Niet te volgen II

De meeste mensen hebben naast hun bed een bedtafeltje staan. Of een nachtkastje. Daarop liggen wat boeken, er staat een wekker op, wellicht wat zakdoeken, voor de nachtelijk dorstigen een glaasje water, en voor de mensen die wel de huwelijkse verplichtingen willen nakomen, maar nog niet toe zijn aan de aanspreektitel 'papa' of 'mama' ligt er een grosverpakking condooms.
Zieke mensen hebben ook behoefte aan een dergelijk tafeltje, er staan dan ook nog kotsbakken op (van die papieren bakjes, waarvan je hoopt dat de maagsappen zich er niet ogenblikkelijk doorheen vreten) medicamenten van divers allooi, en wellicht een thermometer.
Als je in de treurige omstandigheid verkeert dat je een speciaal ziekenhuisbed thuis nodig hebt, dan krijg je daar via Domicura een gratis bedtafeltje bij. Zit gewoon standaard in het pakket. Omdat een dergelijk ziekenhuisbed toch wat hoger is dan normaal, en normale bedtafeltjes niet berekend zijn op de extra hoogte van het ziekenhuisbed.
Mocht je in de extra droevige omstandigheid verkeren dat je dat ziekenhuisbed langer nodig hebt, dan kan dat, maar de verzekeraar heeft bepaald dat als je vaker dan 2 keer per dag je bed verlaat, dat je dan dat bedtafeltje niet krijgt. Dus als je meer dan 2 keer naar de plee moet, dan wordt je gestraft door middel van het intrekken van het recht op dat tafeltje. Ik moest daar toch wel om lachen. Wie verzint er nu zo'n bezopen regel? De telefoondoos die deze regel uitlegde, kwam niet verder dan: 'Het is protocol'.
Ik vraag me dan meteen af, wie hiermee gekomen is. Ik bedoel, er zijn loodsen vol met die dingen, vreselijke sta-in-de-weg-kastjes. Niemand die die dingen ook maar zou willen hebben, om de simpele reden dat ze gruwelijk vloeken met Jan des Bouvrie of IKEA. En dan toch besluiten om iemand die meer dan 2 keer per dag zijn bed verlaat, dat tafeltje te misgunnen. Ik probeer me te verplaatsen in de vent die dat verzonnen heeft. Zou hij een gelukkig huwelijk hebben? Of zou hij de nacht voor het besluit niet over zijn vrouw hebben mogen gaan? Zou hij deze maatregel vol trots aan zijn geliefde verkondigd hebben? Wat een feeks moet dat zijn. Want zij stuurde manlief niet ogenblikkelijk terug om deze regel recht te zetten.

Ik filosofeer verder: want stel je nu voor dat je maar 2 keer per dag je bed verlaat. Alleen om naar het toilet te gaan. Moet je dan dat tafeltje weer inleveren als je aan de dunne bent, en derhalve meer dan 2 keer naar het toilet gaat? En als je dat niet doet, ben je dan aan het zwartpoepen? Komt de poepbrigade van de verzekering dat controleren?

Ik draaf door, maar geef toe, iemand die een dodelijke ziekte heeft, ga je toch niet lastig vallen met dergelijke bezopen bureaucratie? Dan zeg je toch tegen zo iemand: "lieve schat, al wil jij tien van die oerend lelijke tafeltjes, je mag ze hebben, maar als je dood bent, willen we ze wel terug". Of zoiets in die trant.
Ik kan werkelijk met mijn pet niet bij dit soort waanzinnig beleid. Echt niet. Maar ik vind oprecht, dat als men nog eens wil bezuinigen, dat ze dit soort engerds, die dit soort regeltjes opstellen ontslaan, en het loon met terugwerkende kracht terugeisen vanaf het moment dat ze met dit regeltje kwamen.

Er zitten alweer 8 van de 10 bestralingen in. En ze gaan achteraf niet controleren of het geholpen heeft. Ergens vind ik dit verspilling, want als je voor een heleboel geld iemand van zijn pijn (en metastases) af gaat helpen, wil je toch ook weten of het geholpen heeft. Maar de pijn geldt als graadmeter. Als mevrouw geen pijn meer heeft, dan is het mooi. Als mevrouw nog pijn heeft, dan gaan we wat anders verzinnen. Tja. Dat is een manier van ernaar kijken. De pijn is hoe dan ook wel veel minder. Dat is prettig nieuws. De conditie is ook minder. Maar dat schijnt er bij te horen.

Afgelopen donderdag had ik een snabbeltje met een koperkwintet in Velsen Zuid. Dat ligt bij Velsen Noord. Dat ligt bij IJmuiden, ergens bij Amsterdam. We zouden spelen op een opening van een landgoed, waarvan de eigenaars in de 19e eeuw per boot vanuit Amsterdam arriveerden. Wij arriveerden per auto. Uiteraard was het een leuke snabbel. We zouden lopend het een en ander spelen (felle wind rukte aan onze bladmuziek). Halverwege, toen wij in verband met een toespraak van een hotemetoot even niet mochten spelen, kwam er een vader met een dochtertje van 3 even naar onze instrumenten kijken. Dat dochtertje was algauw gecharmeerd van het drukken op de knopjes van mijn trompet. 15 minuutjes spelen, 250 euro rijker naar huis. Een uurloon van 1000 euro, dat zal ik niet snel meer meemaken. Maar toch leuk.