Niet te volgen

Ik heb ooit in een cynische bui wel eens gezegd dat ik me nergens meer over verbaasde, maar vandaag zakte ik toch echt twee keer van mijn stoel van pure verbijstering.
De eerste was vanmorgen. De kapel had op verzoek van een collega en mij, twee instrumenten in bestelling staan, om ons werk goed te kunnen doen. Dat bleek lastig te realiseren. Zeer lastig. De aanvraag was er al in oktober, en vandaag kreeg ik te horen dat die aanvraag niet alleen gehonoreerd was (de bezuinigingen), maar dat het al allemaal geregeld was ook. Morgen krijg ik een nieuwe C trompet. Een mooie nieuwe Vincent Bach. Waarop ik voornamelijk in het kwintet ga spelen. 

Tussendoor ben ik lijnen aan het verkennen in Apeldoorn op de bus. Zelden een leukere hobby gehad als dat. Het is acht uur buffelen om alle straten te leren kennen, en dan ook nog eens 15 lijnen die elk 2 kanten van de stad hebben. Dus 30 in totaal. Sommigen zijn makkelijk, anderen lastiger. En net als je denkt dat je weet hoe een route loopt, gaat die bus rechts in plaats van links. Goddank rij ik zelf nog niet, want ik denk dat er weinig passagiers erg vrolijk worden van een chauffeur die 4 lijnen door elkaar haalt, en vervolgens in Moskou aankomt. Al doende leert men, en mijn enthousiasme vinden ze geweldig.
Je ziet ook echt de meest kolderieke dingen gebeuren. Een meisje van 8 die op haar fietsje fietst. En ineens achterom kijkt, en zich het leplazarus schrikt omdat er een enorme bus achter haar aanzit. We zagen haar oogjes bijna letterlijk uitpuilen. En automobilisten die vergeten zijn dat een bus bij het wegrijden van een halte in de bebouwde kom voorrang hebben. En dan vervolgens van schrik de busbaan opstuiven, waar ze ook al niet thuis horen. Veruit de meeste aanstaande collega's zijn heel erg aardig. En behulpzaam met allerhande tips en verhalen. Sommigen gaan zelfs zover dat ze rijtips geven. En dat is voor mij (mijn D rijbewijs dateert van april) toch wel erg prettig.

Maar de grootste verbijstering kwam toen ik thuis was. Mijn moeder. De artsen hebben nu besloten om toch wel weer te gaan behandelen. Dat is goed nieuws. 10 bestralingen krijgt ze, om de uitzaaiing weg te halen.
Dus waar we eerst bezig waren met een crematie te regelen, en alles op papier zetten, en spullen te sorteren, kan dat nu weer even aan de kant. Hallelujah, want daar had ik toch al geen zin in.
Maar mooi dat ik me wel voor bereid had op een lange ellendige periode van doodgaan. Die is dus nu weer uitgesteld. Toen ik het hoorde, vielen mijn sokken los in mijn schoenen. Dit kan ik natuurlijk nooit aan collega's uitleggen. "Ja, eerst ging ze dood, en nu gaat ze dat voorlopig toch maar weer niet". Als ik dat nog 1 keer moet vertellen, gaan ze denken dat het een morbide grap is. Zo van dat herdersjongetje die telkens roept dat er een wolf is. En als er dan echt een is, komt er niemand want niemand gelooft het nog.

Ik volg het allemaal niet meer zo. Ik vind het erg fijn dat mijn ma nog niet dood gaat. Maar dit nieuws had ik graag gehoord voor ik mijn D rijexamen ging doen. Had me toch wat stress gescheeld. Ik had het mijn ma ook erg gegund dat de artsen toch eerder waren wezen overleggen over deze nieuwe behandeling. Want dat had toch ruim anderhalve maand aan emotionele ellende gescheeld bij mijn ma en mij. En dadelijk blijkt dat de bestralingen ook niet geholpen hebben. Kunnen we dan weer de hele santekraam van emoties op tafel knallen? Of zijn ze op zoek naar patienten voor geestelijke gezondheids zorg.

Ach, het heeft meerdere voordelen zo, en niet in het minst dat ik erachter ben gekomen dat ik nog steeds beschik over een portie verbazing in mijn donder.