....Zwanger gemaakt. En help, ik ben student....

Dus dat.
Inmiddels een paar echo's verder.
Ik ga als brave echtgenoot mee naar de echo's, daar waar ik kan. Het is ten slotte mijn kind, en als het ook maar een beetje mogelijk is met de agenda kom ik mee.
Voor al deze zaken dienen wij ons op tijdstip x te melden op de afdeling. De eerste keer moesten wij ruim 3 kwartier wachten, de tweede keer ruim een half uur, en vandaag een goeie 20 minuten. Er zit dus een stijgende lijn in. Toen ik vanmorgen tegen vrouwlief knorde dat het geen enkele zin heeft om op tijd te vertrekken, vond zij van wel, en dus gingen we ruim op tijd weg.

Gelukkig maar, want dan kan ik onderweg nog eens een pitstop maken, en een rokertje opsteken.

Eenmaal bij de echojuffrouw in het schemerige kamertje, mag Ilse haar buik ontbloten. Er wordt weinig sensueel een forse klodder gel op haar buik gekwakt en vervolgens pakt de echojuffrouw een soort van gummiknuppel waarmee ze onzacht over, op en bijkans in de buik van mijn vrouw gaat zitten wroeten, douwen en poeren. Bijzonder efficient allemaal, en bijzonder onpersoonlijk. Hoewel de echojuffrouw er weinig aan kan doen, en op zich nog best aardig is.

Eerlijk gezegd weet ik me in een dergelijk vrouwelijke omgeving nooit echt een houding te geven. Meestal plof ik op een stoel tot Ilse en de echojuffrouw me zeggen dat ik er heus wel bij mag.
De monitor gaat aan en soms, (als de echojuffrouw een goede bui heeft) ook de boxjes en dan mogen wij de hartslag horen. Dat is best wel gaaf.

Op die monitor is het een gewriemel van jewelste. Enerzijds van de bewegingen die de echojuffrouw maakt met die gummiknuppel, anderzijds leeft er wat in die buik. En dat 'wat' begint redelijk menselijke vormen aan te nemen. Volgens de echojuffrouw is het al een compleet mensje, met armpjes, beentjes, een ruggengraat, een hart, een hoofd (gevuld met hersentjes), handjes, voetjes en overige belangrijke benodigdheden voor het latere leven.
De eerste keren zag ik hoofdzakelijk een garnaal in verse knoflookolie (maar dan in zwart-wit) die nog niet dood was. Maar deze keer kon zelfs ik menselijke vormen waarnemen. En die menselijke vorm beweegt dus. Zozeer zelfs dat de nekplooimeting die we wilden nog niet eenvoudig was. Dit kleine wurmpje is behoorlijk beweeglijk, lijkt op de moeder. Stilliggen ho maar.

We hebben wat foto's van de echo meegekregen en Ilse is in staat om daar ook al een gezichtje in te herkennen. Toen ik dat ook probeerde, schrok ik een beetje van mijn interpretatie, want het gezichtje dat ik meende herkennen had veel weg van een alien uit een slechte SF-film.  Maar het bleek (gelukkig!!!) dat ik verkeerd keek.
De contouren van het wurmpje herken ik goed, maar de details: ik vind het knap dat iemand daar iets uit kan halen.
En dus geloof ik die knappe koppen op hun woord. En ach, zolang het kind later maar niet op mij en wel op zijn moeder gaat lijken, is alles prima.

Afgelopen weekend stond in het teken van een laatste microvakantie. Dit onderbroken door een signaaltje taptoe bij een herdenking in Apeldoorn. Tijdens deze microvakantie werd door ons de nieuwe voortent uitgeprobeerd (voldoet en is mooi), er werd een groots kampvuur aangelegd en er werden liedjes gezongen rondom dit fikkie. De hond had de tijd van haar leven, want mocht hele uren ronddartelen zonder riem, en kwam terug met slechts 1 teek.

En dus was het maandag tijd om mijn eerste schooldag sinds 2007 te ondergaan. Om 930 stond ik als brave 1e jaars masterstudent in de theater zaal van Codarts. Koffie te drinken, peuken te roken en nieuwe gezichten in me op te nemen. En uiteraard nieuwe informatie op te doen.
Aan slechts weinig dingen is te merken dat ik minstens 7 jaar ouder ben dan de rest. Ik kan dus nog best voor student doorgaan. De dag was bedoeld om een eerste opzet te maken van mijn research. En ik moet zeggen: de docenten die aanwezig waren, zijn heel aardig, en de medestudenten (waarvan ik er al een paar ken) ook. Dus ik denk dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Alleen: men verwacht dat ik voor mijn research een blog bijhou. En dat dus niet op deze blogsite, maar via een ander: wordpress. En ik ben al zo faalangstig met nieuwe programma's, sites en aanverwante ellende. Ik vrees dat dit me een laptop gaat kosten, als Ilse niet in de buurt is.
Als werkende, heb ik nog een klein probleem: ik krijg geen studiefinanciering meer, en als ik de studie wil betalen, zal ik moeten werken. Gelukkig denkt men op Codarts met me mee.

Hoe ik dit allemaal moet combineren, is me nog volslagen onduidelijk, maar de eerste tekenen zijn bijzonder gunstig.