendelijkheid van mens tot mens.

Op de terugweg drukte ik een verkeerde knop in, en kreeg ik ineens een heel andere radiozender te horen. Decibel.
Q-music is eigenlijk mijn station. Het flauwe, slappe geleuter van de DJ's vind ik soms best te pruimen, en ze draaien vaak leuke muziek. Maar Decibel maakte iets in mij wakker.
Ik kreeg 20 minuten stand-by. Er kwam even geen vlucht binnen, en ik mocht heel even naar het plein om een warm bakkie koffie te halen en een peuk te roken. Decibel draaide op dat moment Equador, van Sash. Mijn grijns die niet verdwenen was na het natte pak van de balkende meneer, werd groter. Mijn muzikale jeugdsentiment kwam gewoon op standje burengerucht uit het enkele boxje van de bus. Heerlijk. Snel bus wegzetten, koffie uit het apparaat sleuren, peuk oproken alsof de dood me op de hielen zat, en racen terug naar mijn bus, precies op tijd voor Charley Lownoise en Mental Theo.
Jammer dat Decibel een beperkt bereik heeft.
Op weg naar Apeldoorn voor een diploma-uitreiking, valt net na Garderen het laatste liedje definitief weg in geruis.

Ik ga even een dagje weekend vieren. Even lekker bedenken wat voor pastagerecht ik vanavond ga koken.
Ook leuk.