Een soort van pre-kerst

Ik zat tegenover een jongedame die uiterst elegant een stuk worst in haar mond liet glijden...
Dat was het einde van een paar dagen vakantie in een vakantiehuisje op een vakantiepark in Lunteren. (Deze opening op expliciet verzoek van één der betrokkenen).
Lunteren, dat ligt bij Ede, en dat ligt weer vlakbij de plek waar ik ooit anti-kraak een compleet legeringsgebouw van de kazerne mocht bewonen. Jawel, die kazerne waar ik mijn klank- en luisterrijke loopbaan bij zijne Majesteits Koninklijke Marechaussee begon.
Hoe dan ook.
Dat begon maandag aansluitend aan mijn heel erg vroege dienst op Schiphol. Gelijk door naar de bos- en lommerrijke omgeving van Lunteren om even met wat oude vriendjes wat gezelligheid, kinderen, jacuzzi's, sauna's en voedsel te delen.
Gelijk door....
Men zou voor de grap mijn gezicht eens moeten zien, als ik de hoeveelheid koffers, tassen, kratten en zakken aanschouw die mijn onovertroffen en onvolprezen Ilse klaar zet als we 2 nachtjes en 3 dagen weg gaan. Misschien ligt het allemaal wel aan mij, dat kan. Misschien ben ik gewoon wat reizen betreft nog niet zo ingesteld op het reizen met een gezin. Ik hou ervan om zo min mogelijk mee te nemen. Misschien komt mijn onstuitbare verbijstering en als ik eerlijk ben, mijn wanhoop vandaan bij het zien van de aanstaande volksverhuizing van het gezin Coster-van der Wal. En mijn verbazing en wanhoop wordt elke keer weer weggewuifd met een liefdevol:"je wil er niet zonder zitten". Dat we vervolgens naar mijn idee meer dan 2/3 niet gebruiken, is absoluut irrelevant, en ik durf het inmiddels ook niet meer aan te stippen. Ik troost me met de gedachte dat de achterbak van mijn auto zo groot is, dat ik niet eens hoef te passen en meten.
En dus: gezellig werd het.
Boswandelingen naar het geografische middelpunt van Nederland, tafels vol goed en lekker voedsel, knabbels en vele gezellige praterijen over kinderen die elkaar vol op de waffel pakten (ja, echt, ook op die leeftijd al. Ja, even verbijsterend als vertederend).
Kinderen die elkaar van het enige fietsje afmepten. Die elkaar troostten als er weer een gat in een hoofd gevallen werd. Kinderen die massaal blèrden als er niet meteen voedsel/snoep/drinken/weetnietwatmaarwilhettochenwilhetsnel ter beschikking gesteld werd.
Wat is het dan fijn te weten dat onze struggles met Jente toch wel een redelijke algemeniteit zijn.
En de collectieve zucht van verlichting als alle kinderen ein-de-lijk op hun bed lagen (al dan niet te slapen).
Dan werden de flessen prosecco/amaretto/whiskey/bier open geslagen en werd het voor de volwassenen eventjes heel erg gezellig.
Herinneringen ophalend aan dat ene orkest waarvan we allemaal deel uitmaakten, en waarvan in elk geval ikzelf via via te horen heb gekregen dat ik echt nooit, al zijn alle andere trompettisten in de wereld morsdood, meer welkom ben. En ik zou niet weten wat ik zo ongelooflijk verkeerd heb gedaan, anders dan dat ik jarenlang gratis en voor niks mijn talent (op trompet en als sectieleider) ter beschikking heb gesteld aan de dirigent (en organisator). 
Dat heeft gelukkig niet kunnen voorkomen dat de ouwe vriendenclub gewoon ff in de herfstvakantie een huisje huurt, met een open-haard om eens eventjes lekker gezellig te doen.
Het gezellig doen werd op een gegeven moment wel erg melig toen we om praktische redenen (en ook enigszins uit gemakzucht) kozen om met de hele bups te gaan gourmetten/steengrillen.
Alle kinders werden zorgvuldig buiten bereik van de bakplaat gehouden, maar binnen bereik van brood, paprika en komkommer.
En de volwassenen die dichtbij het apparaat zaten konden hun goddelijke gang gaan met vlees, vis, garnalen en andere gezonde levensmiddelen.
Tot er iemand op het idee kwam om gewoon maar kerstmuziek op te zetten, om het gourmet-feestje compleet te maken.
Kan best, het is ten slotte al vrij vroeg donker, en zo werd de sfeer nog beter.

Hoe dan ook: het werd al snel woensdag, en dat betekende dat wij met vriendje Michiel en vriendinnetje Nadine en hun zoon als afsluiter nog heel even naar dierenpark Amersfoort togen.
Alwaar we een zwart-witte tijger konden aanschouwen. Wat giraffen. Wat apen. Een wolf. Wat dieren welke (als je het mij vraagt) de vrucht zijn van een Schepper die er genoegen in schepte om met ettelijke borrels achter zijn knoopsgaatje, toch nog eventjes een beest te scheppen waar wij mensen mild grinnikend naar kijken.
Het is vakantie, het is woensdag, dus het was er druk. Helaas waren er ook mensen die bij mij echt niet minder dan pure walging opwekten. Ik was met Jente bezig om aldaar een soort van touwbrug over te steken. Vond ze toch wel spannend. Jammer dat ik nauwelijks de tijd mocht hebben om haar een beetje te bemoedigen. Want een vader snauwde tegen zijn zoon, dat hij er maar langs moest. Terwijl ik toch echt heel erg bezig was om Jente erop te krijgen, EN DUS HEEL ERG IN DE WEG STOND. Nee, Jente en ik werden kundig voorbij gestapt door het snotneusje, en pa wrong zich er verder gewoon langs. Gelukkig langs Jente, anders had meneer die touwbrug vliegend verlaten. Ik heb hem uiteraard gezegd dat ik hem een hork vond, en toen volgde er wat schutterig gejank.
En dat moet dan zijn snotjong opvoeden.... Kansloze generatie on it's way....
Gelukkig heeft Jente er verder weinig van meegekregen, en ben ik dan ook weer te verantwoordelijk om heel krasse daden te overwegen als er niks meer aan de hand is, dan wat gebrek aan fatsoen.
Soit, mijn maag rammelde, Michiels maag rammelde en de dames, plus zoonlief van Michiel wilden even bij de speeltuin kijken.
Wat cola, een hotdog met augurk voor mij, en warme chocomel met hotdog met zuurkool voor Michiel. Jawel: warme chocomel, en een hotdog met zuurkool voor Michiel.
Nu is de man een goede amateurkok, dus je kunt je mijn verbijstering voorstellen. Zoiets als frieten met slagroom, maar goed, wie ben ik.
En uiteraard, net toen wij onze tanden in deze lekkernij zetten, kwamen de dames terug. En vond Nadine het dus nodig om een hapje van Michiel zijn hotdog te nemen, en daar mij bij aan te kijken.

Het was al met al een mooie vakantie. Morgen weer aan het werk.
Dat moet ook gebeuren.