iconen.

Een maandje terug of zo, werd ik lid van een online community. "Iconen uit de jaren '70, '80 en '90".
En dat ging dan om auto's.
Omdat ik zelf in eerste instantie niet vond dat mijn auto (Volvo S40, '98) daarbij hoorde, stelde ik mezelf netjes voor en gaf meteen aan dat ik niet in het bezit was van een auto die tot de doelgroep behoorde.
De communitybaas was dat met me eens.

Tijdens en na mijn vakantie ben ik daar eens over gaan nadenken, en eigenlijk ben ik het oneens met mezelf.
De Volvo S40 is wel degelijk een icoon uit de jaren '90. En niet alleen deze volvo. Maar ook bijvoorbeeld een Opel Vectra. Een opel Omega. Een Volkswagen Passat en een Citroen Xantia (en Xsara). De BMW 3 en 5 series. Diverse modellen van MB.
Waarom zouden deze suffige, burgerlullerige auto's in vredesnaam iconen zijn? Het zijn ten slotte suffe, burgerlullerige auto's. Je ziet ze, en je draait er je nek niet voor om. Het zijn geen koppendraaiers.
Het zijn wel auto's waarvan je de kofferdeksel opent, je flikkert er een paar koffers en tassen in, je smijt de (al dan niet aanwezig) kinderen op de achterbank (en voor kinderen, lees: huisdieren), je koppelt (al dan niet aanwezig) de caravan aan, flikkert moeder de vrouw (met de nodige egards, ten slotte beheert zij de fouragementen voor de reis) op de bijrijdersstoel, je geeft gas en bent weg.
Of: je pakt je aktenkoffertje, dreunt opgewekt humeurig de voordeur achter je dicht, stapt in en rijdt naar je werk. Die auto doet het toch wel.
Niet bepaald het toonbeeld van enthousiast ontwerpen, die jaren '90. Het was functioneel. Maar het was wél onderscheidend. Want toen kon je nog duidelijk het verschil zien tussen een volvo en een opel. Tussen citroen en volkswagen.
Nu, veel later, is dat verschil veel minder. Volkswagen en Audi en BMW. Ik zie nauwelijks de verschillen nog. Het lijkt allemaal op elkaar. x prijs = x strekkende meter auto. En op de parkeerplaats bij de Aldi vind ik het wonderbaarlijk dat mensen zich niet vergissen in welke auto ze betreden.

En wat is nu het leuke? Dat ik nog steeds tussen al het eenheidsblik met vrij grote regelmaat van die burgerlullerige jaren '90 auto's voorbij zie komen.
Ik draai er inmiddels mijn nek wél voor om. En denk bij mezelf:"Hey wat leuk, een oude Vectra, (of BMW of Volvo of Citroen)". Die auto's zijn dus schijnbaar zo goed gebouwd dat ze het wél kunnen. Ettelijke 1000den kilometers onverstoorbaar meegaan. Auto's die blijkbaar ook bij hun baasjes al dan niet zo zeer in de smaak vallen dat ze er toch voor kiezen om onderhoud te blijven geven, in plaats van zich aan te sluiten in de file der eenheidsworst.

En er zijn natuurlijk talloze mensen als ik, die het simpelweg niet op kunnen brengen: nieuwe (electrische of plastic) auto voor de deur. Want de buurman heeft er ook een. Nee, een arme student als ik, is al bij als hij in zijn huishouden 2 auto's en een caravan kan betalen. En bovendien: er is nog dat subjectieve stukje, smaak. Ik ben nu eenmaal een paar jaar te laat geboren. Auto's uit de jaren 80 en 90 bekoren mij meer. Ik vind ze mooier. Trompetten ook, trouwens...

Ergo: voor mij hoort Boris (de Volvo) wél in het rijtje iconen uit de jaren '90. Mooi? Mwa, ik vind van wel. Maar vooral een toonbeeld van betrouwbare burgertruttigheid.