Veranderingen. (Dit is alweer 401)

Er zal geen studie psychologie nodig zijn om te beseffen dat ik op dit moment even niet zo goed om kan gaan met veranderingen. Mijn toch al lichtelijk autistische karakter, zou serieus door het plafond gaan van ellende als ik nu ineens mijn hele huis zou gaan verbouwen.
Er zal ook geen graad in paragnosme voor nodig zijn, om te bedenken dat er dus echt het een en ander groots veranderde in mijn leven, in de afgelopen vier dagen.
Dat begon vrijdag al.
Ik wilde weten of ik mijn contract mocht verlengen bij mijn grote vrienden van T-Mobile. Dat doe ik het liefst in de winkel. Dan kan ik de verkoper eens diep in zijn of haar ogen kijken, en vriendelijk brommen dat ik elders toch echt goedkoper terecht kan. Dat weet de verkoper daar ook, en we weten allebei dat ik uiteindelijk dat krijg wat ik wil: een nieuwe telefoon, en lagere kosten per maand. Maar dat spelletje speelt nu eenmaal lekkerder in real life, dan via de telefoon.
Maar om nu te voorkomen dat ik naar die winkel ga (zwarte vrijdag, en dus achterlijk druk, zelfs in het centrum van Almere-buiten) om er daar pas achter te komen dat ik nog helemaal niet aan verlengen toe ben, leek het me handig om eerst even te bellen.
Toen ik eindelijk, na veel minuten in de wacht te hebben gehangen (het wachtmuziekje van T-Mobile verdient een serieuze aanbeveling: het is alsof je in de wacht hangt voor een sekslijn, zo zwoel, hitsig en geil klinkt dat wachtmuziekje) was het eerste dat ik tegen die gozer aan de lijn zei dat ik mijn contract wilde opzeggen.
Fuck, dat was helemaal fout. Ik wilde verlengen en weten wanneer enzo. Maar om een of andere onduidelijke reden, verhaspelde mijn brein en mond de diverse zinnen en kwam er totaal het tegenovergestelde uit van wat ik wilde. Gelukkig konden we erom lachen, en kon ik lopend (ja, meer dan 2 (twee) kilometer!!!) naar de winkel om een nieuwe telefoon te kopen.
Ik was al een poos helemaal klaar met de Iphone. Na 2 jaar was het nauwelijks meer een mobiele telefoon te noemen. Continu aan de lader, omdat de batterij bijna letterlijk voor mijn ogen leegliep. En als je hem dan aan de lader wilde prikken, pakte die 9 van de 10 keer niet gelijk, en moest je dus serieus goed kijken of je hem goed ingeplugd had, anders viel die dood aan het snoer.
Het ding werd traag als dikke poep, en ook het feit dat het synchroniseren met de oude laptop een crime pur sang was, werd me steeds meer een doorn in het oog.
Ik meldde de verkoopster vrolijk dat ik klaar was met meneer Appel, en ik graag een Kimchi telefoon wilde. Samsung dus.
Die verkoopster keek mij grijnzend aan, en deed iets wat niemand met kennis van zaken mij eerder flikte: ze vroeg naar mijn eisen en wensen. En raadde vervolgens de Samsung af. En kwam met een Motorola aan. Dat is geen onbekende. Mijn allereerste telefoon was een Motorola, en dat ding kreeg ik zelfs met grof geweld niet stuk. Een valpartij van het balkon 3 hoog, overleefde het ding. Dus ach, God zegene de greep, als ik maar geen Iphone meer hoef. En dus toog ik opgewekt met een Motorola naar huis.
Je gelooft het niet, maar het omzetten van al mijn zut van Iphone naar Android ging eigenlijk zonder maar een lelijk woord te laten vallen. Dit met dank aan een speciaal ontwikkelde app, anders denk ik dat ik alle heiligen die ik ken, afgestoft had, tot de verf verbleekt.

En daar bleef het niet bij.
Van het weekend viel mij op dat het aquarium niet helemaal waterpas stond. De kast waarop we hem gezet hadden, bleek bij nadere inspectie slechts 30 kilo te kunnen dragen. Op zich dom dat we dat niet van te voren gecontroleerd hebben. En mijn aquarium alleen weegt al het dubbele. Geen wonder dat dat kastje uit het lood kwam te staan. Op zich wel hulde voor de Ikea dat dat kastje dus beter presteert dan zij denken.
Ilse waarschuwde me al dat dat niet lang goed zou gaan.
Maar ik was gisteren te moe om erover na te willen denken. Al kon ik met al mijn realisme in mijn hoofd het aquarium diep in de nacht op de plavuizen horen kletteren. En dat zou hoe dan ook tot overenthousiast vloeken, tieren, schreeuwen en schelden hebben geleid.
Maaaaaaar.....
Na een lange werkdag vandaag, kreeg ik een bizarre kolder in mijn kop, en leek het me een fabeltastisch goed idee om het dreigende probleem van een ten onder gaande kast en aquarium te tackelen voor het begon.
En aldus begon er een geschuif en geklooi met meubelstukken.
(En dat dus allemaal uit mijzelf. Vraag Ilse of ik graag iets aan de inrichting verander, en ze zal je zuchtend vertellen dat ik zo eigenheimerig ben als een opperdoezer, en dat verandering in huis, gelijk staat aan nachten aaneengesloten nachtmerries. Meestal weet ik Ilse's enthousiasme tot verandering in te tomen met de opmerking dat al die verandering niet goed is voor Jente. En al helemaal niet voor die arme Claus die na zijn strooptochten door de wijk telkens weer totaal verbijsterd thuis komt en zijn eigen territorium niet meer herkent. Alles om maar aan te tonen dat verandering echt niet nodig is, en alles om maar te voorkomen dat het lijkt alsof ik gewoon niet zo happig ben op verandering). 
Het gevolg is echter wel dat we weer meer ruimte hebben gecreëerd, en dat het aquarium veilig staat.
Omdat het energielevel nog steeds beneden alle peil is (gelukkig ben ik niet depressief of zelfs maar ongelukkig te noemen) heeft met name deze verandering (en eigenlijk meer het harde werken dat erbij kwam kijken) er wel toe geleid dat ik nu dus compleet uitgeteld op de bank deze blog aan het tikken ben.
(Nummer 401 op deze pagina, gepubliceerd. Toch leuk om te weten, nietwaar?)

Om dan toch even af te sluiten met een klein bizarrigheidje.
Als je je auto parkeert, zet je hem op de handrem. Althans, sommigen doen dat. Er zijn ook mensen die de auto in de eerste versnelling zetten. Weer andere mensen maken gebruik van de natuurlijke glooiing van de plaats waar ze hun auto zetten, maar dat is meer een kwestie van geluk.
Sommige mensen zijn te laat, of te dom en doen geen van allen. Kwakken hun auto neer in een parkeervak, stappen uit, vliegen naar hun (eind)bestemming en dat is dat.
Dat is dat, ware het niet dat ze beter wél hun auto op de handrem of in de versnelling hadden kunnen laten staan.
Zo kon het gebeuren dat ik samen met wat collega's huiswaarts keerden na een lange en leuke werkdag op de bus, en wij bij het parkeerterrein geconfronteerd werden met een auto die midden op de rijbaan stond. Stil stond. Zonder eigenaar in de buurt. Das gek.
Even kijken: jawel, op slot. En inderdaad: handrem omlaag, en versnellingspook in zijn vrij. Een heel kleine glooiing in het wegdek, was voldoende om die auto naar het midden van de weg te laten rollen. Had die vent (vrouw?) nog geluk dat de glooiing niet eindigde bij de volgende rij auto's. De ellende zou niet te overzien zijn geweest.
Wij zijn niet de lulligste (en ook niet geheel altruïstisch, want wij moesten door dat laantje ook weer naar de uitgang) duwden wij die auto (een volkswagen golf. Zo zie je maar: mensen die niets met auto's hebben, rijden in een Golfje ;) ) terug zijn vak in, legden een steen voor de wielen, en schreven een briefje voor de eigenaar, met daarin de tip om volgende keer toch maar wél de handrem of versnelling te gebruiken, aangezien niet iedereen heel voorzichtig met andermans auto omgaat als die midden op de rijbaan blijft hangen.
Nu ja, we blijven allemaal mensen.