Eigenlijk weet ik niet beter. Alle voorgaande vakanties waren hetzij muziek gerelateerd, muzikaal of anderzins met muziek verbonden. Toen trouwde ik, kreeg een kind en ging voortaan als gezin op vakantie. Dus hoe het zou moeten zijn om alleen of als stel op vakantie te gaan (dus voor langere tijd en niet een paar daagjes weg), is me volslagen onduidelijk, want heb ik magistraal overgeslagen. Mis ik iets? Ja, de vrijheid om exact dat te doen wat mijn vage brein me en/of ons ingeeft. Maar de waarheid gebiedt me ook te melden dat ik in mijn eentje ook gewoon te lui zou zijn om erop uit te trekken. En dus is het fijn om me te verschuilen achter mijn kind. Want in tegenstelling tot vorig jaar, is deze camping enorm fijn. Er zijn veel Nederlandse kinderen waarmee er naar alle hartelust op springkussens gesprongen kan worden. Er is een pony die ze onder begeleiding uit mogen laten, er is een kampvuur waar ze marshmallows (en zichzelf als we niet oppassen) mogen roosteren, er is een beekje waar ze in mogen plonzen en spelen.
Maar er is iets wat mij als ouder veel gelukkiger maakt. En lees voor iets, iemand. Die iemand heet Marie. Dat is niet haar hele volledige naam, die zal ik niet noemen in het kader van de privacy. Marie is een dame van een paar generaties ouder dan wij, en Marie is een vastere gast van de camping dan wij. En Marie zorgt voor onze kinderen. Op de camping is er geen animatie. Dat is in wezen ook niet nodig, want de kinderen spelen over het algemeen best mooi en leuk met elkaar, maar Marie neemt, voor kinderen die dat willen, de ouders 1,5 uur per dag iets uit handen. 1,5 uur per dag vermaakt Marie de kinderen door ze te laten knutselen. En serieus: Jente kwam elke dag met best leuke knutsels thuis. En dat doet Marie geheel vrijwillig. Omdat ze kinderen helemaal te gek vindt. Ze doet dat heel liefdevol, heel leuk en heel creatief. Ik heb daar groots respect voor. En de vanzelfsprekendheid waarmee ze het doet, is hartverwarmend. Omdat ze zonder uitzondering voor elk kind een lief woordje heeft. Helpt als het niet helemaal lukt, en elk kind met iets naar de tent of caravan terugstuurt met iets dat ze zelf hebben gemaakt. Of nieuwe techniekjes die ze leerden om hun creativiteit tot uiting te brengen.
De Maries van deze wereld, die onbaatzuchtig iets meegeven aan Jente, (en alle andere kinderen) in eerste plaats en ons als ouders in tweede plaats (die anderhalf uur kunnen wij gebruiken voor rust, wat reinheid, of andere dingen die op vakantie toch echt doorgang moeten vinden), dat is iets waar ik lang op kan teren. En het zijn juist dit soort kleine dingen, die eigenlijk heel groots zouden moeten benoemd worden, want ze zijn misschien wel klein, maar in wezen heel erg groot. En mooi. Dank, Marie. Je bent een parel. Samen met de campingeigenaresse (ook al zo'n topper) wisten we Marie tot tranen toe te roeren toen de kinderen bij wijze van "dank je" allemaal tekeningen overhandigden en zij een champagne ontbijt kregen, om samen met haar te vieren wat een leuke tijd ze elkaar gaven.
De grotten van Han waren heel indrukwekkend. Maar uiteraard moesten we ook een kasteel bezoeken. En dit jaar werd dat het grootste kasteel van Europa. Fort Sedan. In Sedan. Ook dat was een indrukwekkend geheel, en geheel tegen de Franse gewoonte in om bezoekers een soort van onmogelijke speurtocht te laten doen, had men hier daadwerkelijk in woord en geschrift in meerdere talen grondig de moeite genomen om er een mooie rondleiding met veel informatie van te maken. Tot aan sprekende en bewegende schilderijen aan toe, die niet hadden misstaan in Harry Potter. Sedan als stad zelf, kon me weinig bekoren. Het was leuk, her was oud, maar ik ken inmiddels oudere en leukere stadjes in Frankrijk. Wél liepen we er langs een edelstenen winkel. En omdat Jente de schoonheid ziet van edelstenen (net als ik) wilde ze daar heel erg per se een kijkje nemen. Ach, we hobbelen wel mee. Eenmaal in die winkel, viel mijn oog op iets dat ik al heel lang wilde hebben: een heel erg simpele zegelring met een zegel van Lapis Lazuli. Dat is een prachtig blauwe steen, met gouden vlekjes van pyriet erin. Ik keek. Ik keek Ilse aan. En kreeg een beetje koud-water-vrees. Moet ik in het Frans gaan vragen of ik hem mag passen. En het zal wel niet passen. Dus moet ik weer allemaal conversaties voeren in een taal die ik net niet genoeg machtig ben. Dus eigenlijk wilde ik met enig spijt in mijn hart (hoevaak kom ik precies dat tegen dat ik hebben wil) alweer weglopen, toen Ilse me ferm toesprak: "je krijgt spijt als je nu wegloopt. Stel hij past, dan is het niet superduur, en heb je wél iets dat (bij) je past, dus hoppa, passen!!!". Toevallig hadden we vorig jaar ook zo'n akkefietje. Toen ging het om een opinelmes dat ik had gezien op de plaatselijke brocante, welke ik niet gekocht had, en er vervolgens heel de tijd over heb lopen zeuren. Tot ze het gezeur zat was, en me verordonneerde het ding te gaan halen. Die les nam ze mee naar dit jaar, ze wenste niet dat ik de rest van de vakantie zou zemelen over een ring, en dus ben ik vol trots de drager van een door mij zo gewenste ring. En ja, het spreekwoord over die aap ken ik ook, en doet me niks.
En omdat op donderdag het weer ineens een draai van 180 graden maakte, de zon zich weer eens liet zien en ons liet genieten van een temperatuur waarvan ik aan het begin van onze vakantie niet had durven dromen, is Jente heerlijk aan het spelen, ligt Ilse lekker te soezen en te lezen, ben ik aan het tikken en en aan het dommelen. Is dit vakantie? Ontspannen. Relaxen. Geen zorgen. Geen bus. Geen muziek. Ik denk het.
De voorlaatste dag gingen we naar een stadje alwaar we wat zouden gaan "shoppen". Jente had het zo druk met knutselen en spelen, dat ze nauwelijks de tijd of energie had om om speelgoed te miauwen. Omdat we haar toch af en toe willen leren hoe ze met geld om zou moeten gaan, wilden we in een niet al te druk stadje wat winkels gaan bezoeken, speciaal op Jente gericht. Dat plan was in de basis erg leuk, de uitvoering.... Minder. Het bleek een stadje te zijn dat zichzelf en zijn centrum minder hoog aansloeg dan wij hadden voorzien, en dat bleek uiteindelijk terecht. Geen snars van gezien en al helemaal niets van winkels speciaal voor onze spruit. Helemaal humeurig van de honger vertrokken uit het wazige stadje, met als doel dan maar op de camping wat te spelen, toen we op de snelweg een afrit zagen naar een "Zone Commerciale". Laatste poging. En verdomd. Een hypermarche die zijn naam waar maakte. Hij was grootser dan groots. En daar wist Jente zichzelf (voorgeschoten door mij, dus mogelijk nooit terug te betalen) te trakteren op prullaria die bij meisjes zo in trek is. Het zij zo. Zelf wist ik tot scoren te komen, door het vinden van een paar nieuwe werk-nikes en een paar nieuwe vrije-tijds-nikes. Die ik uiteraard niet gevonden zou hebben als Ilse me er niet op had gewezen. Ere wie ere toekomt.
Goed, dit is dus vakantie. En hij zit er bijna op. Ik heb ervan genoten, nog een weekje thuis lekker de boel op orde brengen, scooter kopen en nog zo wat dingetjes, en ik kan er weer voor de volle 65% tegenaan.
Dit geschreven hebbende, wens ik eenieder een fijne voortzetting van de vakantie/weekend/werkweek toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten