Opbouwen, opbouwen en afbreken.

 Ik was dus bezig met een vitrinekastje voor mijn kleine draakje. Belofte maakt schuld.
Omdat ik nu eenmaal mezelf ben, heb ik mezelf tijdens het bouwen weer lekker in de weg gezeten. Kostte me uiteindelijk twee acrylplaten, omdat ik de eerste vernaggelde door de verkeerde lijm veel te kwistig te gebruiken. De tweede onderging eenzelfde lot, maar dan doordat ik te enthousiast begon met snijden. En pas achteraf nadacht over hoe ik dat dan het beste kon verwerken.
Maar....
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik de vitrine ook daadwerkelijk een vitrine kan noemen.
Het gekke is: ik kan prima een kast in elkaar zetten. Maar telkens loop ik tegen de deur. Figuurlijk dus. Ik wil het te mooi maken. En zelfs als ik mezelf opleg om het zo simpel mogelijk te maken, vind ik mezelf uiteindelijk dus terug in een proces dat helemaal niks meer met simpelheid te maken heeft.
Integendeel.
Ook deze kast in wording heeft flink wat blasfemie over zich heen gehad, maar omdat er nog diverse meisjesachtige kleuren overheen gekwast gaan worden, ga ik er vanuit dat de poriën zich wel sluiten en dat de blasfemie in het hout trekt. Ja, of ik zou een afspraak moeten regelen met een trauma-psycholoog, gespecialiseerd in houten kasten.
Of zo.
Maar toch: wel weer een leuk projectje (voor mij is schelden en vloeken niet iets dat een projectje meteen tot hels bombardeert). En ik heb voor het deurtje ook al een heel mooi deurknopje/deurgreepje gemaakt.
Ilse kwam ooit eens thuis met 2 edelstenen, geslepen in de vorm van een hartje. Voor mij een van Lapis Lazuli (en bijgelovig als ik ben, heb ik die als geluksbrenger gelijk in mijn portemonnee gestopt) en voor Jente een van Rozequarts. (En ondanks dat het roze is, was haar enthousiasme niet denderend genoeg om er nu de waarde heel erg van in te zien, anders dan dat het leuk en roze en een hartje was).
U raadt het al: ik hoop dat Jente niet uitzinnig van razernij wordt, als ze ontdekt wat ik met dat edelstenen hartje heb gedaan.

Ongeveer 8 dagen geleden ben ik dus als instructeur begonnen op de werkvloer. En ik moet bekennen: ik vind het serieus heel erg leuk.
Het was wél heel erg wennen om weer eens les te geven. Toen ik op het platform begon, leverde ik daar mijn zeer bescheiden lespraktijkje voor in, en ik vroeg me anno 2022, dus na dik 4 jaar, af of ik het nog wel in me zou hebben.
De kennisoverdracht is ongeveer hetzelfde gebleven.
Maar daar waar ik bij muziekles een leerling maanden, zo geen jaren onder mijn hoede had, heb ik hier maar zeer beperkt de tijd om alle kennis die ik heb over een leerling uit te storten. En met mijn eigen ervaring nog redelijk vers in mijn geheugen, zie ik enigszins vermaakt de verwilderdheid en de "OMGWTFBBQ" uitdrukking op het gezicht van mijn toekomstige collega.
Het komt op zich wel goed, ten slotte is het met mij ook goed gekomen, maar de verbijstering over alle procedures, do's en don't's en de nabijheid van die gierende en bulderende apparaten, zijn haast tastbaar.
En er zijn natuurlijk wel meer verschillen tussen instructie op het platform en muziekles, en ik hoop maar dat mijn uitleg dusdanig blijft hangen, dat ik binnenkort mijn eerste leerling op het platform af kan leveren.
Wat ik persoonlijk erg lastig vind, is het "goede voorbeeld geven". 
Ik ben namelijk nogal nonchalant van aard, en dat in combinatie met ADHD, levert zonder dat ik als instructeur door het leven ga, al vaak zat tot achter in de nekrol opgetrokken wenkbrauwen van collega's op.
Ach, ik probeer er dan maar mee weg te komen dat ook iets als "zo moet het niet" een goed voorbeeld is. Zeg maar een soort van foto-negatief.

In mijn roerige verleden, nog niet zo gek ver terug, opende ik een Twitter-account. Om het direct te vergeten. Nog iets minder ver terug, leek het me aardig om een Twitter-account te openen. Hetgeen ik deed, en toen tot de conclusie kwam dat ik er al één had. En nooit gebruikte. Dat nieuwe account staat tot op heden ook op exact 0 tweets van mij. Ik heb mijn blog en gezichtsboek en dat vind ik genoeg.
Met weinig verbazing volg ik de strapatsen van meneer Musk.
Meneer Musk, dat mannetje van de Tesla, heeft twitter opgekocht, de top van twitter ontslagen, en kondigde tussen neus en lippen door dat er nog eens 7500 mensen op mogen rotten.
Als je dan een mail op je werk-adres krijgt, mag je blijven. Als je een mail op je prive-adres krijgt, ben je de lul en geen werknemer meer.
Lekker persoonlijk ook. En laf. Kom dan de mensen die je op wil laten rotten onder ogen, maar dat zal meneer Musk niet durven.
Voorts is hij van plan om mensen een "geverifiëerd account" op te dringen, middels betaling van 8 dollar per maand of zo. En dat zou dan meteen een invloed hebben op de eeuwige advertenties die je te zien krijgt. Waardoor niet alleen medewerkers en gebruikers woest aan het twitteren geslagen zijn, maar ook adverteerders krijgen het spaans benauwd.
Maar om het geheel weer op het rechte pad te krijgen, zijn er offers nodig, volgens meneer Musk.
Goed, wat dat rechte pad dan is, is tot op heden onduidelijk, maar op zich zou ik het geen probleem vinden om voor mijn facebook-account een paar euro te betalen, als ik daarmee geen stompzinnige advertenties meer te zien krijg.
Want laten we wel wezen: zoiets als Facebook en Twitter zijn voor de gebruikers gratis. De inkomsten komen van adverteerders. Die daarvoor terecht vinden dat ze met hun tyfuszooi wel zichtbaar dienen te zijn. Dat is de keerzijde van dat gratis platform. Dus dat een lidmaatschap van een platform geld zou moeten gaan kosten, is na het zien van de zoveelste vacature-advertentie waarin teveel verantwoordelijkheid voor te weinig salaris gepromoot wordt als toffe baan, ineens helemaal zo gek niet.
Blijft overeind dat ik meneer Musk een misselijk mannetje vind, en ik dus geen zin heb om nu nog mijn account(s) tot leven te wekken. Integendeel zelfs. Als je zó Amerikaans met mensen omgaat, heb je in mijn ogen geen account van me verdiend. En ja, dat gezegd hebbende, realiseer ik me dat Facebook geen haar beter is.
Ach, misschien moeten we dat hele digitale leven maar eens vaarwel zeggen en gewoon weer ouderwets in real life met elkaar gaan kletsen.

Dit alles maar weer geschreven, wens ik eenieder een goed weekend. Ik sluit vanavond mijn weekend af met een paar kruidnoten.