zondag 16 februari 2020

12 klusjes en bijna net zoveel ongelukken.

Toen ik besloot om een aanhanger te kopen, welke een opknapper zou moeten zijn, zodat ik lekker een beetje mijn hoofd kon leegklussen, leek het me leuk om af en toe wat vorderingen te laten zien op mijn persoonlijke smoelenboek-plek.
Alles bij elkaar leek het een leuk en leerzaam project, waarbij esthetiek minder van belang was, dan technische zaken.
En leuk en leerzaam was, en is het.
Inmiddels 3 weken verder, en mijn aanhanger is zo goed als klaar.
Wat je echter niet op die foto's ziet, zijn de verwondingen aan vingers, de spierpijn op plekken waar je niet verwacht dat je er ooit spierpijn zou hebben, laat staan dat je vermoedde dat er überhaupt spieren zitten.
En wat ook niet zichtbaar is: de talloze fouten die ik maakte, moest oplossen en die me dus weer een stap terug gooiden in het hele proces.

Fout nummer 1: De aanhanger is te breed om door het tuinhekje te passen. Gelukkig waren Ilse en ik sterk genoeg om het karretje over het tuinhekje te tillen. Fout 1a: Nu ik dus bijna klaar ben, en de dakkoffer semi-permanent op de kar gemonteerd is, kunnen we het optillen ervan wel vergeten. Prachtig. Op een witte kentekenplaat na, is het ding dus "street-legal", krijg ik hem voorlopig de weg niet op, omdat ik hem de tuin niet uit krijg. En aangezien zowel Ciara, als Dennis nog niet sterk genoeg waren om het tuinhekje weg te blazen, zal ik daar zelf wat mee moeten doen.

Fout nummer 2: Een set metaalboortjes kopen van 1,69 per 6 verschillende diktes. Dit is dan ook serieus een stomme fout, want ik ben door diverse vriendjes en eigen ervaringen erop gewezen dat goed gereedschap het halve werk is. Die ene boor die ik los voor 5 euro kocht, is nog steeds niet versleten, en doet het fantastisch, van de set van 1,69 euro, vlogen de afgebroken eindes me diverse malen om de oren.

Fout nummer 3: die is herhaaldelijk voorgekomen. Te snel willen werken. En dus meetfouten maken. Ik wilde een steunpoot op de dissel maken. Makkelijk met inladen, want de kar blijft dan horizontaal staan. Steunpoot gekocht, en er toen pas achter komen dat dat eigenlijk heel onhandig is, want de dissel is een vierkante ijzeren buis, waarin je dus nooit de klem voor die poot kan monteren, zonder dat je de constructie gevaarlijk verzwakt. Prima, monteer ik hem gewoon aan de voorkant van de bak.
Toen ik de zaak had voorgeboord, en de klem wilde monteren, kwam ik erachter dat ik op die plek, de steunpoot nooit zou kunnen bedienen. Het hefboompje, dat gemaakt is van solide ijzer, wilde met geen mogelijkheid wijken voor de in tact gelaten (en dus heel erg sterke) dissel. So-de-ju.
Snel een andere plek gekozen, snel geboord, en jawel: nog een halve centimeter te krap. Gelukkig heeft het hefboompje een rubber handgreep en toen ik die verwijderde, bleek het nét wel te kunnen.
Dus zal ik de rest van het bezit van mijn aanhanger gestraft worden met het bedienen van een ruw ijzeren hefboompje. Niet dat dat trouwens zoveel uitmaakt, door het vele klussen zijn mijn handen bijna net zo ruw geworden.
Maar ik zat dus wel met 1 gat teveel (het andere gat zit keurig netjes verstopt achter de klem).
Fout 3a: Te snel genoegen nemen met dat wat ik vinden kan. Zo wilde ik minimaal 2 extra slotjes op de deksel. Gewoon, omdat ik één slotje te weinig vind. Zeker met het extra gewicht van de dakkoffer erop. Omdat die dingen blijkbaar lastig te vinden zijn (in elk geval daar waar ik zoek), nam ik genoegen met twee net niet passende slotjes. Eierkistsluitingen heten die. Dat is een beugel, met een hefboompje. Die beugel kun je met het hefboompje omhoog (open) of omlaag (dicht) doen. Dat beugeltje valt uit of in (al naargelang je opent of sluit) een haakje.
Het haakje bevestig je op de deksel, het beugeltje met hefboompje op de onderzijde. (De kar zelf dus, in dit geval).
Makkelijk zat. Maar goed.
Ik dacht dus dat ik die haakjes wel even met een hamer in de juiste maat zou kunnen kloppen. Dat was makkelijker dan dat ik 12 meter verderop naar mijn bankschroef zou lopen om hem daar stevig te klemmen. De eerste klap is een daalder waard, maar in dit geval koos ik ervoor om die daalder niet nog eens uit te geven, en naarstig de halve straat af te speuren naar het haakje, dat door die klap uit mijn handen werd geslagen en 10 meter verderop in de tuin van de overburen eindigde. Nogmaals: snel willen werken en aangeboren lui zijn, is niet altijd een hele beste combinatie.

Fout 4: té netjes en té fancy willen zijn. De verlichting was bij aanschaf al redelijk brak, en daarbij was de draad te kort. Dus weg ermee. Ik opteerde in eerste instantie voor een simpel lichtbalkje. Maar dat is wel ontroerend lelijk. Tot ik ergens op het wereldwijdeweb een prachtige aanbieding vond van een setje LEDS. Tegelijkertijd besloot ik dat ik de aanhanger toch niet ga schilderen voorlopig. Ik vind het juist wel wat charmants hebben. Dat slordig afgewerkte, ouwe uiterlijk. Bovendien: met de hoeveelheid stickers en emblemen dat ik erop ga plakken, maakt het uiteindelijk vanzelf niet meer uit welke kleur er onder zit. Maar dat maakt voorlopig wel dat die hippe, fancy LED-verlichting een soort van vlag op een modderschuit is.  Die verlichting zou plug & play zijn, en dat was het ook. Al was het "plug" deel ook weer zoiets dat ik al vallende en opstaande moest monteren.
Vanuit de caravan had ik geleerd dat bedrading die je slecht ophangt, over het asfalt gaat slepen. En dat is per definitie een ramp voor de werking van je verlichting. Bij de caravan kocht ik wel de goedkoopste lichtbak, en liet de bedrading door de ramen naar voren lopen.
Bij de aanhanger wilde ik dat dus ook. Voor mij geen risico op kapot geslepen draden. Dus keurig netjes (met zelf gemaakte malletjes!!!) de gaten voor de verlichting voorgeboord, en de draden keurig netjes via de binnenzijde van de bak naar voren laten lopen.
Kwam dat extra gat uit fout 3 toch nog goed van pas. Hoewel... Omdat dat gat veel te klein was om die stekkers door te duwen, moest ik die wat uitboren. En ook dat lukte, de stekkers gingen er dikke prima doorheen. Alleen zit ik dus nu met een nog groter gat aan de voorzijde, dat door het boren ook nog eens scherp is geworden. Dus loop ik alsnog risico op een kapot geschuurde draad. Ik ben nog bezig met een oplossing daarvoor.

Maar ondertussen, is de bak zo goed als klaar. Er zijn nog een paar zaken die moeten voor we ermee op vakantie kunnen. De bodem ga ik lekker dik in de teerverf kwasten, de kabel van de verlichting moet netjes verder klaar, er komt nog een rubber mat in de bodem aan de binnenkant, en een stevige handgreep om de toch wel erg zware deksel wat makkelijker op te tillen. Dan kan ik alle esthetica gaan doen. Emblemen, stickers etc erop die de bak helemaal naar mijn zin maakt. En natuurlijk het tuinhek aanpassen aan de breedte van de kar, anders heb ik er niks meer aan dan een soort leuke tentoonstelling in de voortuin.

Ik moet mijn vrouw echt wel diep op mijn knietjes bedanken voor het feit dat ze (niet zonder knorren) accepteerde dat ik mijn zin in een leuk hobby-klusproject zonder veel plichtplegingen en met haar hulp in de voortuin heb geparkeerd. Uiteindelijk zal ze inzien dat het juist voor de vakantie een zeer welkome aanvulling op ons assortiment is.

Er zat dus best wel veel onlogica in dit (doorlopende) project. Maar dat kom ik tegenwoordig wel meer tegen in mijn leven.
Bijvoorbeeld.
Ik kreeg een melding in het dashboard van mijn bus: "Please return to drivers' seat".
Die melding kan je alleen maar zien als je in je stoel zit. Waarom dan nog het verzoek om in die stoel te gaan zitten? Ik ben wel serieus gewicht aan het verliezen, maar ik gok erop dat ik niet zó licht ben geworden dat de sensoren in de stoel mij niet meer kunnen waarnemen.
Als je niet in je stoel zit, sta je buiten je bus, en kun je die melding niet lezen. Dus is die ook nutteloos.
Of het zou moeten zijn dat de busfabrikant er vanuit gaat dat chauffeurs regelmatig tijdens het rijden uit hun stoel opstaan om een dansje te doen of zo. 
Kortom: veel vragen, die ook bij collega's tot hilariteit leidde.
Het zal wel, mij maken ze de kop niet gek(ker dan die al is). Lekker sturen dus, gniffelend om gekke meldingen, waarvan je eigenlijk zou vermoeden dat ze eerder in een Citroën voorkomen, dan in een bus.

Op deze stormachtige dag is mijn weekend ook begonnen, en wens ik u allen een goede toe.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Worstenman, vrije dag en groene vingers.

Die titel klinkt als een clickbait. Want raar. Maar ja, verwacht u iets anders? De paasdagen komen er weer aan, en wederom ben ik glad verge...