Bitterzoet....

Mijn moeder speelde harp. Want in een gegoede familie diende tenminste een iemand een muziekinstrument te bespelen. En voor de kleindochter van de Schout bij Nacht was alleen het duurste goed genoeg. Dus werd er een dure docent in de arm genomen, en een duur instrument gekocht. Een harp.
Niet dat mijn moeder daar iets in te melden had. Maar het was ook een manier voor haar om ten minste gedurende de lessen verlost te zijn van een totaal geschifte en kwaadaardige oma.
Ze bleek talent te hebben. En moest dus naar het conservatorium. Niet dat ze daar veel tegenin kon brengen.
Was ze een toptalent? Zeker niet. Ze moest het daarbij opnemen tegen een telg uit het Rieu geslacht.
Uiteindelijk trouwde ze, en de harp verdween naar de rand van haar leven.

Uiteindelijk maakte een gruwelijke gebeurtenis op een hooizolder een einde aan haar toch al ingekakte harpisten bestaan. Ze wilde er hulp verlenen aan omstanders die een zelfmoordenaar gevonden hadden. Een hooizolder is nu eenmaal geen plat oppervlak, maar gewoon een rijtje balken. Waar ze dus prompt naast stapte.
Dit in combinatie met een sluimerende reumatische aandoening, zorgde ervoor dat harpspelen definitief tot een einde kwam.

Maar gitaar, dat kon nog wel. En dus begon ze met gitaarles. En daarbij hoorde een goeie docent, en een mooie gitaar. En natuurlijk een mandoline orkest en een gitaartrio.

Tot vlak voor haar dood heeft mijn moeder met ijzeren volharding op die gitaar gespeeld. Tot het echt niet meer kon. En tot vlak voor haar dood haalde ze veel voldoening uit het spelen. Uit het samenspelen. Uit haar gitaar.

Na haar dood belandde de gitaar bij mij. Ik had geen flauw benul wat ik ermee moest. Ik speel geen gitaar, en wil dat ook niet. Aan trompet heb ik mijn handen (en mond) meer dan vol.
Wel verkopen, niet verkopen... Het was net als blaadjes van een bloem trekken.
De ene zei:"Niet verkopen. Al was het maar vanwege de emotionele waarde".  En daar was ik het stiekem ook wel mee eens.
De ander zei:"Wel verkopen, want van stilstaan worden gitaren niet beter". En daar was ik het stiekem ook wel mee eens.
De doorslag gaf uiteindelijk dat ik denk dat mijn moeder het zo gewild zou hebben. Verkoop hem aan iemand die er, net als zij, heel veel plezier en voldoening uit zou halen.

Aldus geschiedde. De gitaar is verkocht aan een man die er verguld mee is.
Ik had 2 serieus geinteresseerden. Meneer G. Uit het oosten van het land en meneer H. uit het westen van het land.
Meneer G. mailde dat hij wel wilde komen uitproberen, maar als hij het een fijn instrument vond, niet meer dan de vraagprijs wilde betalen.
Meneer H. mailde dat hij wilde komen kijken.
Dus twee afspraken gemaakt. Een voor deze middag, en een voor deze avond. Eerst meneer H. en deze avond meneer G.

Meneer H. kwam kijken, vond het instrument fijn en mooi en lief en bood me zijn geld aan.
Een harde deal met harde contanten. Dus ik ging akkoord.
Toen moest ik meneer G. bellen. Want hij hoefde niet meer vanuit het oosten van het land naar Tiel komen.
Dat bleek tegen het zere been. Want ik had moeten overleggen. Ik was onbeschoft. Zo diende men geen zaken te doen. Hij was witheet.
Tja, misschien had hij gelijk. Maar aan de andere kant: hij gaf mij geen garantie dat als ik hem liet proberen dat hij hem zou kopen. En dat ik dus wellicht geld zou laten lopen. Ergo: meneer is boos dat ik succes heb met een verkoop via marktplaats, en dat hij net achter het net viste. Hij zou marktplaats wel eens even inlichten en te-dit-en-te-dat.
Ik snap zijn teleurstelling ergens wel. Maar om nu zo overdreven te reageren.

Het uitproberen van de koper geschiedde overigens in alle rust, en met alle respect voor mij, en de gitaar. Het fijne was, dat zowel koper als ik bevlogen docenten zijn, en bevlogen muzikanten.
Maar stiekem is het ook wel triest om dat laatste stukje van mijn moeder te zien vertrekken. Ik weet dat de gitaar bij hem meer tot zijn recht komt, dan bij mij op zolder. (Waar het nog steeds lekt). En ik weet dat het iemand is met hart voor het instrument, die er zelf veel mee gaat spelen. Maar toch...

Bitterzoet voelt dat.