Een sentimentele lofzang op een 30+ caravan.

Onze caravan. Een klein, onooglijk hokje op wielen. Bouwjaar: 198? In elk geval vroeg in de "eighties". Misschien twee jaar jonger dan zijn baasje.
Onze caravan, waarmee ik als chauffeur van de trekkende auto een haat-liefde verhouding heb.
De haat in onze verhouding zit erin dat ik blijf vinden dat 750 kilo achter mijn toch wel geliefde Volvo (en voorheen mijn geliefde BMW) een forse last is. Effe lekker doorgassen naar 130 is er gewoon niet bij. Nog even los van het feit dat de Volvo dat écht niet prettig vindt, ben ik bang dat ik het chassis wél, maar de opbouw van de caravan niet meekrijg.
De liefde zit erin, dat het heerlijk kampeert, zo'n caravan. Het ding is van alle gemakken voorzien: gordijntjes, bankjes, een keukenblokje, een lekker bedje, en een voortent.
Je slaapt in een caravan wat rustiger (want het nachtelijke relatieleven van de buren in hun dunne tentje komt niet door de (unicum!!) dubbelwandigheid van onze caravan heen. Plus dat je boven de grond slaapt en dus geen last hebt van optrekkende kou.

Er zijn in de afgelopen tijd wat mankementen geconstateerd aan onze Wilk. De remmerij moest tot 2 keer toe worden gerepareerd. Niet dat mijn Volvo (of mijn gewezen Bimmer) 750 kg. die doordrukt niet aan zou kunnen, maar veiligheid voor alles.
De kachel. Die deed het niet. En panisch als ik ben voor alles dat met gas te maken heeft, wenste ik het ding niet langer te proberen.
De gordijnen die al sinds het bouwjaar meegaan, beginnen erg sleets te worden. De stof begint te verpulveren, en dat leidt tot glasbekleding die op spreekwoordelijke 18:30 hangt. De vloer, kasten en muren zijn (hoe retro ook) wel erg "outdated".
En de voortent, die ons 4 kampeervakantietjes trouw, maar zeker niet makkelijk, van extra ruimte voorzag, die opslagplaats was voor concertkleding, en dienst deed als koffiebar, ging uiteindelijk roemloos ten onder in een van de stormen die het idyllische st.Pol sur Ternoise aandeden.
Die voortent was me trouwens vanaf het begin af aan een kleine doorn in het kampeer-oog. Een aantal stangen kon niet meer worden strakgetrokken, waardoor de tent niet meer netjes pas kon staan, waardoor stangen verbogen in de wind en naden uitscheurden. Ergo: zijn laatste rustplaats werd een vuilstort in Nord-pas-de Calais.

Inmiddels heb ik over de oude vloer een nieuwe gelegd. Een zilvereiken vloertje. Om dit te kunnen doen, had ik het voornemen om de gaskachel te verwijderen. Mijn voornemen werd steeds verbetener, want met simpel gereedschap is zulks bijna niet goedschiks voor elkaar te krijgen. Het eindigde dus ook in kwaadschiks ruk-, breek- en zaagwerk. Mijn drie 'ventielvingers' (de vingers die ik gebruik om de ventielen van mijn trompet mee te bedienen) dragen nog steeds de littekens ervan.
Maar die kachel ligt inmiddels wel mooi bij het oud-ijzer van de gemeente Tiel.
Het leggen van het vloertje zelf kostte me 3 uur van mijn leven. Maar het resultaat mag er zijn.
De donkerbruine kasten mogen van Ilse en mij een wat frisser uiterlijk krijgen, en (hier is het goed om te noteren dat schoonouders toch wel een hebbelijke uitvinding zijn) de vader van Ilse wil zich er wel aan wagen om dit in de herfstvakantie voor elkaar te boxen.

Het naaien en breien van nieuwe gordijnen en kussenbekleding laat ik met alle vertrouwen en liefde over aan mijn echtgenote. Zij is hier vele malen beter in.

Uiteraard moest er dus een nieuwe voortent komen. Want alleen onze kleine Wilk is wat weinig ruimte. Dus togen wij naar 's lands grootste campingkruidenier, Obelink, alwaar wij ons konden verlustigen aan diverse (on)nodige artikelen. De meneer die ons begeleidde in onze aankoop, kreeg het een paar keer voor elkaar om mijn nekharen te doen rijzen. Zijn minzame houding tegen ons (onervaren) voortent kopers stuitte mij tegen mijn borst. En al helemaal toen bleek dat wij voldoende hadden aan de goedkoopste (maar volgens hem de meest duurzame) voortent die ze in onze maat hadden. Zijn reactie op mijn vraag naar snelspanners op het frame, was bijna letterlijk:"Meneer u koopt de goedkoopste voortent, dan moet u niet aan dergelijke luxe willen beginnen, dat kost dan namelijk teveel centjes". Op een dermate neerbuigende toon, dat ik met het stoom uit mijn oren de bon graaide en op zeer onfatsoenlijke wijze mijn tanden in een ter plaatse aangeschafte Apfelstrudel zette.
Maar goed, mijn Ilse is wat dat betreft veel blijmoediger, en uiteindelijk hebben wij dus mooi wel een fijne nieuwe voortent, waarbij we een stormstok, door een typefout van meneer Obelink, gratis meekregen.

Ons caravannetje zal de komende tijd dus een paar broodnodige moderniseringen krijgen, want hoewel we eerst besloten om het ding weg te doen, blijken we beiden van die sentimentele onbenullen te zijn, die toch wel erg veel waarde hechten aan het wat luxere van een caravan.