Help, ik heb mijn vrouw....

Ik moet zeggen dat ik verwacht had Ilse elke ochtend kotsend naar het toilet zou rennen. Ze rent wel erg vroeg in de ochtend naar het toilet, maar dat is voor een standaard huis, tuin en keukenplas.
Ik had ook verwacht dat de zure bommen niet aan te slepen zouden zijn, evenals de haringen.
Ik had heftige mood-swings verwacht, maar het is niet erger dan normaal.

Wel moesten er ineens allemaal bezoekjes gebracht worden aan winkels waaraan ik als "stoere" man toch een beetje een hekel heb: van die winkels waar allemaal van die schattige kleedjes hangen. Waar de prijs van een simpele kast tot astronomische hoogten wordt opgepompt, niet omdat die kast ingelegd is met 24 karaat bladgoud, maar omdat er het woordje 'baby' voorgeplakt is.
De prijzen van babywagens heb ik bekeken, en de moed zonk me in de schoenen. Voor een stalen framepje, 4 wielen en een met lappen bekleed badkuipje betaal je dus meer dan Defensie mij per maand overmaakt.

Maar dat mag de pret niet drukken. Juist.
 Ilse is zwanger. Van mij. Dat dan weer wel, en dat schept een band. Dat betekent namelijk dat ik de komende 18 jaar me verantwoordelijk ga voelen voor datgene wat er ergens in maart volgend jaar uitkomt. Stiekem hoop ik op een mannetje, en dan liefst met rood haar, gewoon omdat er niet genoeg van die mutanten rondlopen. Maar het allerbelangrijkste: het moet gezond zijn.

En dus moet ik me de komende tijd gaan inlezen. Dat is uiteraard een onmogelijke taak, want vrouwen begrijpen is al een mission almost impossible, een zwangere vrouw schijnt nog onmogelijker te zijn. Maar ach, ik ben er mee getrouwd, dus een zwangerschap overleven we ook wel.
Ik moet lezen over maxicosi's (ik kijk naar de prijs en kan wel janken). Over placenta's, over kinderkamers, over hormonen, over luiers, over draagdoeken, over zwangerschapsverloop.
Daarnaast moet ik natuurlijk studeren, en werken. Hoezo alles op zijn tijd?

Maar dat gaat helemaal goedkomen.

Al voor de zomer kreeg ik tijdens een rit naar mijn werk een telefoontje dat ik even mijn appjes moest bekijken. Ik deed dat, en reed van pure verbazing bijna vrachtwagen van de weg (dat kan, want een Volvo wint het uiteraard van een Iveco). De zwangerschapstest wees (dit legde Ilse uit) duidelijk aan dat er sprake was van een zwangerschap.
Met een wat lompige grijns reed ik verder (een totaal overstuur geraakte en toeterende vrachtwagenchauffeur achter me latend) en gaf mijn laatste les van het seizoen.
En toen begon het grote zwijgen. Want de eerste weken schijnt er van alles loos te kunnen gaan in die moederbuik, dus moet je niet met de voorzienigheid spotten en voorlopig je bek houden. Tot nu dus.

En uiteraard kibbelen over namen. Ik wil graag een gezonde Hollandse naam. Jan. Of Kees. Of Karel. Maar die vinden geen genade in de ogen van Ilse. Een Delano komt er niet in. Alexander wel, want dat is mijn tweede naam, en die wordt al generaties lang doorgegeven, en ik zie geen enkele reden om daarmee te stoppen.
Meisjesnamen, moeten we het nog maar eens over hebben. Ook hier ben ik voor een Hollandse naam. Dus geen Shirly of Kimberlie. Vreselijk. Ik moet er niet aan denken.
Niet voor mijn kind in elk geval. (Voor ik straks petsen krijg).

En uiteraard ook al een heel lijstje met verboden muziekinstrumenten.
Harp
Piano
Dwarsfluit
Trompet
Klarinet
Hobo
Viool

Blijft over: Bastrombone.

Verboden sporten:
Hockey
Voetbal
Tennis

Blijft over: cricket (gevetoot door Ilse).

Maar goed. Het schijnt dat een kind voor het eerste jaar nog helemaal niet kan sporten of muziekmaken, dus daarop vooruitlopen heeft geen zin.
 Eerst maar eens zien dat we de komende 6,5 maanden goed doorkomen, maar daar heb ik alle vertrouwen in.

Joepie!